Tο μενού της συνάντησης Τσίπρα - Μέρκελ
Το «blame game» (παιχνίδι επίρριψης ευθυνών) μεταξύ κυβέρνησης και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου λίγες μόλις ώρες πριν την άφιξη των θεσμών στην Αθήνα δημιούργησε «σκηνικό ρήξης» το οποίο έδειχνε να είναι «μη αναστρέψιμο» και ικανό να οδηγήσει σε πολιτικές εξελίξεις ακόμα και σε πρόωρες κάλπες.
Η αρθρογραφία των στελεχών του Ταμείου, που επέμειναν στη σκληρή στάση τους, για επιβολή νέων μέτρων λιτότητας, ακόμα και μετά τη λήξη του ελληνικού προγράμματος, αλλά και υψηλά πλεονάσματα, το άρθρο-απάντηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου και οι δηλώσεις του Κυβερνητικού Εκπροσώπου που κατηγορούσαν το Ταμείο για «ψεύδη και εσφαλμένα στοιχεία», εύκολα θα μπορούσαν να εκληφθούν ως «η προαναγγελία ενός ναυαγίου» της β’ αξιολόγησης.
Στο «παιχνίδι» των σκληρών δηλώσεων μπήκε το απόγευμα της ίδια μέρας και ο πρωθυπουργός από τη Νίσυρο, χαρακτηρίζοντας εμμέσως τους τεχνοκράτες του ΔΝΤ «ανόητους».
«Ανόητοι τεχνοκράτες έχουν παραδεχθεί ότι έχουν κάνει λάθος τους αριθμούς», είπε ο Αλέξης Τσίπρας, συμπληρώνοντας ότι «τώρα κάνουν προβλέψεις για ύφεση, ενώ θα έχουμε ανάπτυξη».
Λίγη ώρα αργότερα, το Μέγαρο Μαξίμου, με άτυπο σημείωμα, έδινε στη δημοσιότητα τις λάθος εκτιμήσεις του Ταμείου για την ελληνική οικονομία την περίοδο 2010-2015, συνοδεύοντας τα στοιχεία με τη διαπίστωση πως «είναι φανερό ότι το ΔΝΤ την περίοδο 2010-2014 έκανε ευνοϊκότερες εκτιμήσεις ακριβώς, επειδή ήθελε να δικαιολογήσει τη βιωσιμότητα του προγράμματος, στο οποίο συμμετείχε, από το 2015 (3ο πρόγραμμα) κάνει διαρκώς δυσμενέστερες προβλέψεις, προφανώς για να δικαιολογήσει την απουσία του».
Συμφωνία πίσω από την «σκόνη» της αντιπαράθεσης κυβέρνησης - δανειστών
Τι κρύβεται, όμως, πίσω από τον «πυκνό καπνό» και τη «σκόνη» που σηκώθηκε από την «πάλη» της Αθήνας με το ΔΝΤ στην… αρένα της διαπραγμάτευσης;
Αποκωδικοποιώντας το άρθρο του Ευκλείδη Τσακαλώτου και τις δηλώσεις του Κυβερνητικού Εκπροσώπου, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός, θα μπορούσε κανείς να διακρίνει τη «φόρμουλα» της λύσης που προτείνει η Αθήνα.
Επιγραμματικά η ελληνική κυβέρνηση απορρίπτει τα υπερβολικά πλεονάσματα της τάξεως του 3,5% σε βάθος δεκαετίας για μετά τη λήξη του ελληνικού προγράμματος, που φέρεται να πρότεινε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφανγκ Σόιμπλε, αλλά εμφανίζεται διατεθειμένη να συμβιβαστεί με μία «μέση» λύση που θα προβλέπει πλεονάσματα 2,5% για τρία έως πέντε έτη μετά το 2018 και επιπρόσθετα 1% πλεόνασμα ανά έτος το οποίο θα κατευθύνεται σε αναπτυξιακού χαρακτήρα πολιτικές.
Για αυτό και ο «θόρυβος» με το Ταμείο μόνο τυχαίος δεν είναι, με την ελληνική πλευρά να το καλεί δημοσίως να δηλώσει ότι στηρίζει τα χαμηλά πλεονάσματα, επιμένοντας πως έχει πέσει συστηματικά έξω στις προβλέψεις και εκτιμήσεις του.
Επιπλέον, το ΔΝΤ ζητά νέα μέτρα για να επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι, ακόμα και για πλεόνασμα της τάξεως του 1,5%, με την κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό να ξεκαθαρίζουν πως δε πρόκειται να αποδεχθούν νέα μέτρα για μετά τη λήξη του ελληνικού προγράμματος, δηλαδή για μετά το 2018.
Ο «κόφτης» που έγινε «δότης» και γίνεται «κόφτης διαρκείας» δεσμεύοντας και την επόμενη κυβέρνηση
Αντί μέτρων, τα οποία η παρούσα κυβερνητική πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ των 153 βουλευτών αδυνατεί να υπερασπιστεί στη Βουλή, χωρίς να υπάρξουν σοβαροί κραδασμοί, ακόμα και απώλεια δεδηλωμένης, το Μέγαρο Μαξίμου και το Οικονομικό Επιτελείο εισηγούνται την επιβολή του «κόφτη διαρκείας», δηλαδή του μηχανισμού δημοσιονομικής διόρθωσης όταν υπάρχουν αποκλίσεις από τους στόχους, για μερικά χρόνια και μετά το πέρας του προγράμματος το 2018.
Και μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στον προϋπολογισμό το περασμένο Σάββατο, υπερασπιζόμενος τη διανομή του πλεονάσματος των 617 εκατ. ευρώ στους χαμηλοσυνταξιούχους με τη μορφή «13ης σύνταξης», να απευθύνθηκε στην Αντιπολίτευση λέγοντας ότι «μας κατηγορούσατε για τον κόφτη, αλλά ο κόφτης έγινε …δότης», ωστόσο η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Και αυτό, γιατί με βάση τη «φόρμουλα» που προτείνει η ελληνική πλευρά για να αρθεί το αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις και να κλείσει η αξιολόγηση, ο «κόφτης» θα μπορούσε να είναι ο «μαγικός μηχανισμός», όπου αυτόματα θα «κόβονται» όλα όσα ζητά το ΔΝΤ, όχι όμως προκαταβολικά και κυρίως, όχι με μέτρα που θα απαιτούσαν ψήφιση στη Βουλή.
Με το ΔΝΤ να επιμένει «εμμονικά» ότι οι στόχοι μπορούν να επιτευχθούν μόνον με νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, με μείωση του αφορολόγητου στα 5.000 ευρώ, κατάργηση σε μια σειρά από φοροαπαλλαγές ακόμα και αύξηση του χαμηλότερου συντελεστή Φ.Π.Α. από το 13% στο 14% κλπ, η κυβέρνηση βάζει στο τραπέζι τον «κόφτη διαρκείας», που, αν μη τι άλλο, είναι ένα μέτρο που υπερβαίνει την κυβερνητική θητεία, δεν επιφέρει «πολιτικό κόστος», δεσμεύει την επόμενη κυβέρνηση, χωρίς η παρούσα να απολέσει τη δεδηλωμένη, ψηφίζοντας μέτρα στη Βουλή και εν τέλει διασφαλίζει την πολιτική σταθερότητα.
Το Βερολίνο η «πολιτική λύση», οι «κάλπες» και η «πολιτική σταθερότητα»
Άλλωστε το Βερολίνο και οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν καταστήσει σαφές τόσο στον Ευκλείδη Τσακαλώτο όσο και στο πρωθυπουργό ότι δεν επιθυμούν σε μία τόσο κρίσιμη χρονική στιγμή να προκληθεί «πολιτική αποσταθεροποίηση», αφήνοντας να εννοηθεί ότι «υπάρχει έδαφος και καλή διάθεση» να βρεθεί η χρυσή τομή, αρκεί η ελληνική πλευρά να μην προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες και θέσει τα αιτήματα της εν είδει εκβιαστικού διλλήματος.
«Ο Τσίπρας έχει προειδοποιηθεί φιλικά να μην αναστατώσει την ευρωζώνη με απειλές για πρόωρες εκλογές το 2017, ιδιαίτερα καθώς πλησιάζουν οι εκλογές στην Ολλανδία, τη Γαλλία και τη Γερμανία», ήταν η αναφορά υψηλόβαθμου Ευρωπαίου αξιωματούχου, ο οποίος χθες επέλεξε, όχι τυχαία, να προειδοποιήσει εκ νέου την ελληνική κυβέρνηση.
Ο Ευρωπαίος αξιωματούχος μιλώντας στο πρακτορείο ΜΝΙ συμπλήρωσε ότι «κάποια μέλη της ευρωζώνης, ιδιαίτερα η Γερμανία, είναι ακόμη αρκετά καχύποπτα με τον Τσίπρα, έχουν συζητηθεί οι σκέψεις ότι μπορεί να δοκιμάσει να ''εκβιάσει'' με εκλογές, προκειμένου να πάρει μία καλύτερη συμφωνία, αυτό το σκεπτικό είναι αντιπαραγωγικό και μπορεί να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα».
Το αίτημα του Αλέξη Τσίπρα στην Άγγελλα Μέρκελ - Τι θα εγγυηθεί και τι θα ζητήσει ο πρωθυπουργός
Στο κρίσιμο αυτό σημείο της διαπραγμάτευσης ο Αλέξης Τσίπρας θα επιχειρήσει να αποσπάσει την «πολιτική λύση».
Αφού έχει δημιουργηθεί το συγκρουσιακό κλίμα μεταξύ ΔΝΤ και Αθήνας, ο πρωθυπουργός θα ζητήσει την παρέμβαση κυρίως της Άγγελλα Μέρκελ, αλλά και του Φρανσουά Ολλάντ, προκειμένου να στηρίξουν την ελληνική «φόρμουλα» για άρση του αδιεξόδου.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός θα εγγυηθεί ότι ο ίδιος και η κυβέρνηση του έχουν ορίζοντα τετραετίας και δεν επιθυμούν η χώρα να οδηγηθεί σε εκλογές, δεσμευόμενος ότι το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και δημοσιονομικής προσαρμογής θα τηρηθεί μέχρι κεραίας. Το «αντάλλαγμα» που θα ζητήσει δεν θα είναι άλλο από το να του δοθεί «πολιτικός, οικονομικός και δημοσιονομικός χώρος», δηλαδή να μην τον πιέσουν περισσότερο ο Βολφανγκ Σόιμπλε και το ΔΝΤ.
Μάλιστα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν αποκλείεται να επαναλάβει στην Γερμανίδα Καγκελάριο, κάτι που τόσο ο ίδιος, όσο και υπουργός Οικονομικών έχουν πει κατά καιρούς σε εταίρους και δανειστές, ότι «τέτοιου είδους μέτρα λιτότητας που ζητά το ΔΝΤ και συχνά και ο κ. Σόιμπλε δεν μπορούν να περάσουν από καμία Βουλή και με καμία κυβερνητική σύνθεση».
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι διατεθειμένος να συμφωνήσει σε αλλαγές στα εργασιακά και θα ζητήσει να ασκηθεί πίεση στο ζήτημα των ομαδικών απολύσεων και στην επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων σημειώνοντας πως πρέπει και στην Ελλάδα να τηρηθούν οι ευρωπαϊκές πρακτικές, παρ' ότι βρίσκεται σε εποπτεία.
Τα εργασιακά είναι κομβικό σημείο στη δεύτερη αξιολόγηση, καθώς οποιαδήπποτε δυσμενή αλλαγή θα εμφανίσει τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα ανακόλουθο με τις δεσμεύσεις του.
Όλα δείχνουν πως το ζήτημα των εργασιακών η ελληνική πλευρά το έχει κερδίσει.
Όσο για το επιχείρημα της «κυβέρνηση των προθύμων να ενδώσουν στους δανειστές» με το οποίο κατηγορεί ο Αλέξης Τσίπρας τους πολιτικούς του αντιπάλους και κυρίως τον Κυριάκο Μητσοτάκη παραμένει για εσωτερική κατανάλωση. Και αυτό γιατί γνωρίζει πολύ καλά - και το έχει διατυπώσει στο πρόσφατο Υπουργικό Συμβούλιο - πως αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν βγάλει τη χώρα από την κρίση τότε θα καταγραφεί στην ιστορία ως μία ακόμα κυβέρνηση που διαχειρίστηκε το μνημόνιο.
Άλλωστε, και με βάση τις δημοσκοπήσεις, η προσφυγή στις κάλπες, αν και δεν μπορεί να αποκλειστεί ως κίνηση «ηρωικής εξόδου», αν επιμείνουν για «αίμα» οι δανειστές, θα επέφερε εκλογική συντριβή στον ΣΥΡΙΖΑ και έξοδο από τη Βουλή στους ΑΝΕΛ.
Και στην προηγούμενη διαπραγμάτευση το σενάριο των εκλογών και της «πολιτικής σταθερότητας» ήταν ένας «άσσος» στο μανίκι του πρωθυπουργού.
Ένα χαρτί που θα τραβήξει εκ νέου στο… πόκερ της διαπραγμάτευσης με τους ομοτράπεζους να βρίσκονται και πάλι στην ίδια θέση και να επιθυμούν και αυτοί σταθερότητα.
Ο ρόλος του Ταμείου και η ενεργή παραμονή του στο ελληνικό πρόγραμμα
Όσο για το… σενάριο που ακούγεται, πως η ελληνική πλευρά ζητά ατύπως να φύγει το ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα ή να μείνει ως «τεχνικός σύμβουλος», κάτι τέτοιο είναι μάλλον ανέφικτο, αν όχι… φανταστικό.
Και αυτό γιατί η τελευταία γραμμή άμυνας των Ευρωπαίων, και κυρίως του Βερολίνου και του Βόλφανγκ Σόιμπλε, είναι η παραμονή του Ταμείου σε κάθε πρόγραμμα διάσωσης, και όχι μόνο το ελληνικό.
Είναι το «αναγκαίο κακό», ο «μοχλός πίεσης» που χρησιμοποιείται εντέχνως κάθε φόρα που οι Ευρωπαίοι θα έπρεπε να επιδείξουν και να υπηρετήσουν έμπρακτα την έννοια της αλληλεγγύης και συνοχής στο ευρωπαϊκό ιδεώδες, αλλά δεν μπορούν λόγω των εσωτερικών πολιτικών τους ισορροπιών.
Και μπορεί οι «εκλογές» και η «πολιτική σταθερότητα» να είναι ο… άσσος στο μανίκι του πρωθυπουργού, αλλά την ίδια στιγμή ο «άσσος» στο μανίκι των δανειστών και των Ευρωπαίων εταίρων είναι το ΔΝΤ. Κάθε φορά που θέλουν να «πιέσουν» το… βάζουν μπροστά και ως το «ισχυρότερο χαρτί» τους είναι μάλλον απίθανο να το… αποχωριστούν.
Δημήτρης Αλειφερόπουλος
www.bankingnews.gr
Η αρθρογραφία των στελεχών του Ταμείου, που επέμειναν στη σκληρή στάση τους, για επιβολή νέων μέτρων λιτότητας, ακόμα και μετά τη λήξη του ελληνικού προγράμματος, αλλά και υψηλά πλεονάσματα, το άρθρο-απάντηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου και οι δηλώσεις του Κυβερνητικού Εκπροσώπου που κατηγορούσαν το Ταμείο για «ψεύδη και εσφαλμένα στοιχεία», εύκολα θα μπορούσαν να εκληφθούν ως «η προαναγγελία ενός ναυαγίου» της β’ αξιολόγησης.
Στο «παιχνίδι» των σκληρών δηλώσεων μπήκε το απόγευμα της ίδια μέρας και ο πρωθυπουργός από τη Νίσυρο, χαρακτηρίζοντας εμμέσως τους τεχνοκράτες του ΔΝΤ «ανόητους».
«Ανόητοι τεχνοκράτες έχουν παραδεχθεί ότι έχουν κάνει λάθος τους αριθμούς», είπε ο Αλέξης Τσίπρας, συμπληρώνοντας ότι «τώρα κάνουν προβλέψεις για ύφεση, ενώ θα έχουμε ανάπτυξη».
Λίγη ώρα αργότερα, το Μέγαρο Μαξίμου, με άτυπο σημείωμα, έδινε στη δημοσιότητα τις λάθος εκτιμήσεις του Ταμείου για την ελληνική οικονομία την περίοδο 2010-2015, συνοδεύοντας τα στοιχεία με τη διαπίστωση πως «είναι φανερό ότι το ΔΝΤ την περίοδο 2010-2014 έκανε ευνοϊκότερες εκτιμήσεις ακριβώς, επειδή ήθελε να δικαιολογήσει τη βιωσιμότητα του προγράμματος, στο οποίο συμμετείχε, από το 2015 (3ο πρόγραμμα) κάνει διαρκώς δυσμενέστερες προβλέψεις, προφανώς για να δικαιολογήσει την απουσία του».
Συμφωνία πίσω από την «σκόνη» της αντιπαράθεσης κυβέρνησης - δανειστών
Τι κρύβεται, όμως, πίσω από τον «πυκνό καπνό» και τη «σκόνη» που σηκώθηκε από την «πάλη» της Αθήνας με το ΔΝΤ στην… αρένα της διαπραγμάτευσης;
Αποκωδικοποιώντας το άρθρο του Ευκλείδη Τσακαλώτου και τις δηλώσεις του Κυβερνητικού Εκπροσώπου, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός, θα μπορούσε κανείς να διακρίνει τη «φόρμουλα» της λύσης που προτείνει η Αθήνα.
Επιγραμματικά η ελληνική κυβέρνηση απορρίπτει τα υπερβολικά πλεονάσματα της τάξεως του 3,5% σε βάθος δεκαετίας για μετά τη λήξη του ελληνικού προγράμματος, που φέρεται να πρότεινε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφανγκ Σόιμπλε, αλλά εμφανίζεται διατεθειμένη να συμβιβαστεί με μία «μέση» λύση που θα προβλέπει πλεονάσματα 2,5% για τρία έως πέντε έτη μετά το 2018 και επιπρόσθετα 1% πλεόνασμα ανά έτος το οποίο θα κατευθύνεται σε αναπτυξιακού χαρακτήρα πολιτικές.
Για αυτό και ο «θόρυβος» με το Ταμείο μόνο τυχαίος δεν είναι, με την ελληνική πλευρά να το καλεί δημοσίως να δηλώσει ότι στηρίζει τα χαμηλά πλεονάσματα, επιμένοντας πως έχει πέσει συστηματικά έξω στις προβλέψεις και εκτιμήσεις του.
Επιπλέον, το ΔΝΤ ζητά νέα μέτρα για να επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι, ακόμα και για πλεόνασμα της τάξεως του 1,5%, με την κυβέρνηση και τον ίδιο τον πρωθυπουργό να ξεκαθαρίζουν πως δε πρόκειται να αποδεχθούν νέα μέτρα για μετά τη λήξη του ελληνικού προγράμματος, δηλαδή για μετά το 2018.
Ο «κόφτης» που έγινε «δότης» και γίνεται «κόφτης διαρκείας» δεσμεύοντας και την επόμενη κυβέρνηση
Αντί μέτρων, τα οποία η παρούσα κυβερνητική πλειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ των 153 βουλευτών αδυνατεί να υπερασπιστεί στη Βουλή, χωρίς να υπάρξουν σοβαροί κραδασμοί, ακόμα και απώλεια δεδηλωμένης, το Μέγαρο Μαξίμου και το Οικονομικό Επιτελείο εισηγούνται την επιβολή του «κόφτη διαρκείας», δηλαδή του μηχανισμού δημοσιονομικής διόρθωσης όταν υπάρχουν αποκλίσεις από τους στόχους, για μερικά χρόνια και μετά το πέρας του προγράμματος το 2018.
Και μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας στην ομιλία του στον προϋπολογισμό το περασμένο Σάββατο, υπερασπιζόμενος τη διανομή του πλεονάσματος των 617 εκατ. ευρώ στους χαμηλοσυνταξιούχους με τη μορφή «13ης σύνταξης», να απευθύνθηκε στην Αντιπολίτευση λέγοντας ότι «μας κατηγορούσατε για τον κόφτη, αλλά ο κόφτης έγινε …δότης», ωστόσο η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Και αυτό, γιατί με βάση τη «φόρμουλα» που προτείνει η ελληνική πλευρά για να αρθεί το αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις και να κλείσει η αξιολόγηση, ο «κόφτης» θα μπορούσε να είναι ο «μαγικός μηχανισμός», όπου αυτόματα θα «κόβονται» όλα όσα ζητά το ΔΝΤ, όχι όμως προκαταβολικά και κυρίως, όχι με μέτρα που θα απαιτούσαν ψήφιση στη Βουλή.
Με το ΔΝΤ να επιμένει «εμμονικά» ότι οι στόχοι μπορούν να επιτευχθούν μόνον με νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, με μείωση του αφορολόγητου στα 5.000 ευρώ, κατάργηση σε μια σειρά από φοροαπαλλαγές ακόμα και αύξηση του χαμηλότερου συντελεστή Φ.Π.Α. από το 13% στο 14% κλπ, η κυβέρνηση βάζει στο τραπέζι τον «κόφτη διαρκείας», που, αν μη τι άλλο, είναι ένα μέτρο που υπερβαίνει την κυβερνητική θητεία, δεν επιφέρει «πολιτικό κόστος», δεσμεύει την επόμενη κυβέρνηση, χωρίς η παρούσα να απολέσει τη δεδηλωμένη, ψηφίζοντας μέτρα στη Βουλή και εν τέλει διασφαλίζει την πολιτική σταθερότητα.
Το Βερολίνο η «πολιτική λύση», οι «κάλπες» και η «πολιτική σταθερότητα»
Άλλωστε το Βερολίνο και οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί έχουν καταστήσει σαφές τόσο στον Ευκλείδη Τσακαλώτο όσο και στο πρωθυπουργό ότι δεν επιθυμούν σε μία τόσο κρίσιμη χρονική στιγμή να προκληθεί «πολιτική αποσταθεροποίηση», αφήνοντας να εννοηθεί ότι «υπάρχει έδαφος και καλή διάθεση» να βρεθεί η χρυσή τομή, αρκεί η ελληνική πλευρά να μην προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες και θέσει τα αιτήματα της εν είδει εκβιαστικού διλλήματος.
«Ο Τσίπρας έχει προειδοποιηθεί φιλικά να μην αναστατώσει την ευρωζώνη με απειλές για πρόωρες εκλογές το 2017, ιδιαίτερα καθώς πλησιάζουν οι εκλογές στην Ολλανδία, τη Γαλλία και τη Γερμανία», ήταν η αναφορά υψηλόβαθμου Ευρωπαίου αξιωματούχου, ο οποίος χθες επέλεξε, όχι τυχαία, να προειδοποιήσει εκ νέου την ελληνική κυβέρνηση.
Ο Ευρωπαίος αξιωματούχος μιλώντας στο πρακτορείο ΜΝΙ συμπλήρωσε ότι «κάποια μέλη της ευρωζώνης, ιδιαίτερα η Γερμανία, είναι ακόμη αρκετά καχύποπτα με τον Τσίπρα, έχουν συζητηθεί οι σκέψεις ότι μπορεί να δοκιμάσει να ''εκβιάσει'' με εκλογές, προκειμένου να πάρει μία καλύτερη συμφωνία, αυτό το σκεπτικό είναι αντιπαραγωγικό και μπορεί να έχει το αντίθετο αποτέλεσμα».
Το αίτημα του Αλέξη Τσίπρα στην Άγγελλα Μέρκελ - Τι θα εγγυηθεί και τι θα ζητήσει ο πρωθυπουργός
Στο κρίσιμο αυτό σημείο της διαπραγμάτευσης ο Αλέξης Τσίπρας θα επιχειρήσει να αποσπάσει την «πολιτική λύση».
Αφού έχει δημιουργηθεί το συγκρουσιακό κλίμα μεταξύ ΔΝΤ και Αθήνας, ο πρωθυπουργός θα ζητήσει την παρέμβαση κυρίως της Άγγελλα Μέρκελ, αλλά και του Φρανσουά Ολλάντ, προκειμένου να στηρίξουν την ελληνική «φόρμουλα» για άρση του αδιεξόδου.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός θα εγγυηθεί ότι ο ίδιος και η κυβέρνηση του έχουν ορίζοντα τετραετίας και δεν επιθυμούν η χώρα να οδηγηθεί σε εκλογές, δεσμευόμενος ότι το πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και δημοσιονομικής προσαρμογής θα τηρηθεί μέχρι κεραίας. Το «αντάλλαγμα» που θα ζητήσει δεν θα είναι άλλο από το να του δοθεί «πολιτικός, οικονομικός και δημοσιονομικός χώρος», δηλαδή να μην τον πιέσουν περισσότερο ο Βολφανγκ Σόιμπλε και το ΔΝΤ.
Μάλιστα, ο Αλέξης Τσίπρας δεν αποκλείεται να επαναλάβει στην Γερμανίδα Καγκελάριο, κάτι που τόσο ο ίδιος, όσο και υπουργός Οικονομικών έχουν πει κατά καιρούς σε εταίρους και δανειστές, ότι «τέτοιου είδους μέτρα λιτότητας που ζητά το ΔΝΤ και συχνά και ο κ. Σόιμπλε δεν μπορούν να περάσουν από καμία Βουλή και με καμία κυβερνητική σύνθεση».
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι διατεθειμένος να συμφωνήσει σε αλλαγές στα εργασιακά και θα ζητήσει να ασκηθεί πίεση στο ζήτημα των ομαδικών απολύσεων και στην επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων σημειώνοντας πως πρέπει και στην Ελλάδα να τηρηθούν οι ευρωπαϊκές πρακτικές, παρ' ότι βρίσκεται σε εποπτεία.
Τα εργασιακά είναι κομβικό σημείο στη δεύτερη αξιολόγηση, καθώς οποιαδήπποτε δυσμενή αλλαγή θα εμφανίσει τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα ανακόλουθο με τις δεσμεύσεις του.
Όλα δείχνουν πως το ζήτημα των εργασιακών η ελληνική πλευρά το έχει κερδίσει.
Όσο για το επιχείρημα της «κυβέρνηση των προθύμων να ενδώσουν στους δανειστές» με το οποίο κατηγορεί ο Αλέξης Τσίπρας τους πολιτικούς του αντιπάλους και κυρίως τον Κυριάκο Μητσοτάκη παραμένει για εσωτερική κατανάλωση. Και αυτό γιατί γνωρίζει πολύ καλά - και το έχει διατυπώσει στο πρόσφατο Υπουργικό Συμβούλιο - πως αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν βγάλει τη χώρα από την κρίση τότε θα καταγραφεί στην ιστορία ως μία ακόμα κυβέρνηση που διαχειρίστηκε το μνημόνιο.
Άλλωστε, και με βάση τις δημοσκοπήσεις, η προσφυγή στις κάλπες, αν και δεν μπορεί να αποκλειστεί ως κίνηση «ηρωικής εξόδου», αν επιμείνουν για «αίμα» οι δανειστές, θα επέφερε εκλογική συντριβή στον ΣΥΡΙΖΑ και έξοδο από τη Βουλή στους ΑΝΕΛ.
Και στην προηγούμενη διαπραγμάτευση το σενάριο των εκλογών και της «πολιτικής σταθερότητας» ήταν ένας «άσσος» στο μανίκι του πρωθυπουργού.
Ένα χαρτί που θα τραβήξει εκ νέου στο… πόκερ της διαπραγμάτευσης με τους ομοτράπεζους να βρίσκονται και πάλι στην ίδια θέση και να επιθυμούν και αυτοί σταθερότητα.
Ο ρόλος του Ταμείου και η ενεργή παραμονή του στο ελληνικό πρόγραμμα
Όσο για το… σενάριο που ακούγεται, πως η ελληνική πλευρά ζητά ατύπως να φύγει το ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα ή να μείνει ως «τεχνικός σύμβουλος», κάτι τέτοιο είναι μάλλον ανέφικτο, αν όχι… φανταστικό.
Και αυτό γιατί η τελευταία γραμμή άμυνας των Ευρωπαίων, και κυρίως του Βερολίνου και του Βόλφανγκ Σόιμπλε, είναι η παραμονή του Ταμείου σε κάθε πρόγραμμα διάσωσης, και όχι μόνο το ελληνικό.
Είναι το «αναγκαίο κακό», ο «μοχλός πίεσης» που χρησιμοποιείται εντέχνως κάθε φόρα που οι Ευρωπαίοι θα έπρεπε να επιδείξουν και να υπηρετήσουν έμπρακτα την έννοια της αλληλεγγύης και συνοχής στο ευρωπαϊκό ιδεώδες, αλλά δεν μπορούν λόγω των εσωτερικών πολιτικών τους ισορροπιών.
Και μπορεί οι «εκλογές» και η «πολιτική σταθερότητα» να είναι ο… άσσος στο μανίκι του πρωθυπουργού, αλλά την ίδια στιγμή ο «άσσος» στο μανίκι των δανειστών και των Ευρωπαίων εταίρων είναι το ΔΝΤ. Κάθε φορά που θέλουν να «πιέσουν» το… βάζουν μπροστά και ως το «ισχυρότερο χαρτί» τους είναι μάλλον απίθανο να το… αποχωριστούν.
Δημήτρης Αλειφερόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών