Τσίπρας και Μητσοτάκης πρέπει από κοινού να αντιμετωπίσουν τον υπαρκτό κίνδυνο για το μέλλον της χώρας
Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση δηλώνουν αμφότερες ικανοποιημένες και κερδισμένες από τη συζήτηση στη Βουλή για τη διαφθορά και τη διαπλοκή.
Συζήτηση που κινήθηκε και πάλι σε υψηλούς τόνους αντιπαράθεσης χωρίς να προκύψει κάτι απτό και συγκεκριμένο πέρα από το κλίμα ακραίας πόλωσης, μέσα στο οποίο εξακολουθούν να κινούνται Τσίπρας και Μητσοτάκης.
Και μπορεί η πόλωση να συμφέρει και τους δύο, τον μεν κ.Τσίπρα διότι θέλει να ανεβάσει τους τόνους ενόψει συνεδρίου ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο, το δε κ.Μητσοτάκη διότι θέλει να δείξει (στο εσωτερικό του κόμματος του και στην κοινωνία) πως είναι καθ’όλα έτοιμος για να αναλάβει τις τύχες της χώρας, αλλά αποδεικνύει πόσο μυωπικά αντιμετωπίζουν και οι δύο τις προκλήσεις με τις οποίες είναι αντιμέτωπη η χώρα και πόσο εκτός των αναγκών της κοινωνίας βρίσκεται αυτού του είδους η αντιπαράθεση.
Το άρθρο της γερμανικής εφημερίδας Die Welt με τίτλο «Κούρεμα χρέους και μετά αντίο!» σκιαγραφεί ένα εξαιρετικά επικίνδυνο σενάριο τόσο για την οικονομική όσο και για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Βάσει αυτού, τυχόν αποχώρηση του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα, «θα μπορούσε να αποτελέσει την αρχή για μια ειλικρινή συζήτηση σχετικά με ένα γενναιόδωρο κούρεμα χρέους για την Ελλάδα με παράλληλη αποχώρηση της από τη νομισματική ένωση».
Ενδεχομένως πολλοί να υποστηρίξουν πως το δημοσίευμα αυτό δεν είναι παρά ένα επεισόδιο από τα πολλά που θα ακολουθήσουν στην αντιπαράθεση Γερμανίας - ΔΝΤ αναφορικά με το ελληνικό χρέος, όπου η γερμανική πλευρά δείχνει τα όρια της στο πλαίσιο των αμοιβαίων υποχωρήσεων που εκτιμάται ότι θα υπάρξουν μέχρι να βρεθεί μια οριστική λύση (αν και δεν είναι η πρώτη φορά που η Γερμανία εγείρει θέμα αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη παρέχοντας «ανταλλάγματα»)
Άλλοι μπορούν να πουν πως κανείς δεν μπορεί να εκδιώξει μια χώρα από την Ευρωζώνη, άλλοι πως ένα τυχόν Grexit θα επιτείνει τα φαινόμενα διάσπασης στην ΕΕ, κάτι που οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη δεν το επιθυμούν.
Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Η ελληνική κοινωνία βιώνει τον έβδομο χρόνο της κρίσης της και οι οικονομικές (και όχι μόνο) αντοχές όλων δοκιμάζονται.
Η οικονομία ακόμα σέρνεται ενώ κάθε άλλο παρά σίγουρο είναι ότι μπορεί να ορθοποδήσει στο άμεσο μέλλον.
Η απαισιοδοξία, η δυσαρέσκεια, η απογοήτευση των πολιτών παραμένει στα ύψη.
Η προσδοκία μιας αλλαγής, μιας ελπίδας για κάτι καλύτερο, μονίμως διαψεύδεται.
Η κυβέρνηση Τσίπρα εισπράττει τη δυσαρέσκεια, την ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δηλώνει πως αυτή δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο για να αναστρέψει αυτή την πορεία.
Η προοπτική του Μητσοτάκη εξακολουθεί να μην γοητεύει, να μην πείθει ότι μπορεί να κάνει κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, ότι αποτελεί μια εναλλακτική από όσα βιώνει η κοινωνία εδώ και δεκαετίες.
Το πολιτικό σύστημα παραμένει βαριά τραυματισμένο και απαξιωμένο.
Όπως τραυματισμένο και απαξιωμένο προβάλλει στα μάτια ολοένα και περισσότερων (όχι μόνο των Ελλήνων) και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όπου κυριαρχεί η απογοήτευση και η απελπισία ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, οι σειρήνες εξόδου από την Ευρωζώνη και την ΕΕ καθίστανται πιο γοητευτικές.
Την ώρα που ολοένα και περισσότερα «αυτιά» τις αντιμετωπίζουν ως μια διέξοδο στο σημερινό τους αδιέξοδο.
Είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος, ο οποίος φέρεται παράλληλα να εξυπηρετεί τα σχέδια και τα συμφέροντα ισχυρών «παικτών» στο ευρωπαϊκό στερέωμα.
Και αυτόν πρέπει να αντιμετωπίσουν από κοινού Τσίπρας και Μητσοτάκης.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Συζήτηση που κινήθηκε και πάλι σε υψηλούς τόνους αντιπαράθεσης χωρίς να προκύψει κάτι απτό και συγκεκριμένο πέρα από το κλίμα ακραίας πόλωσης, μέσα στο οποίο εξακολουθούν να κινούνται Τσίπρας και Μητσοτάκης.
Και μπορεί η πόλωση να συμφέρει και τους δύο, τον μεν κ.Τσίπρα διότι θέλει να ανεβάσει τους τόνους ενόψει συνεδρίου ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο, το δε κ.Μητσοτάκη διότι θέλει να δείξει (στο εσωτερικό του κόμματος του και στην κοινωνία) πως είναι καθ’όλα έτοιμος για να αναλάβει τις τύχες της χώρας, αλλά αποδεικνύει πόσο μυωπικά αντιμετωπίζουν και οι δύο τις προκλήσεις με τις οποίες είναι αντιμέτωπη η χώρα και πόσο εκτός των αναγκών της κοινωνίας βρίσκεται αυτού του είδους η αντιπαράθεση.
Το άρθρο της γερμανικής εφημερίδας Die Welt με τίτλο «Κούρεμα χρέους και μετά αντίο!» σκιαγραφεί ένα εξαιρετικά επικίνδυνο σενάριο τόσο για την οικονομική όσο και για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Βάσει αυτού, τυχόν αποχώρηση του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα, «θα μπορούσε να αποτελέσει την αρχή για μια ειλικρινή συζήτηση σχετικά με ένα γενναιόδωρο κούρεμα χρέους για την Ελλάδα με παράλληλη αποχώρηση της από τη νομισματική ένωση».
Ενδεχομένως πολλοί να υποστηρίξουν πως το δημοσίευμα αυτό δεν είναι παρά ένα επεισόδιο από τα πολλά που θα ακολουθήσουν στην αντιπαράθεση Γερμανίας - ΔΝΤ αναφορικά με το ελληνικό χρέος, όπου η γερμανική πλευρά δείχνει τα όρια της στο πλαίσιο των αμοιβαίων υποχωρήσεων που εκτιμάται ότι θα υπάρξουν μέχρι να βρεθεί μια οριστική λύση (αν και δεν είναι η πρώτη φορά που η Γερμανία εγείρει θέμα αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη παρέχοντας «ανταλλάγματα»)
Άλλοι μπορούν να πουν πως κανείς δεν μπορεί να εκδιώξει μια χώρα από την Ευρωζώνη, άλλοι πως ένα τυχόν Grexit θα επιτείνει τα φαινόμενα διάσπασης στην ΕΕ, κάτι που οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη δεν το επιθυμούν.
Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Η ελληνική κοινωνία βιώνει τον έβδομο χρόνο της κρίσης της και οι οικονομικές (και όχι μόνο) αντοχές όλων δοκιμάζονται.
Η οικονομία ακόμα σέρνεται ενώ κάθε άλλο παρά σίγουρο είναι ότι μπορεί να ορθοποδήσει στο άμεσο μέλλον.
Η απαισιοδοξία, η δυσαρέσκεια, η απογοήτευση των πολιτών παραμένει στα ύψη.
Η προσδοκία μιας αλλαγής, μιας ελπίδας για κάτι καλύτερο, μονίμως διαψεύδεται.
Η κυβέρνηση Τσίπρα εισπράττει τη δυσαρέσκεια, την ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δηλώνει πως αυτή δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο για να αναστρέψει αυτή την πορεία.
Η προοπτική του Μητσοτάκη εξακολουθεί να μην γοητεύει, να μην πείθει ότι μπορεί να κάνει κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, ότι αποτελεί μια εναλλακτική από όσα βιώνει η κοινωνία εδώ και δεκαετίες.
Το πολιτικό σύστημα παραμένει βαριά τραυματισμένο και απαξιωμένο.
Όπως τραυματισμένο και απαξιωμένο προβάλλει στα μάτια ολοένα και περισσότερων (όχι μόνο των Ελλήνων) και το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, όπου κυριαρχεί η απογοήτευση και η απελπισία ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, οι σειρήνες εξόδου από την Ευρωζώνη και την ΕΕ καθίστανται πιο γοητευτικές.
Την ώρα που ολοένα και περισσότερα «αυτιά» τις αντιμετωπίζουν ως μια διέξοδο στο σημερινό τους αδιέξοδο.
Είναι ένας υπαρκτός κίνδυνος, ο οποίος φέρεται παράλληλα να εξυπηρετεί τα σχέδια και τα συμφέροντα ισχυρών «παικτών» στο ευρωπαϊκό στερέωμα.
Και αυτόν πρέπει να αντιμετωπίσουν από κοινού Τσίπρας και Μητσοτάκης.
Σπύρος Χριστόπουλος
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών