Η ασφάλιση είναι μια εναλλακτική λύση έναντι των ευρωομολόγων, αλλά όχι σε μια πολιτική και δημοσιονομική ένωση, τονίζει, ωστόσο, ο αρθρογράφος
Την ιδέα της ασφάλισης στην Ευρωζώνη εξετάζει ο αρθρογράφος των Financial Times, Wolfgang Münchau, ο οποίος υποστηρίζει ότι αφού οι Ευρωπαίοι αρνούνται να προχωρήσουν σε μία πολιτική ή δημοσιονομική ένωση, τότε μια λύση - ημίμετρο ίσως βοηθήσει στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης.
Σύμφωνα με τον ίδιο, εάν είχαμε ως μοναδικό εργαλείο ένα σφυρί, κάθε πρόβλημα θα ήταν ένα καρφί.
Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, ότι πολλοί οικονομολόγοι θεωρούν το πρόβλημα της ευρωζώνης ως ουσιαστικά πρόβλημα ασφάλισης - ένα τεχνικό πρόβλημα που έχει ανάγκη από μια τεχνική λύση.
Μια ασφαλιστική προσέγγιση περιλαμβάνει ένα ελάχιστο ποσό για την ενοποίηση.
Δεν θα χρειαστεί πλήρη πολιτική ή δημοσιονομική ένωση, αλλά απλώς μερικά επιπλέον δίκτυα ασφαλείας έναντι τραπεζικών κρίσεων ή διαταραχών που επηρεάζουν ορισμένα μέλη, αλλά όχι τους άλλους.
Η ιδέα δεν είναι εντελώς ηλίθια, αλλά η ιδέα της ασφάλισης ως εναλλακτική λύση στην πολιτική ένωση είναι λάθος, επισημαίνει ο Münchau.
Προϋπόθεση σε οποιοδήποτε οικονομικό μοντέλο ασφάλισης είναι η παρουσία ενός νομικού πλαισίου, και ενός κράτους που θα διασφαλίζει τις ασφαλιστικές καταβολές ή την προστασία κατά της απάτης.
Δεδομένου ότι υπάρχουν τέτοια νομικά πλαισία στις περισσότερες χώρες, δεν υπάρχει καμία ανάγκη για τους οικονομολόγους να ενδιαφέρονται πολύ για την επιβολή του νόμου.
Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με την ασφάλιση μεταξύ των κυρίαρχων κρατών.
Δεν υπάρχει κανένα κράτος που να μπορεί να επιβάλει την ασφάλεια του δικαίου.
Η ασφάλιση μπορεί να ρυθμιστεί μέσω πολυμερών συμβάσεων ή συμφωνιών, αλλά μπορεί να καταγγελθεί και μονομερώς.
Επίσης, η ιδέα της επίλυσης κρίσεων μέσω της ασφάλισης πάσχει από μια εσωτερική αντίφαση.
Η πρόθεση είναι να δημιουργηθεί κάτι ελαφρύτερο από μια πολιτική ένωση, αλλά θα πρέπει να υπάρχει μια πολιτική ένωση για να παρέχει το νομικό και πολιτικό πλαίσιο για να κάνει την ασφάλιση δυνατή.
Πάρτε το παράδειγμα της ασφάλισης των καταθέσεων της ευρωζώνης, που επιβλέπεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την πλειοψηφία των κρατών μελών - αλλά όχι από τη Γερμανία.
Από την πλευρά του Βερολίνου, υπάρχουν δύο επιχειρήματα εναντίον της.
Το πρώτο είναι ότι δεν παρέχει ασφάλεια σε όλα.
Δεδομένου ότι οι τράπεζες των νότιων κρατών μελών είναι σε χειρότερη κατάσταση, είναι σαφές ότι οποιαδήποτε πληρωμή θα είναι από τα βόρεια.
Συζητώντας για την ασφάλιση των καταθέσεων τώρα είναι σαν να αγοράζει κανείς ασφάλιση αυτοκινήτου μετά από ένα ατύχημα.
Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι η διακρατική ασφάλιση δεν είναι θεμελιωδώς διαφορετική από ένα κοινό χρέος - τα ευρωομόλογα, κάτι που οι Γερμανοί απεχθάνονται τόσο πολύ.
Επίσης, οι ασφαλίσεις θα πρέπει να είναι υπό τη μορφή κοινής ευθύνης.
Αν μια χώρα έχει πληγεί από την κρίση, το υπόλοιπο της Ένωσης θα βοηθήσει.
Οι υποστηρικτές των συστημάτων ασφάλισης τείνουν να αγνοούν μια σημαντική πολιτική πραγματικότητα.
Αν θέλουν οι ενδιαφερόμενοι να "υπογράψουν" ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο, τότε θα πρέπει να αποδεχθούν την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.
Και το μόνο μέρος στο οποίο κάθε λογικό κράτος θα ήθελε να μεταβιβάσει την κυριαρχία θα ήταν μια πολιτική ένωση, όχι το γερμανικό κράτος.
Το συμπέρασμά του Münchau είναι ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος για την Ευρωζώνη, εκτός από μια πολιτική και δημοσιονομική ένωση, ακόμη και αν η ιδέα αναπτύσσεται με μεγάλα προβλήματα.
Χωρίς αυτήν, όμως, δεν βλέπει κανένα αντίβαρο στην αύξηση της γερμανικής δύναμης στην ευρωζώνη και κανένα τέλος στην αύξηση των ανισορροπιών εντός της ευρωζώνης.
Χωρίς πολιτική ένωση, υπάρχει ο κίνδυνος ότι τουλάχιστον ένα νότιο κράτος μέλος, κατά πάσα πιθανότητα η Ελλάδα, η Πορτογαλία ή η Ιταλία, θα επιλέξει να αποχωρήσει από την ευρωζώνη.
Ακόμη και στην Ελλάδα η αντίθεση για το ευρώ αυξάνεται.
Υπάρχουν πολλοί τεχνικοί τρόποι για να καταστεί η ευρωζώνη βιώσιμη μακροπρόθεσμα, και η ασφάλιση είναι μια απολύτως νόμιμη ιδέα.
Μπορεί να είναι μια εναλλακτική λύση έναντι των ευρωομολόγων, αλλά όχι σε μια πολιτική και δημοσιονομική ένωση.
www.bankingnews.gr
Σύμφωνα με τον ίδιο, εάν είχαμε ως μοναδικό εργαλείο ένα σφυρί, κάθε πρόβλημα θα ήταν ένα καρφί.
Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, ότι πολλοί οικονομολόγοι θεωρούν το πρόβλημα της ευρωζώνης ως ουσιαστικά πρόβλημα ασφάλισης - ένα τεχνικό πρόβλημα που έχει ανάγκη από μια τεχνική λύση.
Μια ασφαλιστική προσέγγιση περιλαμβάνει ένα ελάχιστο ποσό για την ενοποίηση.
Δεν θα χρειαστεί πλήρη πολιτική ή δημοσιονομική ένωση, αλλά απλώς μερικά επιπλέον δίκτυα ασφαλείας έναντι τραπεζικών κρίσεων ή διαταραχών που επηρεάζουν ορισμένα μέλη, αλλά όχι τους άλλους.
Η ιδέα δεν είναι εντελώς ηλίθια, αλλά η ιδέα της ασφάλισης ως εναλλακτική λύση στην πολιτική ένωση είναι λάθος, επισημαίνει ο Münchau.
Προϋπόθεση σε οποιοδήποτε οικονομικό μοντέλο ασφάλισης είναι η παρουσία ενός νομικού πλαισίου, και ενός κράτους που θα διασφαλίζει τις ασφαλιστικές καταβολές ή την προστασία κατά της απάτης.
Δεδομένου ότι υπάρχουν τέτοια νομικά πλαισία στις περισσότερες χώρες, δεν υπάρχει καμία ανάγκη για τους οικονομολόγους να ενδιαφέρονται πολύ για την επιβολή του νόμου.
Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με την ασφάλιση μεταξύ των κυρίαρχων κρατών.
Δεν υπάρχει κανένα κράτος που να μπορεί να επιβάλει την ασφάλεια του δικαίου.
Η ασφάλιση μπορεί να ρυθμιστεί μέσω πολυμερών συμβάσεων ή συμφωνιών, αλλά μπορεί να καταγγελθεί και μονομερώς.
Επίσης, η ιδέα της επίλυσης κρίσεων μέσω της ασφάλισης πάσχει από μια εσωτερική αντίφαση.
Η πρόθεση είναι να δημιουργηθεί κάτι ελαφρύτερο από μια πολιτική ένωση, αλλά θα πρέπει να υπάρχει μια πολιτική ένωση για να παρέχει το νομικό και πολιτικό πλαίσιο για να κάνει την ασφάλιση δυνατή.
Πάρτε το παράδειγμα της ασφάλισης των καταθέσεων της ευρωζώνης, που επιβλέπεται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την πλειοψηφία των κρατών μελών - αλλά όχι από τη Γερμανία.
Από την πλευρά του Βερολίνου, υπάρχουν δύο επιχειρήματα εναντίον της.
Το πρώτο είναι ότι δεν παρέχει ασφάλεια σε όλα.
Δεδομένου ότι οι τράπεζες των νότιων κρατών μελών είναι σε χειρότερη κατάσταση, είναι σαφές ότι οποιαδήποτε πληρωμή θα είναι από τα βόρεια.
Συζητώντας για την ασφάλιση των καταθέσεων τώρα είναι σαν να αγοράζει κανείς ασφάλιση αυτοκινήτου μετά από ένα ατύχημα.
Το δεύτερο επιχείρημα είναι ότι η διακρατική ασφάλιση δεν είναι θεμελιωδώς διαφορετική από ένα κοινό χρέος - τα ευρωομόλογα, κάτι που οι Γερμανοί απεχθάνονται τόσο πολύ.
Επίσης, οι ασφαλίσεις θα πρέπει να είναι υπό τη μορφή κοινής ευθύνης.
Αν μια χώρα έχει πληγεί από την κρίση, το υπόλοιπο της Ένωσης θα βοηθήσει.
Οι υποστηρικτές των συστημάτων ασφάλισης τείνουν να αγνοούν μια σημαντική πολιτική πραγματικότητα.
Αν θέλουν οι ενδιαφερόμενοι να "υπογράψουν" ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο, τότε θα πρέπει να αποδεχθούν την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.
Και το μόνο μέρος στο οποίο κάθε λογικό κράτος θα ήθελε να μεταβιβάσει την κυριαρχία θα ήταν μια πολιτική ένωση, όχι το γερμανικό κράτος.
Το συμπέρασμά του Münchau είναι ότι δεν υπάρχει κανένας τρόπος για την Ευρωζώνη, εκτός από μια πολιτική και δημοσιονομική ένωση, ακόμη και αν η ιδέα αναπτύσσεται με μεγάλα προβλήματα.
Χωρίς αυτήν, όμως, δεν βλέπει κανένα αντίβαρο στην αύξηση της γερμανικής δύναμης στην ευρωζώνη και κανένα τέλος στην αύξηση των ανισορροπιών εντός της ευρωζώνης.
Χωρίς πολιτική ένωση, υπάρχει ο κίνδυνος ότι τουλάχιστον ένα νότιο κράτος μέλος, κατά πάσα πιθανότητα η Ελλάδα, η Πορτογαλία ή η Ιταλία, θα επιλέξει να αποχωρήσει από την ευρωζώνη.
Ακόμη και στην Ελλάδα η αντίθεση για το ευρώ αυξάνεται.
Υπάρχουν πολλοί τεχνικοί τρόποι για να καταστεί η ευρωζώνη βιώσιμη μακροπρόθεσμα, και η ασφάλιση είναι μια απολύτως νόμιμη ιδέα.
Μπορεί να είναι μια εναλλακτική λύση έναντι των ευρωομολόγων, αλλά όχι σε μια πολιτική και δημοσιονομική ένωση.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών