Η ελληνική πρόταση δεν είναι δίκαιη και αυτή των δανειστών απαιτεί μεγάλη λιτότητα η οποία είναι αδύνατο να εφαρμοστεί
«Δύο είναι πλέον οι προτάσεις που βρίσκονται στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης μεταξύ Ελλάδας και δανειστών. Η μία από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και η άλλη από αυτή των θεσμών» γράφει στο άρθρο του στους Financial Times ο αρθρογράφος Wolfgang Munchau.
«Το μόνο κοινό σημείο τους είναι ότι καμία δεν λύνει το ελληνικό πρόβλημα» σχολιάζει ο αρθρογράφος.
Παρότι οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες εξαντλούνται σε πολύμηνες διαπραγματεύσεις χάνονται στις τεχνικές λεπτομέρειες και μετατρέπονται σε συνταγματικά ανίκανους να δουν την ευρύτερη εικόνα.
Περνούν εβδομάδες συζητώντας για το εάν το επιτόκιο στο πρωτογενές πλεόνασμα του 2016 θα είναι 1,5% ή 2%, πριν ακόμη εξασφαλιστεί η πληρωμή της δόσης προς τους δανειστές.
«Με λίγα λόγια» υπογραμμίζει ο Munchau, «οι οικονομικοί διπλωμάτες χάνουν το πραγματικό νόημα. Να αφήσουν δηλαδή τη Ελλάδα να επιβιώσει και τελικά να παρουσιάσει ανάπτυξη εντός της ευρωζώνης».
Υπάρχει όμως και μία λιγότερο φιλανθρωπική εξήγηση σε όλο αυτό. Ότι απλά δεν τους νοιάζει τι θα γίνει.
Μερικοί από τους δανειστές ενδιαφέρονται μόνο για «να διατηρήσουν την παράσταση» καθώς στην ουσία αρνούνται να δεχθούν επισήμως ότι τα χρήματα που έχουν δανείσει στην Ελλάδα δεν πρόκειται να τα πάρουν. Ξέρουν ότι έχουν παραπλανήσει τους ψηφοφόρους τους σχετικά με την Ελλάδα, και δεν θέλουν να εκτεθούν, όσο τουλάχιστον είναι ακόμη στην εξουσία.
Από την άλλη πλευρά, το μόνο που ενδιαφέρει τον Έλληνα πρωθυπουργό είναι παραμείνει στην εξουσία. Μια συμφωνία επέκτασης του προγράμματος που είναι το πιθανότερο που θα προκύψει από αυτή τη διαπραγμάτευση εάν καταλήξει αισίως, θα είναι ότι καλύτερο γι αυτό. Άλλωστε μια συμφωνία όπως αυτή που θέλουν οι δανειστές δεν πρόκειται να βοηθήσει ιδιαίτερα την ελληνική οικονομία.
Οπότε, ποιο είναι το πρόβλημα με τις δύο προτάσεις, διερωτάται ο Munchau.
«Η ελληνική δεν είναι δίκαιη και αυτή των δανειστών απαιτεί μεγάλη λιτότητα η οποία είναι μεν αδύνατο να εφαρμοστεί, όμως μπορεί να μείωνε το επίπεδο του χρέους. Με λίγα λόγια ένας κακός συνδυασμός» υποστηρίζει.
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, το γεγονός που κάνει την ελληνική πρόταση άδικη είναι ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν.
Οι δημοσιονομικές προσαρμογές είναι πιο ήπιες από ό, τι είναι απαραίτητο για την επίτευξη ενός πρωτογενούς πλεονάσματος στο 3,5%, μια απαίτηση των πιστωτών με την οποία ο Τσίπρας λέει ότι συμφωνεί.
Άλλωστε θα μπορούσε να πει στους δανειστές: Βάλτε ότι νούμερο θέλετε έτσι κι αλλιώς θα σας κλέψω.
Η πραγματική λύση ωστόσο στο πρόβλημα δεν είναι τόσο δυσδιάκριτη. Απαιτείται λιγότερη λιτότητα, περισσότερες μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα και μερικές έξυπνες κινήσεις σχετικά με το χρέος.
Αυτές είναι άλλωστε μερικά από τα συμπεράσματα που έβγαλαν μερικά από τα πιο έγκριτα μυαλά παγκοσμίως, σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του Richard Portes του London Business School.
Και ο Munchau καταλήγει λέγοντας ότι «η πιο έξυπνη τακτική που θα μπορούσε να ακολουθήσει ο Α. Τσίπρας είναι να απορρίψει όλες τις προτάσεις των δανειστών και θα επανέλθει με ένα έξυπνο σχέδιο. Α Τσίπρας που θα περιλαμβάνει περισσότερες μεταρρυθμίσεις από αυτές που έχει ήδη προτείνει. Θα πρέπει όμως να πάει πέρα από τις περίφημες «κόκκινες γραμμές» του στο θέμα των συντάξεων και του ΦΠΑ για παράδειγμα».
«Το μόνο κοινό σημείο τους είναι ότι καμία δεν λύνει το ελληνικό πρόβλημα» σχολιάζει ο αρθρογράφος.
Παρότι οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες εξαντλούνται σε πολύμηνες διαπραγματεύσεις χάνονται στις τεχνικές λεπτομέρειες και μετατρέπονται σε συνταγματικά ανίκανους να δουν την ευρύτερη εικόνα.
Περνούν εβδομάδες συζητώντας για το εάν το επιτόκιο στο πρωτογενές πλεόνασμα του 2016 θα είναι 1,5% ή 2%, πριν ακόμη εξασφαλιστεί η πληρωμή της δόσης προς τους δανειστές.
«Με λίγα λόγια» υπογραμμίζει ο Munchau, «οι οικονομικοί διπλωμάτες χάνουν το πραγματικό νόημα. Να αφήσουν δηλαδή τη Ελλάδα να επιβιώσει και τελικά να παρουσιάσει ανάπτυξη εντός της ευρωζώνης».
Υπάρχει όμως και μία λιγότερο φιλανθρωπική εξήγηση σε όλο αυτό. Ότι απλά δεν τους νοιάζει τι θα γίνει.
Μερικοί από τους δανειστές ενδιαφέρονται μόνο για «να διατηρήσουν την παράσταση» καθώς στην ουσία αρνούνται να δεχθούν επισήμως ότι τα χρήματα που έχουν δανείσει στην Ελλάδα δεν πρόκειται να τα πάρουν. Ξέρουν ότι έχουν παραπλανήσει τους ψηφοφόρους τους σχετικά με την Ελλάδα, και δεν θέλουν να εκτεθούν, όσο τουλάχιστον είναι ακόμη στην εξουσία.
Από την άλλη πλευρά, το μόνο που ενδιαφέρει τον Έλληνα πρωθυπουργό είναι παραμείνει στην εξουσία. Μια συμφωνία επέκτασης του προγράμματος που είναι το πιθανότερο που θα προκύψει από αυτή τη διαπραγμάτευση εάν καταλήξει αισίως, θα είναι ότι καλύτερο γι αυτό. Άλλωστε μια συμφωνία όπως αυτή που θέλουν οι δανειστές δεν πρόκειται να βοηθήσει ιδιαίτερα την ελληνική οικονομία.
Οπότε, ποιο είναι το πρόβλημα με τις δύο προτάσεις, διερωτάται ο Munchau.
«Η ελληνική δεν είναι δίκαιη και αυτή των δανειστών απαιτεί μεγάλη λιτότητα η οποία είναι μεν αδύνατο να εφαρμοστεί, όμως μπορεί να μείωνε το επίπεδο του χρέους. Με λίγα λόγια ένας κακός συνδυασμός» υποστηρίζει.
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, το γεγονός που κάνει την ελληνική πρόταση άδικη είναι ότι τα νούμερα δεν βγαίνουν.
Οι δημοσιονομικές προσαρμογές είναι πιο ήπιες από ό, τι είναι απαραίτητο για την επίτευξη ενός πρωτογενούς πλεονάσματος στο 3,5%, μια απαίτηση των πιστωτών με την οποία ο Τσίπρας λέει ότι συμφωνεί.
Άλλωστε θα μπορούσε να πει στους δανειστές: Βάλτε ότι νούμερο θέλετε έτσι κι αλλιώς θα σας κλέψω.
Η πραγματική λύση ωστόσο στο πρόβλημα δεν είναι τόσο δυσδιάκριτη. Απαιτείται λιγότερη λιτότητα, περισσότερες μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα και μερικές έξυπνες κινήσεις σχετικά με το χρέος.
Αυτές είναι άλλωστε μερικά από τα συμπεράσματα που έβγαλαν μερικά από τα πιο έγκριτα μυαλά παγκοσμίως, σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο του Richard Portes του London Business School.
Και ο Munchau καταλήγει λέγοντας ότι «η πιο έξυπνη τακτική που θα μπορούσε να ακολουθήσει ο Α. Τσίπρας είναι να απορρίψει όλες τις προτάσεις των δανειστών και θα επανέλθει με ένα έξυπνο σχέδιο. Α Τσίπρας που θα περιλαμβάνει περισσότερες μεταρρυθμίσεις από αυτές που έχει ήδη προτείνει. Θα πρέπει όμως να πάει πέρα από τις περίφημες «κόκκινες γραμμές» του στο θέμα των συντάξεων και του ΦΠΑ για παράδειγμα».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών