Η Ρωσία έχει συχνά καταγγελθεί στα δυτικά ως αναθεωρητική εξουσία, αποφασισμένη να γκρεμίσει τη μεταπολεμική διεθνή τάξη
Κατά το παρελθόν έτος, ο Vladimir Putin έχει γίνει σχεδόν διαβόητος για τις κακοδοξίες του παρά ως προς τον πραγματικό στόχο των ενεργειών του στην Ουκρανία.
Αυτό αναφέρει νέα ανάλυση των Financial Times, σε μία προσπάθεια να ερμηνεύσει τις διπλωματικές ακροβασίες του Ρώσου προέδρου.
«Απώτερος στόχος μας δεν ήταν η κατάληψη της Κριμαίας ή κάποιου είδους προσάρτησης», αναφέρθηκε πρόσφατα σε ντοκιμαντέρ στην κρατική τηλεόραση.
Αντ 'αυτού, ήταν να δοθεί στους ανθρώπους η ευκαιρία να εκφράσουν τη γνώμη τους για το πώς θέλουν να ζήσουν...
Από τη στιγμή που δεν ξεπεράσαμε τον μέγιστο αριθμό των στρατευμάτων που επιτρέπονται στη ρωσική βάση της Κριμαίας, στην πραγματικότητα η Ρωσία δεν παραβιάζει τίποτα, πρόσθεσε ο Putin.
Εκτός από αυτή την άρνηση της πραγματικότητας, και την στιλπνότητα της «αυτοδιάθεσης» για την προσάρτηση της Κριμαίας, η επίμονη του Putin για την ρωσική στρατιωτική παρουσία στην ανατολική Ουκρανία έχουν γίνει οι βασικές αρχές του Κρεμλίνου.
Με αυτές τις ρητορικές ακροβασίες ο ίδιος και οι ανώτεροι αξιωματούχοι του έχουν καταστρέψει κάθε διπλωματική αξιοπιστία, υπονομεύοντας την προσωπική σχέση μεταξύ των ηγετών που απαιτείται για τις διαπραγματεύσεις.
Επιπλέον, με τα βασικά στοιχεία υπό αμφισβήτηση από τους συνομιλητές τους, οι Δυτικοί αξιωματούχοι θεωρούν ότι είναι σχεδόν αδύνατο να συμμετάσχουν στη διπλωματία εν μέσω επείγουσων γεωπολιτικών εξελίξεων, όπως τις στρατιωτικές δραστηριότητες της Μόσχας στην Ουκρανία.
Ωστόσο, ο στόχος του Putin δεν είναι να παραπλανήσει τους ομολόγους του.
Ξέρει ότι οι δυτικοί ηγέτες έχουν ενημερωθεί από τις υπηρεσίες πληροφοριών τους, έχουν κατασκοπευτικούς δορυφόρους και άλλες δυνατότητες που καθιστούν σχεδόν αδύνατο να περάσουν οι εξελίξεις στην Ουκρανία απαρατήρητες.
Γιατί όμως εξακολουθεί να ακολουθεί αυτή τη ρητορική;
Η συνήθης εξήγηση είναι ότι θέλει να κρατήσει το κοινό του στο σκοτάδι.
Αν και η "επιστροφή" της Κριμαίας είναι εξαιρετικά δημοφιλής, οι περισσότεροι Ρώσοι αντιτίθενται στο ενδεχόμενο πολέμου με την Ουκρανία.
Αλλά η εσωτερική πολιτική από μόνη της δεν μπορεί να εξηγήσει το ρεύμα της υποκρισίας.
Μόλις το 2% των Ρώσων υποστηρίζουν την ανακατάληψη του ελέγχου των αποσχισθεισών περιοχών από την ουκρανική κυβέρνηση.
Με πρόσχημα την αποτροπή αυτού του αποτελέσματος, ο Putin θα μπορούσε να δικαιολογήσει τη συμμετοχή στη σύγκρουση για το κοινό - ειδικά όταν το ποσοστό αποδοχής φτάνει το 88%.
Η πιο σημαντική εξήγηση είναι διεθνής.
Η Ρωσία έχει συχνά καταγγελθεί στα δυτικά ως αναθεωρητική εξουσία, αποφασισμένη να γκρεμίσει τη μεταπολεμική διεθνή τάξη.
Στο πλαίσιο των κατάφωρων παραβιάσεων των βασικών αρχών του διεθνούς δικαίου από τη Μόσχα, καθώς και οι διμερείς και πολυμερείς δεσμεύσεις της προς την Ουκρανία, αυτοί οι ισχυρισμοί έχουν αξία.
Ωστόσο, αν η Ρωσία ήταν μια πραγματικά ρεβιζιονιστική δύναμη, οι ηγέτες της δεν θα εκπονούσαν όλο και πιο δημιουργικά σχέδια για να παρουσιάσουν τη χώρα ως νομοταγή.
Αντί για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στην Κριμαία, δεν έχει σημασία πόσο εξωφρενικά προκατειλημμένο θα ήταν, ο Putin απλώς άδραξε την ευκαιρία να μπει στη χερσόνησο χωρίς να εμπλακεί σε οποιαδήποτε διαδικασία ή οποιαδήποτε εξήγηση.
Αντί να αρνείται την εισβολή του ανατολικά της Ουκρανίας, θα μπορούν ο Putin να ήταν ο πρώτος που θα ανακοίνωνε την προώθηση των στρατευμάτων του "πέρα από τα σύνορα".
Και δεν θα είχε κανένα δισταγμό να παραδέχεται ότι θα συνεχίσει την παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας της γείτονας χώρας, εφόσον αυτό θεωρείται προς το συμφέρον της Ρωσίας.
Με άλλα λόγια, κατά παράδοξο τρόπο, η Μόσχα θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στην Ουκρανία, όχι επειδή θέλει να καταστρέψει το διεθνές σύστημα, αλλά επειδή θέλει να το διατηρήσει.
Ως ο νόμιμος διάδοχος της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία ήταν ένας από τους αρχιτέκτονες του συστήματος.
Πρόκειται για ένα μόνιμο μέλος του κεντρικού οργάνου λήψης αποφάσεων, στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.
Το ίδιο το Κρεμλίνο θεωρεί ότι συμπεριφέρεται σαν την Ουάσιγκτον, που επινοεί έξυπνα νομικά επιχειρήματα για το τι θεωρεί σοβαρές περιπτώσεις: η εισβολή στο Ιράκ ή η αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου.
Πολλοί στο Κρεμλίνο θα έλεγαν ότι οι μεγάλες δυνάμεις μπορούν και δεν παραβαίνουν τους κανόνες - αλλά πρέπει να περιβάλλουν τις παραβιάσεις τους στη ρητορική για να αποτρέψουν άλλους να ακολουθουθήσουν το παράδειγμά τους.
Τίποτα από αυτά όμως δεν είναι οι ενέργειες της Ρωσίας.
Οι ενέργειες της είναι παράνομες και άκρως επικίνδυνες.
Αλλά ίσως η Δύση δεν θα πρέπει να μπει σε διαδικασία επεξεργασίας για όλα τα ψέματα.
Θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερο για τη διεθνή τάξη, αν ο Putin επρόκειτο να αρχίσει να λέει την αλήθεια, καταλήγει η ανάλυση των Financial Times.
www.bankingnews.gr
Αυτό αναφέρει νέα ανάλυση των Financial Times, σε μία προσπάθεια να ερμηνεύσει τις διπλωματικές ακροβασίες του Ρώσου προέδρου.
«Απώτερος στόχος μας δεν ήταν η κατάληψη της Κριμαίας ή κάποιου είδους προσάρτησης», αναφέρθηκε πρόσφατα σε ντοκιμαντέρ στην κρατική τηλεόραση.
Αντ 'αυτού, ήταν να δοθεί στους ανθρώπους η ευκαιρία να εκφράσουν τη γνώμη τους για το πώς θέλουν να ζήσουν...
Από τη στιγμή που δεν ξεπεράσαμε τον μέγιστο αριθμό των στρατευμάτων που επιτρέπονται στη ρωσική βάση της Κριμαίας, στην πραγματικότητα η Ρωσία δεν παραβιάζει τίποτα, πρόσθεσε ο Putin.
Εκτός από αυτή την άρνηση της πραγματικότητας, και την στιλπνότητα της «αυτοδιάθεσης» για την προσάρτηση της Κριμαίας, η επίμονη του Putin για την ρωσική στρατιωτική παρουσία στην ανατολική Ουκρανία έχουν γίνει οι βασικές αρχές του Κρεμλίνου.
Με αυτές τις ρητορικές ακροβασίες ο ίδιος και οι ανώτεροι αξιωματούχοι του έχουν καταστρέψει κάθε διπλωματική αξιοπιστία, υπονομεύοντας την προσωπική σχέση μεταξύ των ηγετών που απαιτείται για τις διαπραγματεύσεις.
Επιπλέον, με τα βασικά στοιχεία υπό αμφισβήτηση από τους συνομιλητές τους, οι Δυτικοί αξιωματούχοι θεωρούν ότι είναι σχεδόν αδύνατο να συμμετάσχουν στη διπλωματία εν μέσω επείγουσων γεωπολιτικών εξελίξεων, όπως τις στρατιωτικές δραστηριότητες της Μόσχας στην Ουκρανία.
Ωστόσο, ο στόχος του Putin δεν είναι να παραπλανήσει τους ομολόγους του.
Ξέρει ότι οι δυτικοί ηγέτες έχουν ενημερωθεί από τις υπηρεσίες πληροφοριών τους, έχουν κατασκοπευτικούς δορυφόρους και άλλες δυνατότητες που καθιστούν σχεδόν αδύνατο να περάσουν οι εξελίξεις στην Ουκρανία απαρατήρητες.
Γιατί όμως εξακολουθεί να ακολουθεί αυτή τη ρητορική;
Η συνήθης εξήγηση είναι ότι θέλει να κρατήσει το κοινό του στο σκοτάδι.
Αν και η "επιστροφή" της Κριμαίας είναι εξαιρετικά δημοφιλής, οι περισσότεροι Ρώσοι αντιτίθενται στο ενδεχόμενο πολέμου με την Ουκρανία.
Αλλά η εσωτερική πολιτική από μόνη της δεν μπορεί να εξηγήσει το ρεύμα της υποκρισίας.
Μόλις το 2% των Ρώσων υποστηρίζουν την ανακατάληψη του ελέγχου των αποσχισθεισών περιοχών από την ουκρανική κυβέρνηση.
Με πρόσχημα την αποτροπή αυτού του αποτελέσματος, ο Putin θα μπορούσε να δικαιολογήσει τη συμμετοχή στη σύγκρουση για το κοινό - ειδικά όταν το ποσοστό αποδοχής φτάνει το 88%.
Η πιο σημαντική εξήγηση είναι διεθνής.
Η Ρωσία έχει συχνά καταγγελθεί στα δυτικά ως αναθεωρητική εξουσία, αποφασισμένη να γκρεμίσει τη μεταπολεμική διεθνή τάξη.
Στο πλαίσιο των κατάφωρων παραβιάσεων των βασικών αρχών του διεθνούς δικαίου από τη Μόσχα, καθώς και οι διμερείς και πολυμερείς δεσμεύσεις της προς την Ουκρανία, αυτοί οι ισχυρισμοί έχουν αξία.
Ωστόσο, αν η Ρωσία ήταν μια πραγματικά ρεβιζιονιστική δύναμη, οι ηγέτες της δεν θα εκπονούσαν όλο και πιο δημιουργικά σχέδια για να παρουσιάσουν τη χώρα ως νομοταγή.
Αντί για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στην Κριμαία, δεν έχει σημασία πόσο εξωφρενικά προκατειλημμένο θα ήταν, ο Putin απλώς άδραξε την ευκαιρία να μπει στη χερσόνησο χωρίς να εμπλακεί σε οποιαδήποτε διαδικασία ή οποιαδήποτε εξήγηση.
Αντί να αρνείται την εισβολή του ανατολικά της Ουκρανίας, θα μπορούν ο Putin να ήταν ο πρώτος που θα ανακοίνωνε την προώθηση των στρατευμάτων του "πέρα από τα σύνορα".
Και δεν θα είχε κανένα δισταγμό να παραδέχεται ότι θα συνεχίσει την παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας της γείτονας χώρας, εφόσον αυτό θεωρείται προς το συμφέρον της Ρωσίας.
Με άλλα λόγια, κατά παράδοξο τρόπο, η Μόσχα θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στην Ουκρανία, όχι επειδή θέλει να καταστρέψει το διεθνές σύστημα, αλλά επειδή θέλει να το διατηρήσει.
Ως ο νόμιμος διάδοχος της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία ήταν ένας από τους αρχιτέκτονες του συστήματος.
Πρόκειται για ένα μόνιμο μέλος του κεντρικού οργάνου λήψης αποφάσεων, στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.
Το ίδιο το Κρεμλίνο θεωρεί ότι συμπεριφέρεται σαν την Ουάσιγκτον, που επινοεί έξυπνα νομικά επιχειρήματα για το τι θεωρεί σοβαρές περιπτώσεις: η εισβολή στο Ιράκ ή η αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου.
Πολλοί στο Κρεμλίνο θα έλεγαν ότι οι μεγάλες δυνάμεις μπορούν και δεν παραβαίνουν τους κανόνες - αλλά πρέπει να περιβάλλουν τις παραβιάσεις τους στη ρητορική για να αποτρέψουν άλλους να ακολουθουθήσουν το παράδειγμά τους.
Τίποτα από αυτά όμως δεν είναι οι ενέργειες της Ρωσίας.
Οι ενέργειες της είναι παράνομες και άκρως επικίνδυνες.
Αλλά ίσως η Δύση δεν θα πρέπει να μπει σε διαδικασία επεξεργασίας για όλα τα ψέματα.
Θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερο για τη διεθνή τάξη, αν ο Putin επρόκειτο να αρχίσει να λέει την αλήθεια, καταλήγει η ανάλυση των Financial Times.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών