Ο Ignazio Visco εξέφρασε ανησυχίες σχετικά με τους κινδύνους εισαγωγής απαιτήσεων προληπτικής εποπτείας στην έκθεση των τραπεζών σε κρατικά χρεόγραφα
Η Γερμανία εδώ και πολύ καιρό κατηγορείται ότι είναι το κύριο εμπόδιο στο δρόμο για την ολοκλήρωση της νομισματικής ένωσης της Ευρώπης.
Ωστόσο, μετά από μια εποικοδομητική πρόταση του υπουργού Οικονομικών Olaf Scholz σχετικά με τη δημιουργία κάποιας μορφής κοινής ασφάλισης καταθέσεων, είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί το Βερολίνο ως ο επικεφαλής της ευρωζώνης.
Στην πραγματικότητα, η Ιταλία θα μπορούσε σύντομα να γίνει το μεγαλύτερο εμπόδιο στο δρόμο προς ένα ισχυρότερο και ασφαλέστερο ενιαίο νόμισμα.
Αυτό αναφέρει σε νέα του ανάλυση ο Ferdinando Giugliano, αρθρογράφος στη La Repubblica, τονίζοντας ότι η Ιταλία παραδοσιακά ήταν ισχυρός υποστηρικτής του ευρωπαϊκού σχεδίου.
Ως ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ιταλία έκανε πολλά στα μέσα της δεκαετίας του '90 για να ενταχθεί στο ευρώ κατά την έναρξή του.
Οι πολιτικοί όλου του φάσματος υποστήριξαν την ευρύτερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, δηλαδή μια φορολογική ένωση που θα οδηγούσε στην εμφάνιση ενός ευρωπαϊκού δημόσιου ταμείου και "ευρωομολόγων", κρατικών χρεών που εκδίδονται από κοινού από τα κράτη μέλη.
Ωστόσο, οι Ιταλοί έγιναν πιο απρόθυμοι να στηρίξουν τα βήματα προς μια στενότερη ένωση μετά την κρίση χρέους της ευρωζώνης και την επακόλουθη ύφεση, η οποία έπληξε πολύ σκληρά την Ιταλία.
Οι διαδοχικές κυβερνήσεις και η Τράπεζα της Ιταλίας επέκριναν τμήματα των μεταρρυθμίσεων που έγιναν κατά τη διάρκεια της κρίσης για να καταστήσουν το ενιαίο νόμισμα πιο ανθεκτικό - ειδικότερα τον μηχανισμό εγγυήσεων, σύμφωνα με τον οποίο οι πιστωτές αναγκάζονται να αναλάβουν μέρος του κόστους πριν μια κυβέρνηση εισφέρει με κεφάλαια μια αποτυχημένη τράπεζα.
Υποστήριξαν ότι στην πραγματικότητα αυξήθηκε η οικονομική αστάθεια.
Ο εκλογικός θρίαμβος των ευρωσκεπτικών δυνάμεων του περασμένου έτους, συμπεριλαμβανομένης της Λέγκας και του Κινήματος των Πέντε Αστέρων, επιτάχυνε αυτή τη διαδικασία.
Μια ανέντιμη συμμαχία λαϊκιστών και ελίτ είναι τώρα όλο και πιο διστακτική για να δεχτεί το είδος των συμβιβασμών που απαιτούνται για μεγαλύτερη οικονομική και χρηματοπιστωτική ολοκλήρωση.
Για παράδειγμα, στην πόταση του Scholz για την ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης, για να υπάρξει κοινή ασφάλιση κατάθεσης, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας λέει ότι η ζώνη του ευρώ πρέπει να αντιμετωπίσει την υπερβολική συγκέντρωση κρατικών ομολόγων στους ισολογισμούς των τραπεζών, ένα ιδιαίτερα σημαντικό πρόβλημα στην Ιταλία.
Ο ιταλός υπουργός Οικονομικών Roberto Gualtieri απέρριψε αμέσως την ιδέα, λέγοντας ότι θα είχε "αρνητικό αντίκτυπο" καθώς θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει το δημόσιο χρέος της Ιταλίας.
Ο κυβερνήτης της Τράπεζας της Ιταλίας, Ignazio Visco, εξέφρασε επίσης ανησυχίες σχετικά με τους κινδύνους εισαγωγής απαιτήσεων προληπτικής εποπτείας στην έκθεση των τραπεζών σε κρατικά χρεόγραφα.
Ξαφνικά ο Scholz φαίνεται υπερβολικά αισιόδοξος όταν λέει ότι είναι δυνατό να φτάσουμε σε συμφωνία κατ' αρχήν φέτος.
Επιπλέον, η Ιταλία μπορεί να υπονομεύσει συμφωνίες που φαινόταν να διευθετηθούν.
Τον περασμένο Ιούνιο, οι υπουργοί οικονομικών της ευρωζώνης συμφώνησαν να μεταρρυθμίσουν τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας ως ένα ταμείο διάσωσης της νομισματικής ένωσης.
Οι αλλαγές θα επέτρεπαν στον ESM να λειτουργήσει ως ένα στήριγμα στο Ταμείο Ενιαίας Διευκόλυνσης, αυξάνοντας τη δύναμη πυρός του για να χειριστεί τις προβληματικές τράπεζες.
Έπρεπε να δοθούν στον ESM μεγαλύτερες εξουσίες για την αξιολόγηση της διατηρησιμότητας του χρέους μιας χώρας προτού να μπορέσει να λάβει οποιαδήποτε βοήθεια και να διευκολύνεται η αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους ενός κράτους μέλους, εάν χρειαστεί.
Η ιταλική κυβέρνηση - και συγκεκριμένα το Κίνημα των Πέντε Αστέρων - τώρα ανησυχεί για κάποιες από αυτές τις αλλαγές, φοβούμενη ότι θα μπορούσαν να βλάψουν την Ιταλία.
Αυτός ο σκεπτικισμός είναι επικίνδυνος για να αποδυναμώσει την επιβεβαίωση της συμφωνίας μεταρρύθμισης του ESM τον Δεκέμβριο.
Εάν δεν το πράξει, θα στείλει ένα τρομερό μήνυμα, μειώνοντας περαιτέρω τις ελπίδες ότι μπορεί να επιτευχθεί οποιαδήποτε ουσιαστική μεταρρύθμιση της ΕΕ χωρίς την ύπαρξη κρίσης.
Βέβαια, θα ήταν λάθος να επιρρίπτεται η ευθύνη για την καθυστέρηση της μεταρρύθμισης της ευρωζώνης αποκλειστικά στη Ρώμη.
Ένα μπλοκ κυρίως των κρατών της Βόρειας Ευρώπης, υπό την ηγεσία των Κάτω Χωρών, άσκησε βέτο σε πιο φιλόδοξες αλλαγές.
Και όσον αφορά τον Scholz και τη Γερμανία, δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρχουν προϋποθέσεις για την ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης, δεδομένου ότι μια κοινή ασφάλεια καταθέσεων θα έκανε όλες τις τράπεζες πιο ασφαλείς, συμπεριλαμβανομένων των γερμανικών.
Αλλά η Ρώμη φαίνεται να είναι σε πολύ ευάλωτη θέση να πάρει μια πιο σκληρή στάση.
Εάν οι επενδυτές χάνουν την εμπιστοσύνη τους στη σταθερότητα του ενιαίου νομίσματος, οι χώρες υψηλού χρέους όπως η Ιταλία θα είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένες.
Μια ισχυρότερη νομισματική ένωση - συμπεριλαμβανομένης μιας πλήρους τραπεζικής ένωσης και ίσως κάποιας μορφής φορολογική ένωση - είναι το καλύτερο αντίδοτο για τη διατήρηση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.
Φυσικά, ο καλύτερος τρόπος για την ιταλική κυβέρνηση θα ήταν να βάλει το δημόσιο χρέος της σε ένα βιώσιμο δρόμο συρρίκνωσης.
Όμως, καθώς το δημόσιο χρέος συνεχίζει να αυξάνεται, η απόκλιση με άλλες χώρες της ευρωζώνης - συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας και των Κάτω Χωρών - καθίσταται δυσκολότερη.
Οι θέσεις σχετικά με τον τρόπο βελτίωσης της νομισματικής ένωσης κινδυνεύουν να γίνουν πιο αντίθετες και εδραιωμένες.
Αυτό δεν αποτελεί καλό σημείο για το μέλλον του ευρώ, καταλήγει ο Giugliano.
www.bankingnews.gr
Ωστόσο, μετά από μια εποικοδομητική πρόταση του υπουργού Οικονομικών Olaf Scholz σχετικά με τη δημιουργία κάποιας μορφής κοινής ασφάλισης καταθέσεων, είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί το Βερολίνο ως ο επικεφαλής της ευρωζώνης.
Στην πραγματικότητα, η Ιταλία θα μπορούσε σύντομα να γίνει το μεγαλύτερο εμπόδιο στο δρόμο προς ένα ισχυρότερο και ασφαλέστερο ενιαίο νόμισμα.
Αυτό αναφέρει σε νέα του ανάλυση ο Ferdinando Giugliano, αρθρογράφος στη La Repubblica, τονίζοντας ότι η Ιταλία παραδοσιακά ήταν ισχυρός υποστηρικτής του ευρωπαϊκού σχεδίου.
Ως ιδρυτικό μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ιταλία έκανε πολλά στα μέσα της δεκαετίας του '90 για να ενταχθεί στο ευρώ κατά την έναρξή του.
Οι πολιτικοί όλου του φάσματος υποστήριξαν την ευρύτερη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, δηλαδή μια φορολογική ένωση που θα οδηγούσε στην εμφάνιση ενός ευρωπαϊκού δημόσιου ταμείου και "ευρωομολόγων", κρατικών χρεών που εκδίδονται από κοινού από τα κράτη μέλη.
Ωστόσο, οι Ιταλοί έγιναν πιο απρόθυμοι να στηρίξουν τα βήματα προς μια στενότερη ένωση μετά την κρίση χρέους της ευρωζώνης και την επακόλουθη ύφεση, η οποία έπληξε πολύ σκληρά την Ιταλία.
Οι διαδοχικές κυβερνήσεις και η Τράπεζα της Ιταλίας επέκριναν τμήματα των μεταρρυθμίσεων που έγιναν κατά τη διάρκεια της κρίσης για να καταστήσουν το ενιαίο νόμισμα πιο ανθεκτικό - ειδικότερα τον μηχανισμό εγγυήσεων, σύμφωνα με τον οποίο οι πιστωτές αναγκάζονται να αναλάβουν μέρος του κόστους πριν μια κυβέρνηση εισφέρει με κεφάλαια μια αποτυχημένη τράπεζα.
Υποστήριξαν ότι στην πραγματικότητα αυξήθηκε η οικονομική αστάθεια.
Ο εκλογικός θρίαμβος των ευρωσκεπτικών δυνάμεων του περασμένου έτους, συμπεριλαμβανομένης της Λέγκας και του Κινήματος των Πέντε Αστέρων, επιτάχυνε αυτή τη διαδικασία.
Μια ανέντιμη συμμαχία λαϊκιστών και ελίτ είναι τώρα όλο και πιο διστακτική για να δεχτεί το είδος των συμβιβασμών που απαιτούνται για μεγαλύτερη οικονομική και χρηματοπιστωτική ολοκλήρωση.
Για παράδειγμα, στην πόταση του Scholz για την ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης, για να υπάρξει κοινή ασφάλιση κατάθεσης, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας λέει ότι η ζώνη του ευρώ πρέπει να αντιμετωπίσει την υπερβολική συγκέντρωση κρατικών ομολόγων στους ισολογισμούς των τραπεζών, ένα ιδιαίτερα σημαντικό πρόβλημα στην Ιταλία.
Ο ιταλός υπουργός Οικονομικών Roberto Gualtieri απέρριψε αμέσως την ιδέα, λέγοντας ότι θα είχε "αρνητικό αντίκτυπο" καθώς θα μπορούσε να αποσταθεροποιήσει το δημόσιο χρέος της Ιταλίας.
Ο κυβερνήτης της Τράπεζας της Ιταλίας, Ignazio Visco, εξέφρασε επίσης ανησυχίες σχετικά με τους κινδύνους εισαγωγής απαιτήσεων προληπτικής εποπτείας στην έκθεση των τραπεζών σε κρατικά χρεόγραφα.
Ξαφνικά ο Scholz φαίνεται υπερβολικά αισιόδοξος όταν λέει ότι είναι δυνατό να φτάσουμε σε συμφωνία κατ' αρχήν φέτος.
Επιπλέον, η Ιταλία μπορεί να υπονομεύσει συμφωνίες που φαινόταν να διευθετηθούν.
Τον περασμένο Ιούνιο, οι υπουργοί οικονομικών της ευρωζώνης συμφώνησαν να μεταρρυθμίσουν τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας ως ένα ταμείο διάσωσης της νομισματικής ένωσης.
Οι αλλαγές θα επέτρεπαν στον ESM να λειτουργήσει ως ένα στήριγμα στο Ταμείο Ενιαίας Διευκόλυνσης, αυξάνοντας τη δύναμη πυρός του για να χειριστεί τις προβληματικές τράπεζες.
Έπρεπε να δοθούν στον ESM μεγαλύτερες εξουσίες για την αξιολόγηση της διατηρησιμότητας του χρέους μιας χώρας προτού να μπορέσει να λάβει οποιαδήποτε βοήθεια και να διευκολύνεται η αναδιάρθρωση του κρατικού χρέους ενός κράτους μέλους, εάν χρειαστεί.
Η ιταλική κυβέρνηση - και συγκεκριμένα το Κίνημα των Πέντε Αστέρων - τώρα ανησυχεί για κάποιες από αυτές τις αλλαγές, φοβούμενη ότι θα μπορούσαν να βλάψουν την Ιταλία.
Αυτός ο σκεπτικισμός είναι επικίνδυνος για να αποδυναμώσει την επιβεβαίωση της συμφωνίας μεταρρύθμισης του ESM τον Δεκέμβριο.
Εάν δεν το πράξει, θα στείλει ένα τρομερό μήνυμα, μειώνοντας περαιτέρω τις ελπίδες ότι μπορεί να επιτευχθεί οποιαδήποτε ουσιαστική μεταρρύθμιση της ΕΕ χωρίς την ύπαρξη κρίσης.
Βέβαια, θα ήταν λάθος να επιρρίπτεται η ευθύνη για την καθυστέρηση της μεταρρύθμισης της ευρωζώνης αποκλειστικά στη Ρώμη.
Ένα μπλοκ κυρίως των κρατών της Βόρειας Ευρώπης, υπό την ηγεσία των Κάτω Χωρών, άσκησε βέτο σε πιο φιλόδοξες αλλαγές.
Και όσον αφορά τον Scholz και τη Γερμανία, δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρχουν προϋποθέσεις για την ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης, δεδομένου ότι μια κοινή ασφάλεια καταθέσεων θα έκανε όλες τις τράπεζες πιο ασφαλείς, συμπεριλαμβανομένων των γερμανικών.
Αλλά η Ρώμη φαίνεται να είναι σε πολύ ευάλωτη θέση να πάρει μια πιο σκληρή στάση.
Εάν οι επενδυτές χάνουν την εμπιστοσύνη τους στη σταθερότητα του ενιαίου νομίσματος, οι χώρες υψηλού χρέους όπως η Ιταλία θα είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένες.
Μια ισχυρότερη νομισματική ένωση - συμπεριλαμβανομένης μιας πλήρους τραπεζικής ένωσης και ίσως κάποιας μορφής φορολογική ένωση - είναι το καλύτερο αντίδοτο για τη διατήρηση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας.
Φυσικά, ο καλύτερος τρόπος για την ιταλική κυβέρνηση θα ήταν να βάλει το δημόσιο χρέος της σε ένα βιώσιμο δρόμο συρρίκνωσης.
Όμως, καθώς το δημόσιο χρέος συνεχίζει να αυξάνεται, η απόκλιση με άλλες χώρες της ευρωζώνης - συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας και των Κάτω Χωρών - καθίσταται δυσκολότερη.
Οι θέσεις σχετικά με τον τρόπο βελτίωσης της νομισματικής ένωσης κινδυνεύουν να γίνουν πιο αντίθετες και εδραιωμένες.
Αυτό δεν αποτελεί καλό σημείο για το μέλλον του ευρώ, καταλήγει ο Giugliano.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών