Τελευταία Νέα
Άμυνα – Διπλωματία

Gatestone Institute: Τί κοινό έχουν οι κρίσεις σε Ιράν στην Ασία, Αλγερία στην Αφρική και Βενεζουέλα στη Λατινική Αμερική

tags :
Gatestone Institute: Τί κοινό έχουν οι κρίσεις σε Ιράν στην Ασία, Αλγερία στην Αφρική και Βενεζουέλα στη Λατινική Αμερική
Gatestone Institute: Τί κοινό έχουν οι κρίσεις σε Ιράν στην Ασία, Αλγερία στην Αφρική και Βενεζουέλα στη Λατινική Αμερική
Τρεις κρίσεις σε τρεις ηπείρους: Ιράν στην Ασία, Αλγερία στην Αφρική και Βενεζουέλα στη Λατινική Αμερική.
Έχουν κάτι κοινό;
Όπως αναφέρει το think tank Gatestone Institute το προφανές πράγμα που έχουν κοινά είναι ότι και οι τρεις κρίσεις έχουν τις ρίζες τους σε μια απότομη αποσύνδεση μεταξύ ενός δυσαρεστημένου αλλά μαχητικού λαού διψασμένου για αλλαγή και μιας κουρασμένης αλλά αλαζονικής ηγετικής ελίτ που έχει «γαντζωθεί» στην εξουσία.
Παρά τις διαφορές που μπορεί να φαίνονται εντυπωσιακές με την πρώτη ματιά, και οι τρεις χώρες έχουν πολλά κοινά πράγματα.
Έχουν ιδεολογικά καθεστώτα που αντικατοπτρίζονται στα επίσημα ονόματά τους.
Και οι τρεις αυτοί ονομάζονται «δημοκρατία» αλλά καθιστούν τον όρο διφορούμενο μέσω των τροποποιητών.
Το ιρανικό καθεστώς αποκαλείται «ισλαμική δημοκρατία» το οποίο χρειάζεται για να σημαίνει κανόνας από ένα τμήμα του σιιτικού κλήρου κάτω από έναν αυτοαποκαλούμενο «Ανώτατο Οδηγό».
Το αλγερινό καθεστώς χρησιμοποιεί τον τροποποιητή ύ «Λαοκρατική δημοκρατία» για να καταστήσει τον όρο δημοκρατία άνευ σημασίας.
Το καθεστώς της Βενεζουέλας αποκτά παρόμοιο αποτέλεσμα με τον όρο «Βολιβαριανή δημοκρατία».
Και οι τρεις χώρες  μαρτυρούν μια πληθώρα ιδεολογικών καθεστώτων: την Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, την Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία και τη Βουδιστική Σοσιαλιστική Πολιτεία της Μιανμάρ μεταξύ άλλων.
Η πρόθεση πίσω από όλες αυτές τις ετικέτες ήταν ότι αντί να είναι η τέχνη της επίλυσης των προβλημάτων των ανθρώπων, η πολιτική ήταν ένα μέσο προώθησης των πραγματικών ή φανταστικών στόχων μιας ιδεολογίας.
Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν μπορεί να υπερηφανεύεται για τη γέννησή της στη λεγόμενη "Ισλαμική Επανάσταση" του 1979, η οποία συνίστατο σε τέσσερις ή πέντε μήνες ταραχών που κορυφώθηκαν στην απόφαση του Σάχη να εγκαταλείψει τη χώρα, δημιουργώντας ένα κενό ισχύος που το «γέμισαν» οι  θρησκευτικοί ηγέτες, μολάχ.
Σε αντίθεση με τις κλασσικές επαναστάσεις που αποτελούν μαρτυρία γνήσιας και συχνά παρατεταμένης σύγκρουσης μεταξύ αντίθετων ιδεολογιών, η ιρανική επανάσταση έγινε τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα ώστε να στερήσει ακόμη και τους ηγέτες της από τη δυνατότητα δημιουργίας μιας επαναστατικής βιογραφίας για τον εαυτό τους.
Η Λαϊκή Δημοκρατία της Αλγερίας βλέπει τις ρίζες της στη φανταστική «στρατιωτική νίκη» απέναντι στον γαλλικό στρατό, τον δεύτερο ισχυρότερο του ΝΑΤΟ την εποχή εκείνη. Αγνοεί το γεγονός ότι ο «στρατός απελευθέρωσης» που κατέλαβε την εξουσία αμέσως μετά την ανεξαρτησία είχε παίξει έναν ελάχιστο ρόλο στις πραγματικές μάχες.
Η Αλγερία δεν κέρδισε την ανεξαρτησία σε κανένα πεδίο μάχης αλλά χάρη σε μια δραματική αλλαγή των πολιτικών προοπτικών στη Γαλλία και σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς και τη θαρραλέα επιμονή του άμαχου πληθυσμού της Αλγερίας.
Στη Βενεζουέλα, οι μύθοι είναι χτισμένοι γύρω από μια τη βιογραφία του Simón Bolívar, ο οποίος ονειρευόταν τις μεγάλες Ηνωμένες Πολιτείες της Νότιας Αμερικής και μάλιστα διετέλεσε πρόεδρος της Βολιβίας, του Περού και της Μεγάλης Κολομβίας σε μια εποχή που τα εδάφη αυτά δεν είχαν αναπτύξει ακόμα ξεχωριστές εθνικές ταυτότητες .
Αν ο Bolívar  ζούσε σήμερα, δεν υπήρχε περίπτωση να στήριζε το ρόλο ενός εθνικιστή της Βενεζουέλας που προωθεί ένα ψευδο-σοσιαλιστικό έργο.
Ένα άλλο πράγμα που έχουν κοινό τα τρία καθεστώτα που έχουν πληγεί από την κρίση είναι ότι εξαρτώνται από τα έσοδα από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, πράγμα που σημαίνει ότι επειδή δεν εξαρτώνται από το εισόδημα από τη φορολογία, μπορούν να θεωρούν τους ανθρώπους τους ως δαπανηρούς και ενοχλητικούς.
Το Ιράν, η Αλγερία και η Βενεζουέλα είναι όλα μέλη του αποκαλούμενου Κινήματος μη Ευθυγραμμισμένων και έχουν φιλοξενήσει τις συνόδους κορυφής.
Σε αυτό το πλαίσιο, έχουν διατηρήσει κάποια μνήμη του Ψυχρού Πολέμου ως καθεστώτα συμπαθητικά προς το σοβιετικό μπλοκ και αντίθετα στον λεγόμενο Ελεύθερο Κόσμο υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών.
Ο όρος «ομπρέλα» για τον συγκεκριμένο αναστοχασμό είναι ο «Τρίτος Παγκόσμιος», που σημαίνει να παρουσιάσει τις δυτικές δημοκρατίες ως εχθρούς προσπαθώντας να επωφεληθεί από τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές δυνατότητες που προσφέρουν.
Οι οπαδοί του Khameney  στο Ιράν μισούν τον αμερικανικό «Μεγάλο Σατανά» αλλά στέλνουν τα παιδιά τους στις ΗΠΑ για σπουδές και τους γονείς τους στη Δυτική Ευρώπη για ιατρική περίθαλψη.
Πολλοί ανώτεροι αξιωματούχοι της Ισλαμικής Δημοκρατίας που έχουν αποκτήσει παράνομα τα χρήματά τους, τα «ξεπλένουν» μέσω δυτικοευρωπαϊκών τραπεζών και πιο πρόσφατα μέσω καναδικών τραπεζών.
Η αλγερινή ηγετική ελίτ λέει ότι μισούν τη Γαλλία, την πρώην αποικιακή δύναμη, αλλά πολλοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι κατέχουν ακίνητα στη Γαλλία και πολλοί άλλοι περνούν τη συνταξιοδότησή τους εκεί.
Για τουλάχιστον τα τελευταία 30 χρόνια, η ίδια ελίτ έχει πουλήσει φυσικό αέριο στη Γαλλία σε τιμές κάτω του διεθνούς μέσου όρου.
Η κατάσταση της Βενεζουέλας δεν είναι διαφορετική.
 Η επονομαζόμενη βολιβαριανή δημοικρατία ένωσε την οικονομία του έθνους στις Ηνωμένες Πολιτείες πιο σφικτά από ποτέ, ενώ η ρητορική εναντίον του «ιμπεριαλισμού του των ΗΠΑ» έχει εντατικοποιηθεί.
Και τα τρία καθεστώτα δημιούργησαν μια κατηγορία εισοδηματιών  ( άνθρωποι που ζουν από τα μισθώματα που χρεώνουν και όχι από την εργασία ).
Η κύρια λειτουργία της οποίας είναι να παρέχει τουλάχιστον την ψευδαίσθηση μιας λαϊκής βάσης για αυτούς.
Στο Ιράν ο ρόλος αυτός διαδραματίζουν οι λεγόμενοι «ζωντανοί μάρτυρες», «οικογένειες μαρτύρων» και Άνσαρ (υποστηρικτές) Χεζμπολάχ.
Η κινητήρια δύναμη των 400.000 ατόμων παρέχει τη στρατιωτική ραχοκοκαλιά της βάσης αυτής.
Στην Αλγερία το δίκτυο των Μουτζαχεντίν (Ιεροί  Πολεμιστές) παίζει παρόμοιο ρόλο μαζί με τους ένοπλους βοηθούς που ανέκυψαν κατά τις κακές ημέρες της δεκαετίας του 1990. Στη Βενεζουέλα, οι παραστρατιωτικοί «μπολιβαριανοί» αριθμούν 600.000 άτομα και δημιουργήθηκαν από τον αείμνηστο Hugo Chavez, εξυπηρετούν μια παρόμοια λειτουργία.
Και στις τρεις χώρες ο παραδοσιακός στρατός κατέχει την ισορροπία δυνάμεων ανάμεσα στην κυρίαρχη ελίτ της οποίας το δικό του ορειχάλκινο κομμάτι είναι μέρος και τη μάζα των επαναστατών πολιτών.
Οι τελευταίες αναλύσεις δείχνουν ότι στο Ιράν, το μεγαλύτερο μέρος του στρατού δεν είναι ακόμη πρόθυμο να αλλάξει τις πλευρές υπέρ των διαμαρτυρόμενων πολιτών. Υπάρχουν όμως και σημάδια ότι μπορεί να μην είναι έτοιμος να συντρίψει αυτόματα μια λαϊκή εξέγερση.
Στην Αλγερία, ο στρατός, ο οποίος συνδέεται στενά με τις μεγάλες επιχειρήσεις, έχει αποστασιοποιηθεί από την ελίτ των κρατικών αξιωματούχων, αναγκάζοντάς τους να προσφέρουν μια πρώτη παραχώρηση αποσύροντας την υποψηφιότητα του Προέδρου Abdelaziz Bouteflika.
Στη Βενεζουέλα, ο στρατός εξακολουθεί να διστάζει να διαλέξει «στρατόπεδο», επιτρέποντας στον πρόεδρο Nicolas Maduro, που θεωρείται ως σφετεριστής από πολλούς, να κρατήσει το ένοπλο μπολιβαριανό παραστρατιωτικό κομμάτι της χώρας κινητοποιημένο.
Και τα τρία καθεστώτα απέτυχαν να αναπτύξουν αξιόπιστους και διαρκούς θεσμούς ικανούς να αντιπαραβάλλουν συγκρούσεις ιδεών και συμφερόντων που είναι εγγενείς σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η έκβαση των τρεχουσών κρίσεών τους εξαρτάται από την αντιπαράθεση μεταξύ του λαού και του στρατού.
Αυτό συμβαίνει με αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «βραχυπρόθεσμα» κοινωνικοπολιτικά συστήματα από τη ναζιστική Γερμανία ως την ΕΣΣΔ, την Αργεντινή (επί εποχής Peron) και στην Αίγυπτο (επί εποχής Nasser).
Όλα τα «βραχυπρόθεσμα» συστήματα τελειώνουν σε ένα χρονικό διάστημα που πρέπει να θεωρηθεί σύντομο σε ευρύτερους ιστορικούς όρους.
Σε αυτά, όλα είναι έντονα, όλα περιλαμβάνουν την αναπόφευκτη πτώση.

www.bankingnews.gr

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης