Η μέγγενη των κόκκινων δανείων σφίγγει με τα fund να αυξάνουν όλο και περισσότερο τις short θέσεις τους για τις ελληνικές τράπεζες
Μπορεί οι πυκνές εξελίξεις στο πολιτικό σκηνικό να έχουν επισκιάσει την επίσκεψη των θεσμών στην Αθήνα για τη δεύτερη μεταμνημονιακή έκθεση που αναμένεται στις 27 Φεβρουαρίου παρόλα αυτά ο χρηματωπιστοτωτικός φάκελος είναι το νούμερο ένα αφού φαίνεται να υπάρχουν αποστάσεις στις θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης και στους θεσμούς και ιδιαίτερα για το όριο προστασίας της πρώτης κατοικίας.
Η ανάγκη της επίλυσης των κόκκινων δανείων που βαραίνουν τους ισολογισμούς των ελληνικών τράπεζων φαίνεται να γίνεται περισσότερο επιτακτική αφού η αγορά σφίγγει περισσότερο τον κλοιό με τα ξένα fund να αυξάνουν τις short θέσεις τους για τις ελληνικές τράπεζες όλο και περισσότερο .Αποτέλεσμα ο Τραπεζικός Δείκτης να έχει απωλέσει από το Αύγουστο του 2017 περίπου το 65% της αξίας του.
Τα κόκκινα δάνεια βαραίνουν τις τράπεζες
Η ύπαρξη των NPEs οδηγούν τις τράπεζες να κάνουν μεγαλύτερες προβλέψεις γεγονός που στερεί την κερδοφορία τους.
Υπάρχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις κεφαλαίου με αποτέλεσμα να εμποδίζουν τη νέα χρηματοδότηση.
Ειδικά στην Ελλάδα η επίτευξη διατηρήσιμων ρυθμών ανάπτυξης της οικονομίας και η βελτίωση των μακροοικονομικών μεγεθών απαιτούν την συνδρομή του χρηματοπιστωτικού συστήματος το οποίο με το υφιστάμενο ποσοστό NPEs αδυνατεί να συμβάλλει σε αυτή την προσπάθεια.
Επενδυτές και άλλες τράπεζες σαφώς και δεν θέλουν να δανείσουν τράπεζες με υψηλό ποσοστό ΝPEs οδηγώντας αυτές σε μεγαλύτερο χρηματοδοτικό κόστος.
Τα κόκκινα δάνεια στην Ελλάδα
Ο παρακάτω χάρτης απεικονίζει το ποσοστό των κόκκινων δανείων ανά την Ευρώπη και εννοείται ότι η Ελλάδα κάνει πρωταθλητισμό με το ποσοστό των κόκκινων δανείων να είναι από το υψηλοτέρα.
Περίπου τα 86 δις φθάνουν τα κόκκινα δάνεια στην Ελλάδα αντιπροσωπεύοντας περίπου το 9% των κόκκινων δανείων όλης της Ευρώπης(944 δις όλα τα NPEs).
Μεγάλο ποσοστό εάν αναλογιστούμε πως η ελληνική οικονομία συνεισφέρει μόνο το 1,5% στην οικονομία της Ευρώπης.
Το πρόβλημα των κόκκινων δανείων στην Ελλάδα αποτελεί για τους θεσμούς νούμερο ένα γιατί πέρα από τον κίνδυνο που ελλοχεύεται για την οικονομία, το πρόβλημα αυτό αποτελεί το βασικό εμπόδιο στην ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης, με τις χώρες του Βορρά να τονίζουν ότι δεν μπορούν να αποδεχτούν την πανευρωπαϊκή εγγύηση των καταθέσεων εάν προηγουμένως δεν περιοριστούν δραστικά τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών του Νότου.
Η νομοθεσία της ενεργοποίησης περί αναβαλλόμενων φορολογικών απαιτήσεων (DTCs) έχει σταθεί τροχοπέδη στην μέχρι τώρα αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων.
Οι αναβαλλόμενες φορολογικές απαιτήσεις, ήταν 16 δισεκ. ευρώ περίπου τον Ιούνιο του 2018 αντιστοιχώντας στο 57% των εποπτικών κεφαλαίων των τράπεζων.
Σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 4465/2017 σε περίπτωση που το πιστωτικό ίδρυμα πραγματοποιήσει ζημιές κατά τη λογιστική χρήση ενός έτους, τότε οφείλει να προβεί σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου υπέρ του Δημοσίου, η οποία να αντιστοιχεί στο ποσοστό συμμετοχής της αναβαλλόμενης φορολογικής απαίτησης, ήτοι το 29%.
Ουσιαστικά δηλαδή, το Δημόσιο λαμβάνει αποζημίωση υπό τη μορφή νέων μετοχών, αυξάνοντας κατά αυτό τον τρόπο, σε βάρος φυσικά των ιδιωτών μετόχων (dilution), το ποσοστό συμμετοχής του στο πιστωτικό ίδρυμα. Συνεπώς, γίνεται κατανοητό ότι υφίσταται
Συνεπώς, γίνεται κατανοητό ότι υφίσταται ένας περιορισμός για τα πιστωτικά ιδρύματα, όσον αφορά τον αποτελεσματικό τρόπο χρήσης των ιδίων κεφαλαίων τους με σκοπό την εξυγίανση των ισολογισμών τους.
Ενδεχόμενη μετατροπή ικανού μέρους των απαιτήσεων αυτών σε μετοχές (λόγω ζημίων για μεταβίβαση, διαγραφή ή απομείωση της αξίας των ΝPEs) θα προκαλούσε το δραστικό περιορισμό της συμμετοχής των ιδιωτών μετόχων και την απόκτηση της συντριπτικής πλειοψηφίας από το Δημόσιο.
Ο σχηματισμός ζημιών θα μείωνε τα εποπτικά ίδια κεφάλαια και τους σχετικούς δείκτες με αποτέλεσμα την υποχρέωση αποκατάστασης του ελάχιστου ορίου κεφαλαιακής επάρκειας.
Αυτό όμως το ενδεχόμενο, με τη σειρά του, συνεπάγεται ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης.
Οπότε η άμεση υιοθέτηση ενός μοντέλου για τη δραστική αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων που όπως φαίνεται θα είναι το ιταλικό μοντέλο κρίνεται αναγκαία. Βέβαια υπάρχουν ακόμη τεχνικά θέματα ώστε το ιταλικό μοντέλο να εφαρμοστεί και στη περίπτωση της Ελλάδας και αυτό είναι οι υψηλές προμήθειες που θα πρέπει να πληρώνουν οι ελληνικές τράπεζες στο Δημόσιο για την κρατική εγγύηση(λόγω υψηλών cds αφού αυτά έχουν τεθεί ως βάση υπολογισμού των προμήθειων).
Αθανασία Ακρίβου
akribouathanasia@gmail.com
www.bankingnews.gr
Η ανάγκη της επίλυσης των κόκκινων δανείων που βαραίνουν τους ισολογισμούς των ελληνικών τράπεζων φαίνεται να γίνεται περισσότερο επιτακτική αφού η αγορά σφίγγει περισσότερο τον κλοιό με τα ξένα fund να αυξάνουν τις short θέσεις τους για τις ελληνικές τράπεζες όλο και περισσότερο .Αποτέλεσμα ο Τραπεζικός Δείκτης να έχει απωλέσει από το Αύγουστο του 2017 περίπου το 65% της αξίας του.
Τα κόκκινα δάνεια βαραίνουν τις τράπεζες
Η ύπαρξη των NPEs οδηγούν τις τράπεζες να κάνουν μεγαλύτερες προβλέψεις γεγονός που στερεί την κερδοφορία τους.
Υπάρχουν μεγαλύτερες απαιτήσεις κεφαλαίου με αποτέλεσμα να εμποδίζουν τη νέα χρηματοδότηση.
Ειδικά στην Ελλάδα η επίτευξη διατηρήσιμων ρυθμών ανάπτυξης της οικονομίας και η βελτίωση των μακροοικονομικών μεγεθών απαιτούν την συνδρομή του χρηματοπιστωτικού συστήματος το οποίο με το υφιστάμενο ποσοστό NPEs αδυνατεί να συμβάλλει σε αυτή την προσπάθεια.
Επενδυτές και άλλες τράπεζες σαφώς και δεν θέλουν να δανείσουν τράπεζες με υψηλό ποσοστό ΝPEs οδηγώντας αυτές σε μεγαλύτερο χρηματοδοτικό κόστος.
Τα κόκκινα δάνεια στην Ελλάδα
Ο παρακάτω χάρτης απεικονίζει το ποσοστό των κόκκινων δανείων ανά την Ευρώπη και εννοείται ότι η Ελλάδα κάνει πρωταθλητισμό με το ποσοστό των κόκκινων δανείων να είναι από το υψηλοτέρα.
Περίπου τα 86 δις φθάνουν τα κόκκινα δάνεια στην Ελλάδα αντιπροσωπεύοντας περίπου το 9% των κόκκινων δανείων όλης της Ευρώπης(944 δις όλα τα NPEs).
Μεγάλο ποσοστό εάν αναλογιστούμε πως η ελληνική οικονομία συνεισφέρει μόνο το 1,5% στην οικονομία της Ευρώπης.
Το πρόβλημα των κόκκινων δανείων στην Ελλάδα αποτελεί για τους θεσμούς νούμερο ένα γιατί πέρα από τον κίνδυνο που ελλοχεύεται για την οικονομία, το πρόβλημα αυτό αποτελεί το βασικό εμπόδιο στην ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης, με τις χώρες του Βορρά να τονίζουν ότι δεν μπορούν να αποδεχτούν την πανευρωπαϊκή εγγύηση των καταθέσεων εάν προηγουμένως δεν περιοριστούν δραστικά τα κόκκινα δάνεια των τραπεζών του Νότου.
Η νομοθεσία της ενεργοποίησης περί αναβαλλόμενων φορολογικών απαιτήσεων (DTCs) έχει σταθεί τροχοπέδη στην μέχρι τώρα αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων.
Οι αναβαλλόμενες φορολογικές απαιτήσεις, ήταν 16 δισεκ. ευρώ περίπου τον Ιούνιο του 2018 αντιστοιχώντας στο 57% των εποπτικών κεφαλαίων των τράπεζων.
Σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 4465/2017 σε περίπτωση που το πιστωτικό ίδρυμα πραγματοποιήσει ζημιές κατά τη λογιστική χρήση ενός έτους, τότε οφείλει να προβεί σε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου υπέρ του Δημοσίου, η οποία να αντιστοιχεί στο ποσοστό συμμετοχής της αναβαλλόμενης φορολογικής απαίτησης, ήτοι το 29%.
Ουσιαστικά δηλαδή, το Δημόσιο λαμβάνει αποζημίωση υπό τη μορφή νέων μετοχών, αυξάνοντας κατά αυτό τον τρόπο, σε βάρος φυσικά των ιδιωτών μετόχων (dilution), το ποσοστό συμμετοχής του στο πιστωτικό ίδρυμα. Συνεπώς, γίνεται κατανοητό ότι υφίσταται
Συνεπώς, γίνεται κατανοητό ότι υφίσταται ένας περιορισμός για τα πιστωτικά ιδρύματα, όσον αφορά τον αποτελεσματικό τρόπο χρήσης των ιδίων κεφαλαίων τους με σκοπό την εξυγίανση των ισολογισμών τους.
Ενδεχόμενη μετατροπή ικανού μέρους των απαιτήσεων αυτών σε μετοχές (λόγω ζημίων για μεταβίβαση, διαγραφή ή απομείωση της αξίας των ΝPEs) θα προκαλούσε το δραστικό περιορισμό της συμμετοχής των ιδιωτών μετόχων και την απόκτηση της συντριπτικής πλειοψηφίας από το Δημόσιο.
Ο σχηματισμός ζημιών θα μείωνε τα εποπτικά ίδια κεφάλαια και τους σχετικούς δείκτες με αποτέλεσμα την υποχρέωση αποκατάστασης του ελάχιστου ορίου κεφαλαιακής επάρκειας.
Αυτό όμως το ενδεχόμενο, με τη σειρά του, συνεπάγεται ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης.
Οπότε η άμεση υιοθέτηση ενός μοντέλου για τη δραστική αντιμετώπιση των κόκκινων δανείων που όπως φαίνεται θα είναι το ιταλικό μοντέλο κρίνεται αναγκαία. Βέβαια υπάρχουν ακόμη τεχνικά θέματα ώστε το ιταλικό μοντέλο να εφαρμοστεί και στη περίπτωση της Ελλάδας και αυτό είναι οι υψηλές προμήθειες που θα πρέπει να πληρώνουν οι ελληνικές τράπεζες στο Δημόσιο για την κρατική εγγύηση(λόγω υψηλών cds αφού αυτά έχουν τεθεί ως βάση υπολογισμού των προμήθειων).
Αθανασία Ακρίβου
akribouathanasia@gmail.com
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών