Οι Βρετανοί βουλευτές αξίζουν συγχαρητήρια για τη διατήρηση της ψυχραιμίας τους ενόψει μιας προκαθορισμένης προθεσμίας
Η τρομακτική προοπτική Brexit χωρίς συμφωνία στις 29 Μαρτίου είναι ορατή, αφού το βρετανικό κοινοβούλιο απέρριψε κατηγορηματικά τη συμφωνία αποχώρησης που παρουσίασε η πρωθυπουργός Theresa May.
Αν και είναι δελεαστικό να μεταθέσουμε την προθεσμία και να δώσουμε περισσότερο χρόνο στις διαπραγματεύσεις, αυτή η επιλογή πρέπει να φύγει από το τραπέζι.
Αυτό αναφέρει ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας Γ. Βαρουφάκης σε άρθρο του στο Project Syndicate, τονίζοντας ότι η συντριπτική ήττα που είχε η May στο Βρετανικό Κοινοβούλιο για το σχέδιο Brexit ήταν μια νέα επιβεβαίωση ότι δεν υπάρχει υποκατάστατο της Δημοκρατίας.
Οι βουλευτές του Κοινοβουλίου αξίζουν συγχαρητήρια για τη διατήρηση της ψυχραιμίας τους ενόψει μιας προκαθορισμένης προθεσμίας.
Αυτή η προθεσμία είναι ο λόγος για τον οποίο το Brexit αποδεικνύεται τόσο σκληρό και δυνητικά τόσο επιζήμιο.
Για να υπάρξει σωστό Brexit, η τεχνητή προθεσμία πρέπει να αφαιρεθεί εντελώς, όχι απλώς να επαναπροσδιοριστεί.
Η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια οδυνηρή διαδικασία από τη σχεδίαση.
Η διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει κάθε κράτος μέλος για να βγεί από την ΕΕ προβλέπεται από το άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας, το οποίο, ειρωνικά, γράφτηκε από βρετανό διπλωμάτη που ήθελε να αποτρέψει την έξοδο από την ΕΕ.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το άρθρο 50 θέτει μια διετή περίοδο διαπραγμάτευσης που λήγει με μια αξιοσημείωτη προθεσμία: Εάν οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν καταλήξει σε συμφωνία διαζυγίου εντός της ταχθείσας προθεσμίας - 29 Μαρτίου 2019, στην περίπτωση της Βρετανίας - το κράτος μέλος ξαφνικά βρίσκεται εκτός της ΕΕ, αντιμετωπίζοντας δυσανάλογες δυσκολίες.
Αυτός όμως ο κανόνας υπονομεύει τις ουσιαστικές διαπραγματεύσεις.
Οι διαπραγματευτές επικεντρώνονται στην ημερομηνία λήξης και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η άλλη πλευρά δεν έχει κανένα κίνητρο να αποκαλύψει τις προθέσεις του πριν από τότε.
Εάν η περίοδος διαπραγμάτευσης είναι δύο μήνες, δύο έτη ή δύο δεκαετίες, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η ισχυρότερη πλευρά (στην προκειμένη περίπτωση η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες) έχει κίνητρο να περιορίσει τα περιθώρια της άλλης πλευράς και να μην κάνει σημαντικούς συμβιβασμούς πριν σημάνει η ώρα.
Επιπλέον, αυτή η συνειδητοποίηση επηρεάζει τη συμπεριφορά άλλων βασικών παραγόντων: οι κυβερνητικοί υπουργοί αντίθετοι με την πρωθυπουργό τους.
Κάθε σημαντικός πολιτικός σε αυτό το παιχνίδι έχει κίνητρο να καθίσει πίσω και να αφήσει το ρολόι να σημάνει το πικρό τέλος.
Με λιγότερους από τρεις μήνες περιθώριο, η προοπτική της Βρετανίας να αποχωρήσει από την ΕΕ χωρίς μια συμφωνία είναι, κατανοητά, τρομακτική.
Μια φυσική απάντηση είναι να ζητηθεί παράταση του άρθρου 50, και να δώσουμε περισσότερο χρόνο στις διαπραγματεύσεις.
Αυτή η επιλογή πρέπει να φύγει από το τραπέζι.
Οποιαδήποτε επαναφορά του ρολογιού απλώς θα επέκτεινε την παράλυση, χωρίς να επιταχύνει τη σύγκλιση προς μια καλή συμφωνία.
Δεν θα έκανε τίποτα για να δημιουργήσει κίνητρα για να αποκαλύψει κρυφές προτιμήσεις ή για να ρίξει τις πλασματικές κόκκινες γραμμές.
Πράγματι, η χειρότερη πτυχή της συμφωνίας May, την οποία το Κοινοβούλιο απέρριψε κατηγορηματικά και σοφά, ήταν ότι επεκτείνει τη διαδικασία μετάβασης έως το 2022, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο δεσμεύεται να πληρώσει περίπου 50 δισεκατομμύρια δολάρια και ενδεχομένως περισσότερα για την ΕΕ έναντι ανενεργών υποσχέσεων για κάποια μελλοντική αμοιβαία επωφελή συμφωνία.
Εάν το Κοινοβούλιο υπερψήφιζε τη συμφωνία της May, θα είχε παρατείνει την τρέχουσα κατάσταση.
Ο μόνος εύλογος λόγος για την επαναφορά του ρολογιού του άρθρου 50 είναι η φιλοδοξία να διεξαχθεί ένα δεύτερο δημοψήφισμα για το αν θα ανακληθεί συνολικά το Brexit.
Όμως, σε αντίθεση με το πρώτο δημοψήφισμα, υπάρχουν πολλές επιλογές που πρέπει να εξεταστούν: η συμφωνία της May, ένα μαλακότερο Brexit που διατηρεί τη Βρετανία στην ενιαία αγορά της ΕΕ, κλπ.
Για να συνθέσει τις ανταγωνιστικές απόψεις σε μια συνεκτική θέση, η Βρετανία χρειάζεται περισσότερο από ένα σχέδιο ψηφοφορίας: χρειάζεται μια Λαϊκή Συζήτηση για το γεγονός ότι η προθεσμία είναι αδύνατο να διατηρηθεί, ακόμα και αν επαναπροσδιοριστεί.
Συνεπώς, η ακινησία και οι ψεύτικες διαπραγματεύσεις θα τερματιστούν μόνο εάν λήξει η προθεσμία από ένα Κοινοβούλιο που θα ήθελε ήρεμα να πει «όχι» σε απαράδεκτες διαπραγματεύσεις από τη May και την ΕΕ.
Το να επιτρέπεται η ροή του ρολογιού είναι πλέον απαραίτητη προϋπόθεση για την επίλυση του αινιγματικού προβλήματος του Brexit.
Τι θα συμβεί εάν το αδιέξοδο συνεχίσει μέχρι τις 29 Μαρτίου, χωρίς επίσημη παράταση της περιόδου του άρθρου 50;
Η απειλή από τις Βρυξέλλες είναι ότι η ΕΕ θα επιτρέψει ένα άτακτο Brexit, με ουσιαστική διατάραξη του εμπορίου, των μεταφορών και ούτω καθεξής.
Είναι όμως πολύ πιθανότερο οι γερμανικές επιχειρήσεις, μαζί με τις γαλλικές και ολλανδικές, να προχωρήσουν σε μια τέτοια στροφή και να ζητήσουν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να χρησιμοποιήσει τις εξουσίες της επ 'αόριστον για να αναστείλει οποιαδήποτε διακοπή στους ευρωπαϊκούς λιμένες και αεροδρόμια.
Μόλις είμαστε κοντά στις 29 Μαρτίου, η αυξημένη επείγουσα ανάγκη θα διαλύσει την τακτική αναβολή.
Η συμφωνία της May θα έχει καταρρεύσει και οι Remainers θα είναι πιο κοντά στο να δεχτούν ότι ο χρόνος δεν είναι προς την πλευρά ενός δεύτερου δημοψηφίσματος που θα ανατρέψει το Brexit.
Ίσως να στρέψουν την προσοχή τους στον νόμιμο στόχο ενός μελλοντικού δημοψηφίσματος επανένταξης στην ΕΕ.
Σε εκείνο το σημείο, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση θα αναγνωρίσουν ότι μόνο δύο συνεκτικές επιλογές υπάρχουν στο άμεσο μέλλον.
Το πρώτο είναι το Νορβηγία Plus, πράγμα που σημαίνει ότι η Βρετανία θα παραμείνει για αόριστη περίοδο στην ενιαία αγορά της ΕΕ (όπως η Νορβηγία), αλλά και σε τελωνειακή ένωση με την ΕΕ.
Η δεύτερη είναι άμεση έξοδος, με τη Βρετανία να διαπραγματεύεται σύμφωνα με τους κανόνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, ενώ η Βόρεια Ιρλανδία παραμένει σε τελωνειακή ένωση με την ΕΕ.
Μόλις οι βουλευτές αναγνωρίσουν ότι η ελευθερία κινήσεων μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της ΕΕ είναι περιορισμένη, το πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι το Νορβηγία Plus για μια αόριστη, χωρίς προθεσμία περίοδο.
Τότε και μόνο τότε το Κοινοβούλιο και ο λαός θα έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν τα μεγάλης κλίμακας ζητήματα που αντιμετωπίζουν στη Βρετανία, και μάλιστα το μέλλον της σχέσης Ηνωμένου Βασιλείου με την ΕΕ.
Το Νορβηγία Plus θα αφήσει, φυσικά, όλους κάπως δυσαρεστημένους.
Όμως, σε αντίθεση με τη συμφωνία της May ή ενός βιαστικού δεύτερου δημοψηφίσματος, τουλάχιστον θα ελαχιστοποιούσε τη δυσαρέσκεια που μπορεί να αντιμετωπίσει μεσοπρόθεσμα ένα μεγάλο τμήμα της βρετανικής κοινωνίας.
Και επειδή η ελαχιστοποίηση της δυσαρέσκειας, μαζί με έναν ορίζοντα απαλλαγμένο από τις προθεσμίες, είναι προϋποθέσεις για τη συζήτηση των λαών που αξίζει η Βρετανία, η συντριπτική ήττα της συμφωνίας της May μπορεί να ληφθεί υπόψη ως δικαίωση της Δημοκρατίας.
www.bankingnews.gr
Αν και είναι δελεαστικό να μεταθέσουμε την προθεσμία και να δώσουμε περισσότερο χρόνο στις διαπραγματεύσεις, αυτή η επιλογή πρέπει να φύγει από το τραπέζι.
Αυτό αναφέρει ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας Γ. Βαρουφάκης σε άρθρο του στο Project Syndicate, τονίζοντας ότι η συντριπτική ήττα που είχε η May στο Βρετανικό Κοινοβούλιο για το σχέδιο Brexit ήταν μια νέα επιβεβαίωση ότι δεν υπάρχει υποκατάστατο της Δημοκρατίας.
Οι βουλευτές του Κοινοβουλίου αξίζουν συγχαρητήρια για τη διατήρηση της ψυχραιμίας τους ενόψει μιας προκαθορισμένης προθεσμίας.
Αυτή η προθεσμία είναι ο λόγος για τον οποίο το Brexit αποδεικνύεται τόσο σκληρό και δυνητικά τόσο επιζήμιο.
Για να υπάρξει σωστό Brexit, η τεχνητή προθεσμία πρέπει να αφαιρεθεί εντελώς, όχι απλώς να επαναπροσδιοριστεί.
Η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια οδυνηρή διαδικασία από τη σχεδίαση.
Η διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσει κάθε κράτος μέλος για να βγεί από την ΕΕ προβλέπεται από το άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας, το οποίο, ειρωνικά, γράφτηκε από βρετανό διπλωμάτη που ήθελε να αποτρέψει την έξοδο από την ΕΕ.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το άρθρο 50 θέτει μια διετή περίοδο διαπραγμάτευσης που λήγει με μια αξιοσημείωτη προθεσμία: Εάν οι διαπραγματεύσεις δεν έχουν καταλήξει σε συμφωνία διαζυγίου εντός της ταχθείσας προθεσμίας - 29 Μαρτίου 2019, στην περίπτωση της Βρετανίας - το κράτος μέλος ξαφνικά βρίσκεται εκτός της ΕΕ, αντιμετωπίζοντας δυσανάλογες δυσκολίες.
Αυτός όμως ο κανόνας υπονομεύει τις ουσιαστικές διαπραγματεύσεις.
Οι διαπραγματευτές επικεντρώνονται στην ημερομηνία λήξης και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι η άλλη πλευρά δεν έχει κανένα κίνητρο να αποκαλύψει τις προθέσεις του πριν από τότε.
Εάν η περίοδος διαπραγμάτευσης είναι δύο μήνες, δύο έτη ή δύο δεκαετίες, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η ισχυρότερη πλευρά (στην προκειμένη περίπτωση η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες) έχει κίνητρο να περιορίσει τα περιθώρια της άλλης πλευράς και να μην κάνει σημαντικούς συμβιβασμούς πριν σημάνει η ώρα.
Επιπλέον, αυτή η συνειδητοποίηση επηρεάζει τη συμπεριφορά άλλων βασικών παραγόντων: οι κυβερνητικοί υπουργοί αντίθετοι με την πρωθυπουργό τους.
Κάθε σημαντικός πολιτικός σε αυτό το παιχνίδι έχει κίνητρο να καθίσει πίσω και να αφήσει το ρολόι να σημάνει το πικρό τέλος.
Με λιγότερους από τρεις μήνες περιθώριο, η προοπτική της Βρετανίας να αποχωρήσει από την ΕΕ χωρίς μια συμφωνία είναι, κατανοητά, τρομακτική.
Μια φυσική απάντηση είναι να ζητηθεί παράταση του άρθρου 50, και να δώσουμε περισσότερο χρόνο στις διαπραγματεύσεις.
Αυτή η επιλογή πρέπει να φύγει από το τραπέζι.
Οποιαδήποτε επαναφορά του ρολογιού απλώς θα επέκτεινε την παράλυση, χωρίς να επιταχύνει τη σύγκλιση προς μια καλή συμφωνία.
Δεν θα έκανε τίποτα για να δημιουργήσει κίνητρα για να αποκαλύψει κρυφές προτιμήσεις ή για να ρίξει τις πλασματικές κόκκινες γραμμές.
Πράγματι, η χειρότερη πτυχή της συμφωνίας May, την οποία το Κοινοβούλιο απέρριψε κατηγορηματικά και σοφά, ήταν ότι επεκτείνει τη διαδικασία μετάβασης έως το 2022, ενώ το Ηνωμένο Βασίλειο δεσμεύεται να πληρώσει περίπου 50 δισεκατομμύρια δολάρια και ενδεχομένως περισσότερα για την ΕΕ έναντι ανενεργών υποσχέσεων για κάποια μελλοντική αμοιβαία επωφελή συμφωνία.
Εάν το Κοινοβούλιο υπερψήφιζε τη συμφωνία της May, θα είχε παρατείνει την τρέχουσα κατάσταση.
Ο μόνος εύλογος λόγος για την επαναφορά του ρολογιού του άρθρου 50 είναι η φιλοδοξία να διεξαχθεί ένα δεύτερο δημοψήφισμα για το αν θα ανακληθεί συνολικά το Brexit.
Όμως, σε αντίθεση με το πρώτο δημοψήφισμα, υπάρχουν πολλές επιλογές που πρέπει να εξεταστούν: η συμφωνία της May, ένα μαλακότερο Brexit που διατηρεί τη Βρετανία στην ενιαία αγορά της ΕΕ, κλπ.
Για να συνθέσει τις ανταγωνιστικές απόψεις σε μια συνεκτική θέση, η Βρετανία χρειάζεται περισσότερο από ένα σχέδιο ψηφοφορίας: χρειάζεται μια Λαϊκή Συζήτηση για το γεγονός ότι η προθεσμία είναι αδύνατο να διατηρηθεί, ακόμα και αν επαναπροσδιοριστεί.
Συνεπώς, η ακινησία και οι ψεύτικες διαπραγματεύσεις θα τερματιστούν μόνο εάν λήξει η προθεσμία από ένα Κοινοβούλιο που θα ήθελε ήρεμα να πει «όχι» σε απαράδεκτες διαπραγματεύσεις από τη May και την ΕΕ.
Το να επιτρέπεται η ροή του ρολογιού είναι πλέον απαραίτητη προϋπόθεση για την επίλυση του αινιγματικού προβλήματος του Brexit.
Τι θα συμβεί εάν το αδιέξοδο συνεχίσει μέχρι τις 29 Μαρτίου, χωρίς επίσημη παράταση της περιόδου του άρθρου 50;
Η απειλή από τις Βρυξέλλες είναι ότι η ΕΕ θα επιτρέψει ένα άτακτο Brexit, με ουσιαστική διατάραξη του εμπορίου, των μεταφορών και ούτω καθεξής.
Είναι όμως πολύ πιθανότερο οι γερμανικές επιχειρήσεις, μαζί με τις γαλλικές και ολλανδικές, να προχωρήσουν σε μια τέτοια στροφή και να ζητήσουν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να χρησιμοποιήσει τις εξουσίες της επ 'αόριστον για να αναστείλει οποιαδήποτε διακοπή στους ευρωπαϊκούς λιμένες και αεροδρόμια.
Μόλις είμαστε κοντά στις 29 Μαρτίου, η αυξημένη επείγουσα ανάγκη θα διαλύσει την τακτική αναβολή.
Η συμφωνία της May θα έχει καταρρεύσει και οι Remainers θα είναι πιο κοντά στο να δεχτούν ότι ο χρόνος δεν είναι προς την πλευρά ενός δεύτερου δημοψηφίσματος που θα ανατρέψει το Brexit.
Ίσως να στρέψουν την προσοχή τους στον νόμιμο στόχο ενός μελλοντικού δημοψηφίσματος επανένταξης στην ΕΕ.
Σε εκείνο το σημείο, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση θα αναγνωρίσουν ότι μόνο δύο συνεκτικές επιλογές υπάρχουν στο άμεσο μέλλον.
Το πρώτο είναι το Νορβηγία Plus, πράγμα που σημαίνει ότι η Βρετανία θα παραμείνει για αόριστη περίοδο στην ενιαία αγορά της ΕΕ (όπως η Νορβηγία), αλλά και σε τελωνειακή ένωση με την ΕΕ.
Η δεύτερη είναι άμεση έξοδος, με τη Βρετανία να διαπραγματεύεται σύμφωνα με τους κανόνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, ενώ η Βόρεια Ιρλανδία παραμένει σε τελωνειακή ένωση με την ΕΕ.
Μόλις οι βουλευτές αναγνωρίσουν ότι η ελευθερία κινήσεων μεταξύ του Ηνωμένου Βασιλείου και της ΕΕ είναι περιορισμένη, το πιο πιθανό αποτέλεσμα είναι το Νορβηγία Plus για μια αόριστη, χωρίς προθεσμία περίοδο.
Τότε και μόνο τότε το Κοινοβούλιο και ο λαός θα έχουν την ευκαιρία να συζητήσουν τα μεγάλης κλίμακας ζητήματα που αντιμετωπίζουν στη Βρετανία, και μάλιστα το μέλλον της σχέσης Ηνωμένου Βασιλείου με την ΕΕ.
Το Νορβηγία Plus θα αφήσει, φυσικά, όλους κάπως δυσαρεστημένους.
Όμως, σε αντίθεση με τη συμφωνία της May ή ενός βιαστικού δεύτερου δημοψηφίσματος, τουλάχιστον θα ελαχιστοποιούσε τη δυσαρέσκεια που μπορεί να αντιμετωπίσει μεσοπρόθεσμα ένα μεγάλο τμήμα της βρετανικής κοινωνίας.
Και επειδή η ελαχιστοποίηση της δυσαρέσκειας, μαζί με έναν ορίζοντα απαλλαγμένο από τις προθεσμίες, είναι προϋποθέσεις για τη συζήτηση των λαών που αξίζει η Βρετανία, η συντριπτική ήττα της συμφωνίας της May μπορεί να ληφθεί υπόψη ως δικαίωση της Δημοκρατίας.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών