Τελευταία Νέα
Διεθνή

O’Neil (πρώην Βρετανός ΥΠΟΙΚ): Η Ευρωζώνη δεν αντέχει ελληνικού τύπου κρίση στην Ιταλία

O’Neil (πρώην Βρετανός ΥΠΟΙΚ): Η Ευρωζώνη δεν αντέχει ελληνικού τύπου κρίση στην Ιταλία
Τόσο οι ιταλικές κυβερνήσεις κατά το παρελθόν όσο και η Ευρωζώνη έχουν κάνει λάθη τα οποία πληρώνουν τώρα
Την ανάγκη οι αρχές της Ευρωζώνης να δώσουν μία ευκαιρία στην Ιταλία, προκειμένου να επιτύχει σταθερή ανάπτυξη, τονίζει σε άρθρο του στο Project Syndicate, ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας και πρώην κορυφαίο στέλεχος της Goldman Sachs, Jim O'Neil.
Όπως υπογραμμίζει «παρά την πολιτική αναταραχή και τους κινδύνους σε παγκόσμιο επίπεδο, η ευρωζώνη είχε δύο χρόνια ισχυρής οικονομικής ανάπτυξης, τουλάχιστον με τα δικά της ιστορικά απογοητευτικά πρότυπα - και ακόμη και με το Ηνωμένο Βασίλειο να βρίσκεται σε διαδικασία αποχώρησης  από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αλλά μετά την ανάδειξη της νέας κυβέρνησης στην Ιταλία δεν είναι πλέον ασφαλές να υποθέσουμε ότι οι χειρότερες ημέρες της ευρωζώνης βρίσκονται πίσω από αυτήν.
Η Ιταλία ήταν η πρώτη χώρα που σπούδασα όταν μπήκα στον οικονομικό κόσμο το 1982, οπότε έχω μια ιδιαίτερη αγάπη γι’ αυτήν.
Δούλεψα τότε για μια πολύ μεγάλη αμερικανική τράπεζα και εξακολουθώ να θυμάμαι να συμμετέχω σε συχνές διατλαντικές συνεδριάσεις για να συζητήσω για τον λόγο του χρέους της Ιταλίας προς το ΑΕΠ.
Η ερώτηση σχετικά με το μυαλό όλων ήταν όχι εάν αλλά πότε θα χρεοκοπούσε η Ιταλία.
Όμως η Ιταλία διέψευσε τους απαισιόδοξους.
Ωστόσο, τώρα που η ιταλική κυβέρνηση φαίνεται ότι είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει την ΕΕ, δεν θα ήταν έκπληξη αν οι ανησυχίες για πιθανή χρεοκοπία έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους.
Όπως δείχνει η εμπειρία μου πριν από περισσότερα από 30 χρόνια, τα οικονομικά προβλήματα της Ιταλίας προηγήθηκαν πολύ πριν από την υιοθέτηση του ευρώ.
Έχει εδώ και χρόνια φτωχή παραγωγικότητα σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα και αυτό μεταφράστηκε σε σχετικά χαμηλή τάση ανάπτυξης στις δεκαετίες που προηγήθηκαν την ένταξης στο ευρώ.
Ταυτόχρονα, περιστασιακά κρούσματα ταχύτερης ανάπτυξης δημιούργησαν τις εστίες για διάφορες κρίσεις, με αποτέλεσμα συχνά στο παρελθόν να υπάρχει υποτίμηση της ιταλικής λίρας.
Φυσικά, υπάρχουν μερικοί που τώρα λαχταρούν επιστροφή στις ημέρες που υπήρχε η ιταλική λίρα, η οποία θα μπορούσε να υποτιμηθεί και έτσι να στηριχθεί η ανάπτυξη.
Αυτό δεν αποτελεί πλέον επιλογή στο πλαίσιο του ενιαίου νομίσματος. Αλλά αυτό που παραβλέπουν όσοι επιτίθενται στην ευρωζώνη είναι ότι η ένταξη στο ευρώ έχει δώσει στην Ιταλία χαμηλό πληθωρισμό και, συνεπώς, χαμηλότερα επιτόκια.
Επιπλέον, υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι οι υποτιμήσεις της λίρας έκαναν περισσότερο κακό παρά καλό.
Υπάρχουν επίσης ορισμένοι που πιστεύουν ότι το δημοσιονομικό και νομισματικό πλαίσιο της ευρωζώνης παρεμποδίζει την Ιταλία στην υποτονική άνοδο του ονομαστικού ΑΕΠ.
Ωστόσο, πριν από την ανάληψη των καθηκόντων της νέας κυβέρνησης, το κυκλικά προσαρμοσμένο δημοσιονομικό έλλειμμα της Ιταλίας - σε αντίθεση με το υποκείμενο χρέος της - συχνά συγκρατήθηκε συγκριτικά με την υπόλοιπη ευρωζώνη, καθώς και τα υπόλοιπα μέλη της G7 (Καναδάς, Γαλλία, Ιαπωνία, Ηνωμένο Βασίλειο και Ηνωμένες Πολιτείες).
Ωστόσο, τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν την Ιταλία έως το τρέχον έτος δεν έδωσαν με την πολιτική που εφάρμοσαν την απαραίτητη ώθηση στο ονομαστικό ΑΕΠ.
Ως αποτέλεσμα, οι Ιταλοί εξέλεξαν έναν αντισυμβατικό συνασπισμό του οποίου το πρόγραμμα συνδυάζει τις πολιτικές της λαϊκίστικης αριστεράς με αυτές της λαϊκίστικης δεξιάς.
Ενώ η Λέγκα του Βορρά (Lega Nord)  υπόσχεται να μειώσει τους φόρους, το Κίνημα Πέντε Αστέρων (M5S) επιδιώκει μια μορφή βασικού εισοδήματος.
Αλλά αυτό που χρειάζεται η Ιταλία είναι ένα ευρύ πρόγραμμα διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων για τη βελτίωση της παραγωγικότητας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί υψηλότερος μακροπρόθεσμος ρυθμός ανάπτυξης, δεδομένων των δημογραφικών στοιχείων της χώρας.
Εκτός από τη θέσπιση πολιτικών για την τόνωση του ποσοστού συμμετοχής του γυναικείου εργατικού δυναμικού, η Ιταλία πρέπει να προσφέρει πιο ελκυστικές ευκαιρίες στους νέους της.
Από την πλευρά της, η ΕΕ πρέπει να κάνει περισσότερα για να βοηθήσει την Ιταλία να ακολουθήσει τα σκληρά βήματα που χρειάζεται η οικονομία της.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η γερμανική κυβέρνηση υπέπεσαν σε πλάνη για να επιμείνουν στην άκαμπτη εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης της ΕΕ, ιδίως του ανώτατου ορίου του 3% του ΑΕΠ για τα δημοσιονομικά ελλείμματα.
Παρόλο που σε ορισμένες χώρες έχει επιτραπεί να παραβιάσουν το ανώτατο όριο του ελλείμματος κατά τους δύσκολους χρόνους, στην Ιταλία σχεδόν ποτέ δεν δόθηκε αυτό το προνόμιο, λόγω του υψηλού της χρέους.
Ωστόσο, όπως δείχνει η εμπειρία του Βελγίου και της Ιαπωνίας, το υψηλό δημόσιο χρέος μπορεί να μειωθεί μόνο μέσω της διατηρήσιμης οικονομικής ανάπτυξης.
Συμπληρώνοντας περαιτέρω τα ζητήματα, ορισμένες μεταρρυθμίσεις για την τόνωση της μακροπρόθεσμης παραγωγικότητας μπορούν στην πραγματικότητα να μειώσουν την ανάπτυξη βραχυπρόθεσμα.
Έτσι, κάθε κυβέρνηση που θεσπίζει τέτοια μέτρα θα χρειαστεί να έχει τη δυνατότητα να ακολουθήσει αντικυκλικό κίνητρο.
Ένα άλλο πρόβλημα αφορά τη νομισματική πολιτική.
Η ΕΚΤ θα μπορούσε να είναι πιο ελαστική στον τρόπο με τον οποίο επιδιώκει τον στόχο της για τον πληθωρισμό στο 2%.
Αυτός ο στόχος –το οποίο ουσιαστικά επιβάλλει η Γερμανία - αφήνει την Ιταλία κλειδωμένη σε κατάσταση χαμηλού πληθωρισμού, ακόμη και όταν θα μπορούσε να επωφεληθεί από τη μεγαλύτερη ώθηση της νομισματικής πολιτικής.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι αρχές της ΕΕ θα προτιμούσαν να μην αντιταχθούν πολύ επιθετικά στα σχέδια της σημερινής ιταλικής κυβέρνησης.
Εάν οι βασικοί φιλελεύθεροι ανησυχούν για τις συνέπειες μιας δημοκρατικά εκλεγμένης λαϊκιστικής κυβέρνησης, τότε θα πρέπει να ανησυχούν ακόμη περισσότερο για το τι θα μπορούσε να ακολουθήσει εάν χειροτερέψουν οι οικονομικές συνθήκες.
Σε αυτό το στάδιο, η Ιταλία χρειάζεται ισχυρότερη ονομαστική αύξηση του ΑΕΠ.
Κάποιοι θα πουν ότι ήταν ένα λάθος να επιτρέψαμε την Ιταλία στην ευρωζώνη κατά πρώτο λόγο, και η ζώνη του ευρώ θα έπρεπε να είναι πιο αυστηρή στον ποιο δέχεται στους κόλπους της.
Ωστόσο, οι γερμανικές και γαλλικές επιχειρηματικές κοινότητες επέμειναν ότι η νομισματική ένωση πρέπει να συμπεριλάβει ορισμένες από τις πιο ανταγωνιστικές εταιρείες της Ιταλίας.
Στο τέλος της ημέρας, όσοι έχουν την εξουσία να καθορίζουν και να εφαρμόζουν τους φορολογικούς και νομισματικούς κανόνες της ΕΕ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ευρωζώνη δεν θα μπορούσε να επιβιώσει σε μια κρίση ελληνικού τύπου στην Ιταλία.
Είναι ευθύνη τους επόμενους μήνες να σιγουρευτούν ότι δεν έρχονται σε αυτό.

www.bankingnews.gr

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης