Η αύξηση όσων αντιτίθεται στην παγκοσμιοποίηση μπορεί να σημάνει το τέλος των «ανοιχτών συνόρων» και του «ελεύθερου εμπορίου»
Ο αρχισυντάκτης της Wall Street Journal, Robert Bartley ήταν υπέρμαχος του ελεύθερου εμπορίου και συνήθιζε να τονίζει ότι «τα σύνορα πρέπει να είναι ανοιχτά».
Ο Bartley ήταν μεταξύ αυτών που έβλεπαν ότι η είσοδος ξένων ανθρώπων αλλά και αγαθών ήταν θετική για τις ΗΠΑ και την οικονομία τους.
Μάλιστα είχε υποστηρίξει ότι «πιστεύω ότι τα εθνικά σύνορα θα καταργηθούν».
Δεν ήταν ο πρώτος που υποστήριξε κάτι τέτοιο.
Οι ρίζες της ιδεολογίας του φθάνουν στον 18ο αιώνα και στη Βρετανία.
Ο Richard Cobden σε μία ομιλία του στις 15 Ιανουαρίου 1846 υποστήριξε σε ένα αποσβολωμένο πλήθος ανθρώπων ότι: «Βλέπω μακριά.
Βλέπω ότι το ελεύθερο εμπόριο θα ενεργεί στον ηθικό κόσμο ως η αρχή της βαρύτητας στο σύμπαν – ενώνοντας τους ανθρώπους, σπάζοντας τους ανταγωνισμούς της φυλής, της πίστης και της γλώσσας, ενώνοντας μας στους δεσμούς της αιώνιας ειρήνης».
Η Βρετανία άλλαξε βασιζόμενη σε αυτές τις απόψεις και άνοιξε τις αγορές της στον κόσμο.
Σε ολόκληρο τον Ατλαντικό, όμως, ένα άλλο σύστημα, το οποίο θα ήταν γνωστό ως «αμερικανικό σύστημα», είχε αρχίσει να κερδίζει πόντους.
Το δεύτερο νομοσχέδιο που υπέγραψε ο πρόεδρος Washington ήταν ο Δασμολογικός Νόμος του 1789.
Υπογράφοντας το είχε δηλώσει στο κογκρέσο: «Ένας ελεύθερος λαός ... πρέπει να προωθήσει τέτοιους νόμους ώστε να καταστεί μη εξαρτώμενος από άλλους κυρίως για αμυντικούς σκοπούς».
Παράλληλα στο «Report on Manufactures» το 1791, ο Alexander Hamilton έγραψε: «Κάθε έθνος πρέπει να προσπαθήσει να διαθέτει μέσα του όλα τα βασικά στοιχεία και να τα παρέχει αυτό στους πολίτες του.
Αυτά περιλαμβάνουν τα μέσα διαβίωσης, τη στέγαση, τα ενδύματα και την άμυνα, των ενδυμάτων και της άμυνας».
Επρόκειτο για μία «σοφία» που γεννήθηκε από την εμπειρία.
Στο Yorktown, οι Αμερικανοί έπρεπε να βασίζονται σε γαλλικά πλοία για να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους.
Ήταν αποφασισμένοι να δημιουργήσουν ένα σύστημα που θα διέγραφε την εξάρτησή από την Ευρώπη για τις ανάγκες της καθημερινής ζωής και θα δημιουργούσε νέους δεσμούς αμοιβαίας εξάρτησης - μεταξύ Αμερικανών.
Το λάθος της Βρετανίας έγινε προφανές στον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς η Αμερική έμεινε εκτός την ίδια ώρα που πουλούσε στη Βρετανία προμήθειες και όπλα, τα οποία χρειάζονταν για να επιβιώσει αλλά δεν μπορούσε να παράγει λόγω του πολέμου.
Τα πρώτα μεγάλα βήματα της Αμερικής προς το ελεύθερο εμπόριο, τα ανοιχτά σύνορα και την παγκοσμιοποίηση ήρθαν με το νόμο περί εμπορικής επέκτασης του JFK και τον νόμο περί μετανάστευσης του LBJ του 1965.
Μέχρι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, όμως, είχε ξεκινήσει μια αντίδραση και άρχισε μια μεγάλη αφύπνιση.
Τα εμπορικά ελλείμματα των ΗΠΑ έφταναν σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια και πάνω από ένα εκατομμύριο νόμιμοι και παράνομοι μετανάστες πλημμύρισαν τη χώρα αλλάζοντας τον χαρακτήρα της.
Οι Αμερικανοί άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι το ελεύθερο εμπόριο έριχνε την παραγωγική βάση και τα ανοιχτά σύνορα σήμαιναν ότι μπορεί να έχαναν τη χώρα στην οποία μεγάλωσαν.
Η αντίσταση του δυτικού ανθρώπου στην παγκοσμιοποιημένη ατζέντα είναι πλέον παντού εμφανής.
Το βλέπουμε στην εχθρότητα του Trump προς την NAFTA, στους δασμούς του, στον συνοριακό του τοίχο.
Το βλέπουμε στη δήλωση ανεξαρτησίας της Αγγλίας από την ΕΕ στο Brexit.
Το βλέπουμε στους πολιτικούς θριάμβους Πολωνών, Ούγγρων και Τσέχων εθνικιστών, σε αντί-ευρωπαϊκά κόμματα που ενισχύονται σε όλη την ΕΕ, στα αποσχιστικά κινήματα στη Σκωτία και την Καταλονία και στην Ουκρανία και στον θαυμασμό για τον ρωσικό εθνικιστή Vladimir Putin.
Οι Ευρωπαίοι έχουν αρχίσει να βλέπουν τους εαυτούς τους ως «ντόπιους» λαούς των οποίων η Γηραιά Ευρώπη απειλείται θανάσιμα από τις εκατοντάδες εκατομμύρια εισβολέων που διασχίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα και απελπισμένοι έρχονται και καταλαμβάνουν τις πατρίδες τους.
Ποιος θα κερδίσει άραγε αυτήν την μάχη;
Ποιος θα αποφασίσει τη μοίρα της Δύσης;
Το πρόβλημα των διεθνιστών είναι ότι το όραμα που προσφέρουν - ένας κόσμος ελεύθερου εμπορίου, ανοικτά σύνορα και παγκόσμια κυβέρνηση - είναι νοητικές κατασκευές που όμως δεν λαμβάνουν υπόψη τα συναισθήματα.
Οι άνδρες θα αγωνιστούν για την οικογένεια, την πίστη και τη χώρα.
Αλλά πόσοι θα καθορίσουν τη ζωή τους για πλουραλισμό και ποικιλομορφία;
Ποιος θα αγωνιστεί και θα πεθάνει για την Ευρωζώνη και την ΕΕ;
Στις 4 Αυγούστου 1914, οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες, το παλαιότερο και μεγαλύτερο σοσιαλιστικό κόμμα στην Ευρώπη, ψήφισαν τις πιστώσεις που χρειάστηκαν για το Κάιζερ για να διεξάγει πόλεμο στη Γαλλία και τη Ρωσία.
Ο πατριωτισμός ξεπερνά πολλές φορές την ιδεολογία.
Στο βιβλίο του «Present at the Creation» ο Dean Acheson έγραψε για τον μεταπολεμικό κόσμο και τα ιδρύματα που γεννήθηκαν κατά τα έτη που υπηρέτησε ο FDR και ο Truman στο αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών: τον ΟΗΕ, το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, το Σχέδιο Μάρσαλ, τη Δύση, το ΝΑΤΟ.
Μάλλον θα είμαστε παρόντες όταν όλα τα παραπάνω καταρρεύσουν.
Και οι διακρατικές μας ελίτ έχουν ένα φαινομενικά αδιάλυτο πρόβλημα.
Η αύξηση των εκατομμυρίων στη Δύση, τα ανοιχτά σύνορα και ο παγκοσμιοποιημένος ελεύθερος εμπορικός κόσμος που αγαπάμε δεν φαίνεται να έχει κάποιο ένδοξο μέλλον, καθώς αντιμετωπίζεται ως απειλή για την κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την ταυτότητα των χωρών.
Ίσως έχουμε τελικά φθάσει στο τέλος της παγκοσμιοποίησης….
www.bankingnews.gr
Ο Bartley ήταν μεταξύ αυτών που έβλεπαν ότι η είσοδος ξένων ανθρώπων αλλά και αγαθών ήταν θετική για τις ΗΠΑ και την οικονομία τους.
Μάλιστα είχε υποστηρίξει ότι «πιστεύω ότι τα εθνικά σύνορα θα καταργηθούν».
Δεν ήταν ο πρώτος που υποστήριξε κάτι τέτοιο.
Οι ρίζες της ιδεολογίας του φθάνουν στον 18ο αιώνα και στη Βρετανία.
Ο Richard Cobden σε μία ομιλία του στις 15 Ιανουαρίου 1846 υποστήριξε σε ένα αποσβολωμένο πλήθος ανθρώπων ότι: «Βλέπω μακριά.
Βλέπω ότι το ελεύθερο εμπόριο θα ενεργεί στον ηθικό κόσμο ως η αρχή της βαρύτητας στο σύμπαν – ενώνοντας τους ανθρώπους, σπάζοντας τους ανταγωνισμούς της φυλής, της πίστης και της γλώσσας, ενώνοντας μας στους δεσμούς της αιώνιας ειρήνης».
Η Βρετανία άλλαξε βασιζόμενη σε αυτές τις απόψεις και άνοιξε τις αγορές της στον κόσμο.
Σε ολόκληρο τον Ατλαντικό, όμως, ένα άλλο σύστημα, το οποίο θα ήταν γνωστό ως «αμερικανικό σύστημα», είχε αρχίσει να κερδίζει πόντους.
Το δεύτερο νομοσχέδιο που υπέγραψε ο πρόεδρος Washington ήταν ο Δασμολογικός Νόμος του 1789.
Υπογράφοντας το είχε δηλώσει στο κογκρέσο: «Ένας ελεύθερος λαός ... πρέπει να προωθήσει τέτοιους νόμους ώστε να καταστεί μη εξαρτώμενος από άλλους κυρίως για αμυντικούς σκοπούς».
Παράλληλα στο «Report on Manufactures» το 1791, ο Alexander Hamilton έγραψε: «Κάθε έθνος πρέπει να προσπαθήσει να διαθέτει μέσα του όλα τα βασικά στοιχεία και να τα παρέχει αυτό στους πολίτες του.
Αυτά περιλαμβάνουν τα μέσα διαβίωσης, τη στέγαση, τα ενδύματα και την άμυνα, των ενδυμάτων και της άμυνας».
Επρόκειτο για μία «σοφία» που γεννήθηκε από την εμπειρία.
Στο Yorktown, οι Αμερικανοί έπρεπε να βασίζονται σε γαλλικά πλοία για να κερδίσουν την ανεξαρτησία τους.
Ήταν αποφασισμένοι να δημιουργήσουν ένα σύστημα που θα διέγραφε την εξάρτησή από την Ευρώπη για τις ανάγκες της καθημερινής ζωής και θα δημιουργούσε νέους δεσμούς αμοιβαίας εξάρτησης - μεταξύ Αμερικανών.
Το λάθος της Βρετανίας έγινε προφανές στον Α 'Παγκόσμιο Πόλεμο, καθώς η Αμερική έμεινε εκτός την ίδια ώρα που πουλούσε στη Βρετανία προμήθειες και όπλα, τα οποία χρειάζονταν για να επιβιώσει αλλά δεν μπορούσε να παράγει λόγω του πολέμου.
Τα πρώτα μεγάλα βήματα της Αμερικής προς το ελεύθερο εμπόριο, τα ανοιχτά σύνορα και την παγκοσμιοποίηση ήρθαν με το νόμο περί εμπορικής επέκτασης του JFK και τον νόμο περί μετανάστευσης του LBJ του 1965.
Μέχρι το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, όμως, είχε ξεκινήσει μια αντίδραση και άρχισε μια μεγάλη αφύπνιση.
Τα εμπορικά ελλείμματα των ΗΠΑ έφταναν σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια και πάνω από ένα εκατομμύριο νόμιμοι και παράνομοι μετανάστες πλημμύρισαν τη χώρα αλλάζοντας τον χαρακτήρα της.
Οι Αμερικανοί άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι το ελεύθερο εμπόριο έριχνε την παραγωγική βάση και τα ανοιχτά σύνορα σήμαιναν ότι μπορεί να έχαναν τη χώρα στην οποία μεγάλωσαν.
Η αντίσταση του δυτικού ανθρώπου στην παγκοσμιοποιημένη ατζέντα είναι πλέον παντού εμφανής.
Το βλέπουμε στην εχθρότητα του Trump προς την NAFTA, στους δασμούς του, στον συνοριακό του τοίχο.
Το βλέπουμε στη δήλωση ανεξαρτησίας της Αγγλίας από την ΕΕ στο Brexit.
Το βλέπουμε στους πολιτικούς θριάμβους Πολωνών, Ούγγρων και Τσέχων εθνικιστών, σε αντί-ευρωπαϊκά κόμματα που ενισχύονται σε όλη την ΕΕ, στα αποσχιστικά κινήματα στη Σκωτία και την Καταλονία και στην Ουκρανία και στον θαυμασμό για τον ρωσικό εθνικιστή Vladimir Putin.
Οι Ευρωπαίοι έχουν αρχίσει να βλέπουν τους εαυτούς τους ως «ντόπιους» λαούς των οποίων η Γηραιά Ευρώπη απειλείται θανάσιμα από τις εκατοντάδες εκατομμύρια εισβολέων που διασχίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα και απελπισμένοι έρχονται και καταλαμβάνουν τις πατρίδες τους.
Ποιος θα κερδίσει άραγε αυτήν την μάχη;
Ποιος θα αποφασίσει τη μοίρα της Δύσης;
Το πρόβλημα των διεθνιστών είναι ότι το όραμα που προσφέρουν - ένας κόσμος ελεύθερου εμπορίου, ανοικτά σύνορα και παγκόσμια κυβέρνηση - είναι νοητικές κατασκευές που όμως δεν λαμβάνουν υπόψη τα συναισθήματα.
Οι άνδρες θα αγωνιστούν για την οικογένεια, την πίστη και τη χώρα.
Αλλά πόσοι θα καθορίσουν τη ζωή τους για πλουραλισμό και ποικιλομορφία;
Ποιος θα αγωνιστεί και θα πεθάνει για την Ευρωζώνη και την ΕΕ;
Στις 4 Αυγούστου 1914, οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες, το παλαιότερο και μεγαλύτερο σοσιαλιστικό κόμμα στην Ευρώπη, ψήφισαν τις πιστώσεις που χρειάστηκαν για το Κάιζερ για να διεξάγει πόλεμο στη Γαλλία και τη Ρωσία.
Ο πατριωτισμός ξεπερνά πολλές φορές την ιδεολογία.
Στο βιβλίο του «Present at the Creation» ο Dean Acheson έγραψε για τον μεταπολεμικό κόσμο και τα ιδρύματα που γεννήθηκαν κατά τα έτη που υπηρέτησε ο FDR και ο Truman στο αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών: τον ΟΗΕ, το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, το Σχέδιο Μάρσαλ, τη Δύση, το ΝΑΤΟ.
Μάλλον θα είμαστε παρόντες όταν όλα τα παραπάνω καταρρεύσουν.
Και οι διακρατικές μας ελίτ έχουν ένα φαινομενικά αδιάλυτο πρόβλημα.
Η αύξηση των εκατομμυρίων στη Δύση, τα ανοιχτά σύνορα και ο παγκοσμιοποιημένος ελεύθερος εμπορικός κόσμος που αγαπάμε δεν φαίνεται να έχει κάποιο ένδοξο μέλλον, καθώς αντιμετωπίζεται ως απειλή για την κυριαρχία, την ανεξαρτησία και την ταυτότητα των χωρών.
Ίσως έχουμε τελικά φθάσει στο τέλος της παγκοσμιοποίησης….
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών