Η επιλογή του διαδόχου του Mario Draghi ως προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας τον Νοέμβριο του 2019 θα είναι ιδιαίτερα σημαντική, επισημαίνει ο Münchau
Οι θεσμοί, που διαθέτουν άρτια οργάνωση και σχεδιασμό, θα πρέπει να είναι σε θέση να απομακρύνουν τους ανεπαρκείς επιτελείς, όπως γράφει ο Wolfgang Münchau στους Financial Times με αφορμή τη διαδοχή του Mario Draghi στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).
Αυτό δεν συμβαίνει στην Ευρωζώνη, όπου ο επόμενος γύρος διορισμών έχει μεγαλύτερη σημασία από ό, τι θα έπρεπε.
«Η επιλογή του διαδόχου του Mario Draghi ως προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας τον Νοέμβριο του 2019 θα είναι η πιο σημαντική.
Υπάρχει μια σημαντική πιθανότητα οι ευρωπαίοι ηγέτες να το κάνουν λάθος - με περισσότερους από έναν τρόπους, σημειώνει ο Münchau.
Διερωτάται, μάλιστα τι θα συνέβαινε στην Ευρωζώνη εάν είχε αναλάβει την προεδρία, ένας άλλος συμβατικότερος τραπεζίτης και όχι ο Draghi και κατά πόσο θα μπορούσε το διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ να συγκλίνει στις ίδιες απόψεις και πολιτικές.
Η πολύ σημαντική συμβολή του Draghi δεν ήταν η υπόσχεσή του 2012 να κάνει «ο,τιδήποτε χρειάζεται» για να τερματίσει την κρίση.
Αυτό είχε σημασία εκείνη τη στιγμή, αλλά ποτέ δεν μεταφράστηκε σε νομοθετικά.
«Πολύ πιο σημαντική ήταν η έναρξη της ποσοτικής χαλάρωσης (QE) τον Μάρτιο του 2015, πιο κρίσιμη δηλαδή από την ίδρυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας το 2012 (ESM) ή την έναρξη της τραπεζικής ένωσης το 2014», επισημαίνει ο Münchau.
Ο Draghi ήταν το προηγούμενο διάστημα σκεπτικός για τα οφέλη του QE, αλλά άλλαξε γνώμη, όταν συνειδητοποίησε πως οι συμβατικές πολιτικές ήταν ανεπαρκείς για να αντιμετωπίσουν τις αποπληθωριστικές πιέσεις που αντιμετώπιζε η Ευρωζώνη κατά τα έτη δημοσιονομικής λιτότητας.
Χωρίς αυτήν την αλλαγή στην πολιτική, η Ευρωζώνη θα μπορούσε να διαλυθεί εύκολα.
Οι ηγέτες της Ευρωζώνης πρέπει τώρα να βρουν έναν διάδοχο με μια παρόμοια αντανακλαστικά και την ετοιμότητα να αλλάξει πορεία όταν αλλάζουν τα γεγονότα.
Οι υποψήφιοι αυτοί είναι ελλιπείς. Είναι δυνατόν, αλλά όχι βέβαιο, πως η Γερμανία θα προτείνει τον Jens Weidmann, πρόεδρο της Bundesbank.
Ο Weidmann καταψήφισε όλες τις σημαντικές αποφάσεις της ΕΚΤ τα τελευταία χρόνια, συμπεριλαμβανομένης του QE.
Δεν είναι άμεσα σαφές πώς θα μπορούσε να διαμορφώσει κλίμα συναίνεσης στο διοικητικό συμβούλιο.
Ο Erkki Liikanen, πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας της Φινλανδίας, είναι ένα σπάνιο παράδειγμα κεντρικού τραπεζίτη της Βόρειας Ευρώπης που υποστήριξε τον Draghi σε όλη του τη διαδρομή. Αλλά και πάλι, είναι πιθανό τη θέση να καταλάβει ο Klaas Knot, της ολλανδικής κεντρικής τράπεζας.
Οι επικρίσεις κατά του Weidmann αλλά και έναντι άλλων υποψηφίων δεν θα πρέπει να επικεντρωθούν στις προσωπικές του ιδιότητες ή την εθνικότητά τους.
Ο καλύτερος τρόπος προσέγγισης των υποψηφιοτήτων είναι μέσω μία σειράς δύσκολων ερωτήσεων.
Το πιο σημαντικό είναι τι θα πράξουν με τα 2,3 δισ. ευρώ σε κρατικά ομόλογα στον ισολογισμό της ΕΚΤ.
Ο αριθμός αυτός θα είναι υψηλότερος το 2019.
Ο ισολογισμός της είναι σχεδόν το πιο σημαντικό περιουσιακό στοιχείο στην Ευρωζώνη.
Χωρίς αυτό, το σύστημα θα μπορούσε να γίνει και πάλι ευάλωτο.
Το επόμενο ερώτημα είναι αν οι υποψήφιοι μοιράζονται τη δέσμευση του Draghi να πράξουν «ό, τι χρειάζεται».
Μπορεί να μην ήταν τόσο σημαντικό όσο το QE, αλλά εξακολουθεί να έχει σημασία.
Η Ευρωζώνη δεν διαθέτει ισχυρή υποδομή διακυβέρνησης και παραμένει εγγενώς ευάλωτη.
Οι υποψήφιοι θα προστατεύσουν την Ευρωζώνη εάν ένα κράτος μέλος αθετήσει τις υποχρεώσεις του.
Προτιμούν αυτόματο ή ημιαυτόματο μηχανισμό αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, όπως κάνει η Γερμανία, ή μοιράζονται το γαλλικό σκεπτικισμό;
Πρόκειται για ένα πολιτικό ζήτημα, το οποίο μπορεί να μην απαντηθεί αλλά η κεντρική τράπεζα θα διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο αν αυτό συνέβαινε.
Σκοπός αυτών των ερωτήσεων είναι να προσδιοριστεί κατά πόσον οι υποψήφιοι έχουν σαφή κατανόηση των μελλοντικών κινδύνων και πώς βλέπουν τον μελλοντικό ρόλο τους ως προέδρους της ΕΚΤ στη διαχείριση τους.
Αυτό πρέπει να έχει μεγαλύτερη σημασία από το αν είναι Γερμανοί, Γάλλοι ή Φινλανδοί.
Το καίριας σημασίας δεν είναι αν ο Weidmann είναι κατάλληλος για τη θέση αλλά εάν τελικά επιλεγεί λόγω έλλειψης άλλων.
www.bankingnews.gr
Αυτό δεν συμβαίνει στην Ευρωζώνη, όπου ο επόμενος γύρος διορισμών έχει μεγαλύτερη σημασία από ό, τι θα έπρεπε.
«Η επιλογή του διαδόχου του Mario Draghi ως προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας τον Νοέμβριο του 2019 θα είναι η πιο σημαντική.
Υπάρχει μια σημαντική πιθανότητα οι ευρωπαίοι ηγέτες να το κάνουν λάθος - με περισσότερους από έναν τρόπους, σημειώνει ο Münchau.
Διερωτάται, μάλιστα τι θα συνέβαινε στην Ευρωζώνη εάν είχε αναλάβει την προεδρία, ένας άλλος συμβατικότερος τραπεζίτης και όχι ο Draghi και κατά πόσο θα μπορούσε το διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ να συγκλίνει στις ίδιες απόψεις και πολιτικές.
Η πολύ σημαντική συμβολή του Draghi δεν ήταν η υπόσχεσή του 2012 να κάνει «ο,τιδήποτε χρειάζεται» για να τερματίσει την κρίση.
Αυτό είχε σημασία εκείνη τη στιγμή, αλλά ποτέ δεν μεταφράστηκε σε νομοθετικά.
«Πολύ πιο σημαντική ήταν η έναρξη της ποσοτικής χαλάρωσης (QE) τον Μάρτιο του 2015, πιο κρίσιμη δηλαδή από την ίδρυση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας το 2012 (ESM) ή την έναρξη της τραπεζικής ένωσης το 2014», επισημαίνει ο Münchau.
Ο Draghi ήταν το προηγούμενο διάστημα σκεπτικός για τα οφέλη του QE, αλλά άλλαξε γνώμη, όταν συνειδητοποίησε πως οι συμβατικές πολιτικές ήταν ανεπαρκείς για να αντιμετωπίσουν τις αποπληθωριστικές πιέσεις που αντιμετώπιζε η Ευρωζώνη κατά τα έτη δημοσιονομικής λιτότητας.
Χωρίς αυτήν την αλλαγή στην πολιτική, η Ευρωζώνη θα μπορούσε να διαλυθεί εύκολα.
Οι ηγέτες της Ευρωζώνης πρέπει τώρα να βρουν έναν διάδοχο με μια παρόμοια αντανακλαστικά και την ετοιμότητα να αλλάξει πορεία όταν αλλάζουν τα γεγονότα.
Οι υποψήφιοι αυτοί είναι ελλιπείς. Είναι δυνατόν, αλλά όχι βέβαιο, πως η Γερμανία θα προτείνει τον Jens Weidmann, πρόεδρο της Bundesbank.
Ο Weidmann καταψήφισε όλες τις σημαντικές αποφάσεις της ΕΚΤ τα τελευταία χρόνια, συμπεριλαμβανομένης του QE.
Δεν είναι άμεσα σαφές πώς θα μπορούσε να διαμορφώσει κλίμα συναίνεσης στο διοικητικό συμβούλιο.
Ο Erkki Liikanen, πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας της Φινλανδίας, είναι ένα σπάνιο παράδειγμα κεντρικού τραπεζίτη της Βόρειας Ευρώπης που υποστήριξε τον Draghi σε όλη του τη διαδρομή. Αλλά και πάλι, είναι πιθανό τη θέση να καταλάβει ο Klaas Knot, της ολλανδικής κεντρικής τράπεζας.
Οι επικρίσεις κατά του Weidmann αλλά και έναντι άλλων υποψηφίων δεν θα πρέπει να επικεντρωθούν στις προσωπικές του ιδιότητες ή την εθνικότητά τους.
Ο καλύτερος τρόπος προσέγγισης των υποψηφιοτήτων είναι μέσω μία σειράς δύσκολων ερωτήσεων.
Το πιο σημαντικό είναι τι θα πράξουν με τα 2,3 δισ. ευρώ σε κρατικά ομόλογα στον ισολογισμό της ΕΚΤ.
Ο αριθμός αυτός θα είναι υψηλότερος το 2019.
Ο ισολογισμός της είναι σχεδόν το πιο σημαντικό περιουσιακό στοιχείο στην Ευρωζώνη.
Χωρίς αυτό, το σύστημα θα μπορούσε να γίνει και πάλι ευάλωτο.
Το επόμενο ερώτημα είναι αν οι υποψήφιοι μοιράζονται τη δέσμευση του Draghi να πράξουν «ό, τι χρειάζεται».
Μπορεί να μην ήταν τόσο σημαντικό όσο το QE, αλλά εξακολουθεί να έχει σημασία.
Η Ευρωζώνη δεν διαθέτει ισχυρή υποδομή διακυβέρνησης και παραμένει εγγενώς ευάλωτη.
Οι υποψήφιοι θα προστατεύσουν την Ευρωζώνη εάν ένα κράτος μέλος αθετήσει τις υποχρεώσεις του.
Προτιμούν αυτόματο ή ημιαυτόματο μηχανισμό αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους, όπως κάνει η Γερμανία, ή μοιράζονται το γαλλικό σκεπτικισμό;
Πρόκειται για ένα πολιτικό ζήτημα, το οποίο μπορεί να μην απαντηθεί αλλά η κεντρική τράπεζα θα διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο αν αυτό συνέβαινε.
Σκοπός αυτών των ερωτήσεων είναι να προσδιοριστεί κατά πόσον οι υποψήφιοι έχουν σαφή κατανόηση των μελλοντικών κινδύνων και πώς βλέπουν τον μελλοντικό ρόλο τους ως προέδρους της ΕΚΤ στη διαχείριση τους.
Αυτό πρέπει να έχει μεγαλύτερη σημασία από το αν είναι Γερμανοί, Γάλλοι ή Φινλανδοί.
Το καίριας σημασίας δεν είναι αν ο Weidmann είναι κατάλληλος για τη θέση αλλά εάν τελικά επιλεγεί λόγω έλλειψης άλλων.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών