Απόψεις - Άρθρα

Atlantic Council in Washington: Παρά τα λάθη που έκανε το ΔΝΤ η Ελλάδα δεν βελτιώνεται

Atlantic Council in Washington: Παρά τα λάθη που έκανε το ΔΝΤ η Ελλάδα δεν βελτιώνεται
Το Ταμείο ήταν επιεικές προς την Ελλάδα γιατί η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωζώνης αλλά αυτή η ευνοιοκρατία ήταν αδικαιολόγητη και τελικά δαπανηρή.
Το ΔΝΤ έχει αναγνωρίσει τα λάθη που διέπραξε στην περίπτωση της Ελλάδος αλλά η Ελλάδα συνεχίζει να είναι μια παθογενής χώρα η οποία δεν έχει βελτιωθεί.
Με βάση άρθρο του Anders Αslund ανώτερου συνεργάτη στο Atlantic Council in Washington - Ατλαντικό Συμβούλιο στην Ουάσιγκτον - τονίζεται το εξής
«Τον Ιούλιο του 2016, το γραφείο ανεξάρτητης αξιολόγησης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κυκλοφορήσει μια σημαντική έκθεση σχετικά με το πώς το Ταμείο χειρίστηκε την κρίση του ευρώ μετά το 2010.
Η έκθεση της ΙΕΟ είναι σημαντική αλλά το ΔΝΤ στην αυτοαξιολόγησης, χάνει πολλά ουσιαστικά ζητήματα.
Συγκεκριμένα, το IEO υποστηρίζει ότι το Ταμείο ήταν σε αιχμαλωσία από τα ευρωπαϊκά συμφέροντα - δεν προκαλεί έκπληξη, δεδομένου ότι οι Ευρωπαίοι αποτελούν το ένα τρίτο του διοικητικού συμβουλίου του Ταμείου.
Επιπλέον, το Ταμείο ήταν λάθος να υποθέσει ότι η Ευρώπη είναι διαφορετική και ότι μια ξαφνική στάση πληρωμών δεν θα μπορούσε να συμβεί εντός της ζώνης του ευρώ.
Σε μια οικονομική κρίση, οι αρχές πρέπει να δράσουν γρήγορα για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα και να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη.
Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών έκανε ακριβώς αυτό το φθινόπωρο του 2008.
Ευρωπαίοι ηγέτες, εν τω μεταξύ, αμφιταλαντεύονταν.
Στην περίπτωση της Ελλάδος το Ταμείο ήταν σαφώς ανεπαρκές.
Το 2009, το ελληνικό έλλειμμα του προϋπολογισμού ήταν 15% του ΑΕΠ.
Με το πρόγραμμα του ΔΝΤ, το έλλειμμα μειώθηκε το 2010, αλλά μόνο στο 11% του ΑΕΠ.
Εν τω μεταξύ, οι τρεις χώρες της Βαλτικής - Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία – είχαν έλλειμμα 9% του ΑΕΠ το 2009.
Το Ταμείο και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν εδώ και καιρό αγνοήσει τις υπερβολικές φορολογικές επιβαρύνσεις σε πολλές χώρες της ΕΕ.
Το Ταμείο ήταν επιεικές προς την Ελλάδα γιατί η Ελλάδα είναι μέλος της Ευρωζώνης αλλά αυτή η ευνοιοκρατία ήταν αδικαιολόγητη και τελικά δαπανηρή.
Οι δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα έχουν κυμάνθηκε μεταξύ 50% και 59% του ΑΕΠ από το 2010, δημιουργώντας μια τεράστια απειλή για το χρέος εμποδίζοντας την ανάπτυξη.
Συγκριτικά, η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν διατηρήσει τις δημόσιες δαπάνες σε ένα λογικό 44% του ΑΕΠ.
Η έκθεση του IEO το αγνοεί αυτό και εστιάζει στην ανάγκη να αναδιαρθρώσει το δημόσιο χρέος, προκειμένου να καταστεί βιώσιμο στην Ελλάδα.
Αλλά αυτό δεν ισχύει απαραιτήτως στην Ελλάδα το 2009, όταν το δημόσιο χρέος της ήταν υψηλό - σε 127% του ΑΕΠ - αλλά δεν ήταν βιώσιμο.
Το Ελληνικό χρέος αυξήθηκε και έγινε ανεξέλεγκτο μόνο σύμφωνα με το σχέδιο χρηματοδότησης του ΔΝΤ ολοκληρώθηκε το Μάιο του 2010.
Στο τέλος του 2015, το δημόσιο χρέος της Ιταλίας ήταν 133% του ΑΕΠ και της Πορτογαλίας ήταν 129%.
Η ευρωπαϊκή οικονομία αναπτύσσεται αργά, διότι είναι υπερφορτωμένη με χρέη και υπερβολικά ρυθμισμένη.
Αντί να επικεντρώνεται στην αναδιάρθρωση του χρέους, οι ευρωπαϊκές χώρες θα έπρεπε να εστιάζονται στην απελευθέρωση των αγορών εργασίας, προϊόντων και υπηρεσιών.
Οι νότιες χώρες, όπως η Ιταλία, η Ελλάδα, η Ισπανία και η Πορτογαλία θα πρέπει να εστιαστούν στην επαγγελματική κατάρτιση.
Το παράδειγμα της Βαλτικής δείχνει, ότι ταχύτερη δημοσιονομική προσαρμογή μπορεί να προέλθει με διαρθρωτικές αλλαγές.
Γιατί η ελληνική κρίση ξέσπασε την άνοιξη του 2010, σχεδόν δύο χρόνια μετά την παγκόσμια οικονομική κρίση;
Η απάντηση είναι ότι όταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πλημμύρισε τις χώρες της ευρωζώνης με φθηνή ρευστότητας, οι κυβερνήσεις πάγωσαν τις σοβαρές μεταρρυθμίσεις.
Το φθινόπωρο του 2008, η G20 και το ΔΝΤ εκδοθεί απελπισμένη έκκληση για το χρέος που χρηματοδοτείται δημοσιονομικής τόνωσης. Πολλές ευρωπαϊκές χώρες εισακούστηκε την κλήση? αλλά, παρά την τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης, οι δαπάνες του ελλείμματος σε κίνδυνο τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα πολλών χωρών. Πριν από αυτό ήταν όλο, τουλάχιστον οκτώ από τα τότε 27 κράτη μέλη της ΕΕ απαιτείται χρηματοδότηση από το ΔΝΤ και τα προγράμματα αναδιάρθρωσης.
Το προφανές μάθημα θα έπρεπε να είναι ότι η δημοσιονομική επέκταση δεν τονώνει την οικονομική ανάπτυξη, όταν υπάρχει οικονομική αστάθεια.
Όμως, το ΔΝΤ έχει παρωπίδες με βάση την Κεϋνσιανή ορθοδοξία αρνείται να αναγνωρίσει αυτό το γεγονός.
Πολλές χώρες της ΕΕ ήταν ευάλωτες επειδή είχαν συσσωρεύσει υπερβολικό και άσκοπο δημόσιο χρέος με τη διατήρηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων κατά τη διάρκεια των ετών αλματώδους ανάπτυξης πριν από την κρίση.
Μέχρι το τέλος του 2007, ο μέσος όρος του δημόσιου χρέους στην ευρωζώνη ήταν 65% του ΑΕΠ, πέντε μονάδες πάνω από το ανώτατο όριο που καθορίζεται στη συνθήκη του Μάαστριχτ για τις χώρες που επιδιώκουν την ένταξη στην ευρωζώνη.
Αυτό αντανακλά εν μέρει την απόφαση της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ιταλίας το 2003, να παραβιάσουν και αργότερα «μεταρρυθμίσουν» τους κανόνες του Μάαστριχτ.
Το ΔΝΤ δεν προέβαλε αντιρρήσεις ως προς περιφρόνηση των κανόνων του δημόσιου χρέους των χωρών αυτών.

(Πρώτη Ενημέρωση: 02:20, Παρασκευή 5 Αυγούστου)
www.bankingnews.gr

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης