Το ιστορικό δημοψήφισμα θα έχει εκτεταμένες συνέπειες για την ευρωπαϊκή ήπειρο
Σαφή θέση υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην Ε.Ε. παίρνουν οι Financial Times με εκτενές άρθρο τους, όπου εξηγούν γιατί στηρίζουν τη θέση αυτή.
Αναλυτικά στο άρθρο τους αναφέρονται τα εξής:
Σε επτά ημέρες, οι Βρετανοί θα αποφασίσουν.
Το δημοψήφισμα για την παραμονή στην Ε.Ε. σηματοδοτεί μια ιστορική στιγμή.
Αυτό που διακυβεύεται είναι η συχνά ταραχώδης σχέση της Βρετανίας με την Ευρώπη, αλλά και η συνοχή της Δύσης.
Μία ψήφος υπέρ της αποχώρησης θα είναι αμετάκλητη, ένα τραγικό πλήγμα για την μετά το 1945 φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη.
Το στοίχημα του David Cameron με το δημοψήφισμα έχει αποδειχθεί ότι είναι μια μάταιη προσπάθεια να επουλωθούν διαιρέσεις στο κυβερνών Συντηρητικό κόμμα.
Η εκστρατεία έχει διχάσει τη χώρα.
Τα συναισθήματα υπερκαλύπτουν τα γεγονότα.
Οι αναγεννημένοι λαϊκιστές αγωνίζονται κατά του κεκτημένου.
«Οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα έχουν βαρεθεί τους εμπειρογνώμονες», δηλώνει ο Michael Gove, εκ των κορυφαίων υποστηρικτών του Brexit, γραμματέας του υπ. Δικαιοσύνης (και πρώην γραμματέας του υπ. Παιδείας).
Αυτή η εφημερίδα υποστηρίζει την ένταξη της Βρετανίας στην Ε.Ε. από την αρχή, το 1973.
Οι Financial Times δεν υποστηρίζουν την ένταξη στο ενιαίο νόμισμα.
Δεν έχει κανένα οικονομικό νόημα.
Αλλά το να επιλέξει η χώρα να παραμείνει εκτός του ευρώ είναι αρκετά διαφορετικό από την αποχώρηση από την Ε.Ε., η οποία θα βλάψει σοβαρά την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου.
Η εποικοδομητική δέσμευση είναι ζωτικής σημασίας όταν η Ευρώπη αντιμετωπίζει απειλές από τον Ισλαμικό εξτρεμισμό, τη μετανάστευση, την αύξηση της ρωσικής επιθετικότητας και την κλιματική αλλαγή.
Αυτά μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο συλλογικά.
Η εκστρατεία για το δημοψήφισμα είναι ένας διαγωνισμός μεταξύ ανταγωνιστικών αξιών: μεταξύ του φιλελεύθερου διεθνισμού και ένα ισχνού εθνικισμού, ανάμεσα σε ένα σύστημα ανοικτού εμπορίου και της περιθωριοποίησης.
Αυτός είναι ο λόγος που οι σύμμαχοι της Βρετανίας, από την Αυστραλία έως την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ, στήριξαν ομόφωνα το «Μένουμε» και γιατί η Marine Le Pen και ο Donald Trump ευνοούν το Brexit.
Η συζήτηση εστιάζει καταθλιπτικά στη συνδιαλλαγή.
Το οικονομικό κόστος μίας εξόδου είναι σημαντικό, αλλά το στρατόπεδο του «Μένουμε» έχει επιδοθεί σε μία ακραία κινδυνολογία.
Το στρατόπεδο «Φεύγουμε» έχει υπάρξει επιφανειακά πατριωτικό, αλλά στην καρδιά ανειλικρινές.
Η Βρετανία δεν συνεισφέρει καθαρά 350 εκατ. στερλίνες την εβδομάδα στον προϋπολογισμό της Ε.Ε.
Οι αποταμιεύσεις δεν θα πάνε αυτόματα στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Η Τουρκία έχει περίπου τόσες πιθανότητες να ενταχθεί στην Ε.Ε. έως το 2020 όσο η Ιστανμπούλ να μετονομαστεί σε Κωνσταντινούπολη σε μια αναγεννηθείσα βυζαντινή αυτοκρατορία.
Για να είμαστε σίγουροι, η εστίαση του «Φεύγουμε» στο μεταναστευτικό έχει απήχηση στους ψηφοφόρους.
Αυτό μπορεί να ευθύνεται για την άγρια κόντρα των τελευταίων ημερών στις δημοσκοπήσεις, σε σημείο που το Brexit αποτελεί πλέον πραγματικό κίνδυνο.
Η εισροή των προσφύγων στην Ε.Ε., πολύ μεγαλύτερη από ότι είχε προβλεφθεί από διαδοχικές κυβερνήσεις, έχει αυξήσει τους φόβους για τις θέσεις εργασίας, τις δημόσιες υπηρεσίες και τη βρετανική ταυτότητα.
Το «Πάρτε πίσω τον έλεγχο» στο όνομα της δημοκρατίας είναι ένα σαγηνευτικό σύνθημα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Ο Cameron δεν έχει ακόμη επαρκή αντίλογο.
Ο ίδιος μπαίνει σε μια μακρά σειρά Βρετανών πρωθυπουργών, συμπεριλαμβανομένων της Margaret Thatcher και του Tony Blair, που έχουν αποτύχει να είναι ειλικρινείς με το βρετανικό κοινό.
Η ιδιότητα του μέλους της Ε.Ε. και, κυρίως, η ενιαία ευρωπαϊκή αγορά συνεπάγονται κάποια μεταβίβαση της κυριαρχίας σε αντάλλαγμα για ένα πραγματικό κέρδος σε δύναμη, ως μέρος ενός ευρύτερου συνόλου.
Οι ανταμοιβές είναι αδιαμφισβήτητες.
Από τότε που η Βρετανία εντάχθηκε στην Ε.Ε., το 1973, το πραγματικό ακαθάριστο εγχώριο προϊόν ανά κάτοικο έχει αυξηθεί γρηγορότερα από ό,τι στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιταλία.
Οι εργασιακές μεταρρυθμίσεις της Thatcher και η ανεξαρτησία της Τράπεζας της Αγγλίας υπήρξαν επίσης ζωτικής σημασίας.
Αλλά η ένταξη στην ενιαία αγορά υπήρξε καθοριστικός παράγοντας για την προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων, τη χρηματοδότηση ενός διογκούμενου ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και τη διασφάλιση των βρετανικών θέσεων εργασίας.
Το «Μένουμε» παρέλειψε να διευκρινίσει τους σοβαρούς κινδύνους της ζωής έξω από την Ε.Ε.
Ο Boris Johnson, ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου που εποφθαλμιά τη θέση του Cameron, επικαλείται μια πρωτόγνωρη ελευθερία χωρίς τους σχολαστικούς κανόνες της ενιαίας αγοράς.
Με ένα άλμα, η Βρετανία θα γινόταν η Βενετία του 21ου αιώνα.
Στον πραγματικό κόσμο, η Βρετανία θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει ριζικά τη σχέση της με την Ε.Ε.
Μια διάταξη παρόμοια με τη Νορβηγία θα απαιτεί καταβολές στον προϋπολογισμό της Ε.Ε. και την αποδοχή της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων.
Η συμφωνία της Ελβετίας είναι ακόμη πιο περίπλοκη.
Ο κ. Gove επικαλείται ένα μοντέλο πιο κοντά προς εκείνο που ισχύει για την Αλβανίας, τη Βοσνία, τη Σερβία και την Ουκρανία, κάτι το οποίο είναι άξιο χλευασμού.
Η εναλλακτική, που βασίζεται στους κανόνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, θα περιλαμβάνει δασμούς για τα εμπορεύματα από το Ηνωμένο Βασίλειο, μια κακή συμφωνία για τις υπηρεσίες (ζωτικής σημασίας για την πόλη του Λονδίνου) και πολλά έτη διαπραγματεύσεων.
Η Βρετανία θα καταλήξει να είναι εκείνοι που θα πρέπει να δεχτεί τους κανόνες και όχι εκείνη που θα τους καθορίσει.
Η θέση της Βρετανίας στο τραπέζι της επέτρεψε να κερδίσει σε σημαντικά θέματα διαφωνιών με τις Βρυξέλλες: για το ελεύθερο εμπόριο, την απελευθέρωση των αεροπορικών ταξιδιών και των τηλεπικοινωνιών, και τη διεύρυνση της Ε.Ε. προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει διαμορφώσει την ένταξη στις ανάγκες του, εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα εξαίρεσης από το ευρώ και από τη συμφωνία του Σένγκεν για κατάργηση των συνοριακών ελέγχων.
Διατηρεί τον έλεγχο του φόρου εισοδήματος και της φορολογίας των επιχειρήσεων. Η εκπαίδευση, οι δεξιότητες και μια στρεβλή αγορά κατοικίας εμποδίζουν την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου να προχωρήσει και όχι η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, που είναι όση το μέγεθος του δημοτικού συμβουλίου της πόλης του Μπέρμινχαμ.
Σε μια πολλαπλών ταχυτήτων, πολυεπίπεδη Ε.Ε., το ευρωπαϊκό υπερκράτος είναι μια χίμαιρα.
Οι υποστηρικτές του Brexit, όπως ο Nigel Farage, ηγέτης του Κόμματος Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου, βλέπει τη βρετανική αποχώρηση ως μία εύκολη πράξη δολιοφθοράς, που θα επιταχύνει την αποσύνθεση της Ε.Ε.
Για ποιο σκοπό;
Εντός ή εκτός, η Βρετανία θα πληρώσει ένα βαρύ κόστος.
Το Brexit θα επαναφέρει τα σύνορα μεταξύ Βορρά και Νότου στην Ιρλανδία.
Θα θέσει την εδαφική ακεραιότητα του Ηνωμένου Βασιλείου σε κίνδυνο, ειδικά αν μια προσανατολισμένη στην ανεξαρτησία Σκωτία ψηφίσει συντριπτικά υπέρ της παραμονής.
Θα προκαλέσει πολιτική κρίση στο Ηνωμένο Βασίλειο, με τον Cameron να φεύγει σίγουρα, και να ξυπνήσει τα φαντάσματα του εθνικισμού στην Ευρώπη.
Το θετικό σενάριο για την παραμονή της Βρετανίας στην Ε.Ε. είναι εύκολο να παρουσιαστεί.
Το να εγκαταλείψει το στόχο για μία εποικοδομητική μεταρρύθμιση της ομολογουμένως ατελούς Ε.Ε. θα ήταν κάτι περισσότερο από ηττοπάθεια.
Θα ήταν μια περιττή πράξη αυτοτραυματισμού.
Οι επιχειρηματικοί ηγέτες έχουν υποχρέωση να αποσαφηνίσουν το κόστος της εξόδου, πριν να είναι πολύ αργά.
Το 1975, όταν η κυβέρνηση των Εργατικών ζήτησε δημοψήφισμα για τη βρετανική ένταξη στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, οι Financial Times απέρριψαν την ιδέα μίας Βρετανίας ως «ένα κλειστό μικρό νησί, που αναζητεί καταφύγιο σε μια πολιορκητική οικονομία, επιλέγοντας να μην συμμετέχει από το κύριο ρεύμα της παγκόσμιας πολιτικής».
Το συναίσθημα παραμένει ισχυρό σήμερα.
Τώρα δεν είναι ώρα να επανέλθουμε στη Μικρή Αγγλία.
Είμαστε η Μεγάλη Βρετανία.
Οφείλουμε να συμβάλουμε σε έναν πιο ευημερών, πιο ασφαλή κόσμο.
Η ψήφος πρέπει να είναι υπέρ του «Μένουμε».
www.bankingnews.gr
Αναλυτικά στο άρθρο τους αναφέρονται τα εξής:
Σε επτά ημέρες, οι Βρετανοί θα αποφασίσουν.
Το δημοψήφισμα για την παραμονή στην Ε.Ε. σηματοδοτεί μια ιστορική στιγμή.
Αυτό που διακυβεύεται είναι η συχνά ταραχώδης σχέση της Βρετανίας με την Ευρώπη, αλλά και η συνοχή της Δύσης.
Μία ψήφος υπέρ της αποχώρησης θα είναι αμετάκλητη, ένα τραγικό πλήγμα για την μετά το 1945 φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη.
Το στοίχημα του David Cameron με το δημοψήφισμα έχει αποδειχθεί ότι είναι μια μάταιη προσπάθεια να επουλωθούν διαιρέσεις στο κυβερνών Συντηρητικό κόμμα.
Η εκστρατεία έχει διχάσει τη χώρα.
Τα συναισθήματα υπερκαλύπτουν τα γεγονότα.
Οι αναγεννημένοι λαϊκιστές αγωνίζονται κατά του κεκτημένου.
«Οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα έχουν βαρεθεί τους εμπειρογνώμονες», δηλώνει ο Michael Gove, εκ των κορυφαίων υποστηρικτών του Brexit, γραμματέας του υπ. Δικαιοσύνης (και πρώην γραμματέας του υπ. Παιδείας).
Αυτή η εφημερίδα υποστηρίζει την ένταξη της Βρετανίας στην Ε.Ε. από την αρχή, το 1973.
Οι Financial Times δεν υποστηρίζουν την ένταξη στο ενιαίο νόμισμα.
Δεν έχει κανένα οικονομικό νόημα.
Αλλά το να επιλέξει η χώρα να παραμείνει εκτός του ευρώ είναι αρκετά διαφορετικό από την αποχώρηση από την Ε.Ε., η οποία θα βλάψει σοβαρά την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου.
Η εποικοδομητική δέσμευση είναι ζωτικής σημασίας όταν η Ευρώπη αντιμετωπίζει απειλές από τον Ισλαμικό εξτρεμισμό, τη μετανάστευση, την αύξηση της ρωσικής επιθετικότητας και την κλιματική αλλαγή.
Αυτά μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο συλλογικά.
Η εκστρατεία για το δημοψήφισμα είναι ένας διαγωνισμός μεταξύ ανταγωνιστικών αξιών: μεταξύ του φιλελεύθερου διεθνισμού και ένα ισχνού εθνικισμού, ανάμεσα σε ένα σύστημα ανοικτού εμπορίου και της περιθωριοποίησης.
Αυτός είναι ο λόγος που οι σύμμαχοι της Βρετανίας, από την Αυστραλία έως την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ, στήριξαν ομόφωνα το «Μένουμε» και γιατί η Marine Le Pen και ο Donald Trump ευνοούν το Brexit.
Η συζήτηση εστιάζει καταθλιπτικά στη συνδιαλλαγή.
Το οικονομικό κόστος μίας εξόδου είναι σημαντικό, αλλά το στρατόπεδο του «Μένουμε» έχει επιδοθεί σε μία ακραία κινδυνολογία.
Το στρατόπεδο «Φεύγουμε» έχει υπάρξει επιφανειακά πατριωτικό, αλλά στην καρδιά ανειλικρινές.
Η Βρετανία δεν συνεισφέρει καθαρά 350 εκατ. στερλίνες την εβδομάδα στον προϋπολογισμό της Ε.Ε.
Οι αποταμιεύσεις δεν θα πάνε αυτόματα στο Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Η Τουρκία έχει περίπου τόσες πιθανότητες να ενταχθεί στην Ε.Ε. έως το 2020 όσο η Ιστανμπούλ να μετονομαστεί σε Κωνσταντινούπολη σε μια αναγεννηθείσα βυζαντινή αυτοκρατορία.
Για να είμαστε σίγουροι, η εστίαση του «Φεύγουμε» στο μεταναστευτικό έχει απήχηση στους ψηφοφόρους.
Αυτό μπορεί να ευθύνεται για την άγρια κόντρα των τελευταίων ημερών στις δημοσκοπήσεις, σε σημείο που το Brexit αποτελεί πλέον πραγματικό κίνδυνο.
Η εισροή των προσφύγων στην Ε.Ε., πολύ μεγαλύτερη από ότι είχε προβλεφθεί από διαδοχικές κυβερνήσεις, έχει αυξήσει τους φόβους για τις θέσεις εργασίας, τις δημόσιες υπηρεσίες και τη βρετανική ταυτότητα.
Το «Πάρτε πίσω τον έλεγχο» στο όνομα της δημοκρατίας είναι ένα σαγηνευτικό σύνθημα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Ο Cameron δεν έχει ακόμη επαρκή αντίλογο.
Ο ίδιος μπαίνει σε μια μακρά σειρά Βρετανών πρωθυπουργών, συμπεριλαμβανομένων της Margaret Thatcher και του Tony Blair, που έχουν αποτύχει να είναι ειλικρινείς με το βρετανικό κοινό.
Η ιδιότητα του μέλους της Ε.Ε. και, κυρίως, η ενιαία ευρωπαϊκή αγορά συνεπάγονται κάποια μεταβίβαση της κυριαρχίας σε αντάλλαγμα για ένα πραγματικό κέρδος σε δύναμη, ως μέρος ενός ευρύτερου συνόλου.
Οι ανταμοιβές είναι αδιαμφισβήτητες.
Από τότε που η Βρετανία εντάχθηκε στην Ε.Ε., το 1973, το πραγματικό ακαθάριστο εγχώριο προϊόν ανά κάτοικο έχει αυξηθεί γρηγορότερα από ό,τι στη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιταλία.
Οι εργασιακές μεταρρυθμίσεις της Thatcher και η ανεξαρτησία της Τράπεζας της Αγγλίας υπήρξαν επίσης ζωτικής σημασίας.
Αλλά η ένταξη στην ενιαία αγορά υπήρξε καθοριστικός παράγοντας για την προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων, τη χρηματοδότηση ενός διογκούμενου ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών και τη διασφάλιση των βρετανικών θέσεων εργασίας.
Το «Μένουμε» παρέλειψε να διευκρινίσει τους σοβαρούς κινδύνους της ζωής έξω από την Ε.Ε.
Ο Boris Johnson, ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου που εποφθαλμιά τη θέση του Cameron, επικαλείται μια πρωτόγνωρη ελευθερία χωρίς τους σχολαστικούς κανόνες της ενιαίας αγοράς.
Με ένα άλμα, η Βρετανία θα γινόταν η Βενετία του 21ου αιώνα.
Στον πραγματικό κόσμο, η Βρετανία θα πρέπει να επαναπροσδιορίσει ριζικά τη σχέση της με την Ε.Ε.
Μια διάταξη παρόμοια με τη Νορβηγία θα απαιτεί καταβολές στον προϋπολογισμό της Ε.Ε. και την αποδοχή της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων.
Η συμφωνία της Ελβετίας είναι ακόμη πιο περίπλοκη.
Ο κ. Gove επικαλείται ένα μοντέλο πιο κοντά προς εκείνο που ισχύει για την Αλβανίας, τη Βοσνία, τη Σερβία και την Ουκρανία, κάτι το οποίο είναι άξιο χλευασμού.
Η εναλλακτική, που βασίζεται στους κανόνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, θα περιλαμβάνει δασμούς για τα εμπορεύματα από το Ηνωμένο Βασίλειο, μια κακή συμφωνία για τις υπηρεσίες (ζωτικής σημασίας για την πόλη του Λονδίνου) και πολλά έτη διαπραγματεύσεων.
Η Βρετανία θα καταλήξει να είναι εκείνοι που θα πρέπει να δεχτεί τους κανόνες και όχι εκείνη που θα τους καθορίσει.
Η θέση της Βρετανίας στο τραπέζι της επέτρεψε να κερδίσει σε σημαντικά θέματα διαφωνιών με τις Βρυξέλλες: για το ελεύθερο εμπόριο, την απελευθέρωση των αεροπορικών ταξιδιών και των τηλεπικοινωνιών, και τη διεύρυνση της Ε.Ε. προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.
Το Ηνωμένο Βασίλειο έχει διαμορφώσει την ένταξη στις ανάγκες του, εξασφαλίζοντας τη δυνατότητα εξαίρεσης από το ευρώ και από τη συμφωνία του Σένγκεν για κατάργηση των συνοριακών ελέγχων.
Διατηρεί τον έλεγχο του φόρου εισοδήματος και της φορολογίας των επιχειρήσεων. Η εκπαίδευση, οι δεξιότητες και μια στρεβλή αγορά κατοικίας εμποδίζουν την οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου να προχωρήσει και όχι η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, που είναι όση το μέγεθος του δημοτικού συμβουλίου της πόλης του Μπέρμινχαμ.
Σε μια πολλαπλών ταχυτήτων, πολυεπίπεδη Ε.Ε., το ευρωπαϊκό υπερκράτος είναι μια χίμαιρα.
Οι υποστηρικτές του Brexit, όπως ο Nigel Farage, ηγέτης του Κόμματος Ανεξαρτησίας του Ηνωμένου Βασιλείου, βλέπει τη βρετανική αποχώρηση ως μία εύκολη πράξη δολιοφθοράς, που θα επιταχύνει την αποσύνθεση της Ε.Ε.
Για ποιο σκοπό;
Εντός ή εκτός, η Βρετανία θα πληρώσει ένα βαρύ κόστος.
Το Brexit θα επαναφέρει τα σύνορα μεταξύ Βορρά και Νότου στην Ιρλανδία.
Θα θέσει την εδαφική ακεραιότητα του Ηνωμένου Βασιλείου σε κίνδυνο, ειδικά αν μια προσανατολισμένη στην ανεξαρτησία Σκωτία ψηφίσει συντριπτικά υπέρ της παραμονής.
Θα προκαλέσει πολιτική κρίση στο Ηνωμένο Βασίλειο, με τον Cameron να φεύγει σίγουρα, και να ξυπνήσει τα φαντάσματα του εθνικισμού στην Ευρώπη.
Το θετικό σενάριο για την παραμονή της Βρετανίας στην Ε.Ε. είναι εύκολο να παρουσιαστεί.
Το να εγκαταλείψει το στόχο για μία εποικοδομητική μεταρρύθμιση της ομολογουμένως ατελούς Ε.Ε. θα ήταν κάτι περισσότερο από ηττοπάθεια.
Θα ήταν μια περιττή πράξη αυτοτραυματισμού.
Οι επιχειρηματικοί ηγέτες έχουν υποχρέωση να αποσαφηνίσουν το κόστος της εξόδου, πριν να είναι πολύ αργά.
Το 1975, όταν η κυβέρνηση των Εργατικών ζήτησε δημοψήφισμα για τη βρετανική ένταξη στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, οι Financial Times απέρριψαν την ιδέα μίας Βρετανίας ως «ένα κλειστό μικρό νησί, που αναζητεί καταφύγιο σε μια πολιορκητική οικονομία, επιλέγοντας να μην συμμετέχει από το κύριο ρεύμα της παγκόσμιας πολιτικής».
Το συναίσθημα παραμένει ισχυρό σήμερα.
Τώρα δεν είναι ώρα να επανέλθουμε στη Μικρή Αγγλία.
Είμαστε η Μεγάλη Βρετανία.
Οφείλουμε να συμβάλουμε σε έναν πιο ευημερών, πιο ασφαλή κόσμο.
Η ψήφος πρέπει να είναι υπέρ του «Μένουμε».
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών