Το σοκ από την οικονομική κρίση έχει αφήσει σημάδια τόσο στον ιδιωτικό τομέα όσο και στον χρηματοπιστωτικό τομέα που προσπαθεί να αποκαταστήσει την υγεία των ισολογισμών.
Η πιθανότητα μιας παγκόσμιας ύφεσης αρχίζει πάλι να αποτελεί βασικό κίνδυνο προειδοποιεί σε νέα έκθεση της η αμερικανική επενδυτική τράπεζα Morgan Stanley.
Κατά την Morgan Stanley, ο τρέχων οικονομικός κύκλος είναι τόσο διαφορετικός από τους προηγούμενους ενώ η παγκόσμια ανάπτυξη είναι πιθανό να παραμείνει υποτονική και το παγκόσμιο σύστημα να εγκλωβιστεί σε χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Αυτός ο κύκλος ήταν μοναδικός.
Αν ήταν ένας τυπικός οικονομικός κύκλο, οι συζητήσεις θα επικεντρώνονταν στο αν η παγκόσμια οικονομία υπερθερμαίνεται. Αντ 'αυτού, η πιθανότητα μιας παγκόσμιας ύφεσης όλο και αυξάνεται.
Η συμπεριφορά και οι τάσεις του ιδιωτικού τομέα είναι η βασική αιτία της μοναδικότητας του τρέχοντος οικονομικού κύκλου. Μεταξύ των κορυφαίων οικονομιών του πλανήτη το χρέος του ιδιωτικού τομέα σε 12 από τις 20 οικονομίες είναι πάνω από 200% του ΑΕΠ.
Το σοκ από την οικονομική κρίση έχει αφήσει σημάδια τόσο στον ιδιωτικό τομέα όσο και στον χρηματοπιστωτικό τομέα που προσπαθεί να αποκαταστήσει την υγεία των ισολογισμών.
Μάλιστα το σύστημα έφθασε στο σημείο να ρίχνει το βάρος στην ποιότητα των ισολογισμών και όχι τόσο στην μεγιστοποίηση του κέρδους.
Παράλληλα ο ιδιωτικός τομέας δεν έχει συνδράμει στην νομισματική τόνωση που συντελείται μέσω των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης με όσο σθένος θα αναμενόταν.
Επιπλέον, οι νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές δεν έχουν χρησιμοποιηθεί συνδυαστικά τα τελευταία πέντε χρόνια.
Οι ανησυχίες ότι οι κρατικές δαπάνες τείνουν να είναι λιγότερο παραγωγικές σε σχέση με τις ιδιωτικές δαπάνες, σε συνδυασμό με τα υψηλά επίπεδα του δημόσιου χρέους θα περιορίσουν τις μακροπρόθεσμες προοπτικές οικονομικής ανάπτυξης.
Το καθαρό αποτέλεσμα είναι μια παγκόσμια οικονομία που συνεχίζει να επηρεάζεται από το πρόβλημα της πολύ χαμηλής ζήτησης και των κινδύνων αποπληθωρισμού.
Η εμπειρία της Ιαπωνίας κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες είναι διδακτική.
Στη δεκαετία του 1990, η δημοσιονομική πολιτική εστιαζόταν στην αύξηση της συνολικής ζήτησης, αλλά οι αποπληθωριστικές πιέσεις επέμειναν, ενώ και η νομισματική πολιτική ήταν πάρα πολύ σφιχτή - τα πραγματικά επιτόκια ήταν πολύ υψηλά σε σχέση με την αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ -.
Η αλλαγή στην κατεύθυνση της νομισματικής πολιτικής ήρθε το 2013, όταν η Κεντρική Τράπεζα της Ιαπωνίας προσδιόρισε τα πραγματικά επιτόκια σε αρνητικό έδαφος.
Οι κινήσεις εκείνης της περιόδου βελτίωσαν τον αποπληθωριστή του ΑΕΠ, ο οποίος κινείται κάτω από 1% μετά από 22 χρόνια.
Ωστόσο, οι υπεύθυνοι χάραξης της πολιτικής με επίκεντρο μια αυστηρότερη δημοσιονομική πολιτική πρόωρα το 2014 την εγκατέλειψαν, με αποτέλεσμα μια νέα άνοδο στην αποταμίευση του ιδιωτικού τομέα, η οποία επανέφερε τις προκλήσεις της ασθενούς ανάπτυξης και αποπληθωριστικές πιέσεις.
Οι επιπτώσεις από την εμπειρία της Ιαπωνίας είναι διττές:
1)οι νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές πρέπει να χρησιμοποιηθούν προκειμένου να αντιμετωπιστεί πλήρως η ανεπαρκής ζήτησης και
2)Οι πολιτικές αυτές θα πρέπει να διατηρηθούν έως ότου ο ιδιωτικός τομέας εξυγιάνει τους ισολογισμούς των εταιριών και όταν οι πληθωριστικές προσδοκίες σταθεροποιηθούν.
Η ανάκαμψη της δυναμικής του ιδιωτικού τομέα είναι το κλειδί για την αναζωογόνηση της αύξησης της παραγωγικότητας.
Ο ιδιωτικός τομέας σε πολλά μέρη του κόσμου έχει παραμείνει σε κατάσταση απομόχλευσης, μειώνοντας το ειδικό βάρος στην παγκόσμια ανάπτυξη.
Το χρέος του ιδιωτικού τομέα έχει μειωθεί στη ζώνη του ευρώ, την Ιαπωνία και το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά έχει διατηρηθεί υψηλά στις ΗΠΑ.
Η επιβράδυνση του ρυθμού αύξησης του χρέους του ιδιωτικού τομέα αντανακλάται και στις δαπάνες, όπου η ανάπτυξη των κεφαλαιουχικών δαπανών ήταν χαμηλότερες.
Ενώ καταγράφεται μια ανάκαμψη από το 2 τρίμηνο του 2016 διεθνώς και μετά, οι κίνδυνοι για τις προοπτικές παραμένουν.
Η δυναμική ανάπτυξη του χρέους του ιδιωτικού τομέα και η επίδραση των νομισματικών και δημοσιονομικών πολιτικών θα είναι το κλειδί για τον προσδιορισμό των προοπτικών ανάπτυξης. Στην Ιαπωνία, όπου η αύξηση του ιδιωτικού χρέους έχει επιβραδυνθεί περισσότερο από τις οικονομίες G4, φορείς χάραξης πολιτικής έχουν ανακοινώσει πρόσφατα την πρόθεσή τους να αναβάλουν την επιβολή φόρου κατανάλωσης, που είχε αρχικά προγραμματιστεί για το 2017.
Η Ευρώπη έχει ήδη ακολουθήσει μια μέτρια επεκτατική δημοσιονομική πολιτική και οι δαπάνες για την προσφυγική κρίση θα μπορούσαν να προσφέρουν μια ισχυρή δημοσιονομική ώθηση σε σχέση με τις αρχικές εκτιμήσεις.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, περιμένουμε μόνο μια ήπια αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος, αλλά θα χρειαστούν δυναμικές δημοσιονομικές πολιτικές.
Στις ΗΠΑ, η δυναμική του ιδιωτικού τομέα ήταν σχετικά υγιής και οι πρόσφατες ενδείξεις δείχνουν αύξηση των καταναλωτικών δαπανών.
Το 2016 δεν θα πρέπει να αναμένεται δυναμική αύξηση στο ΑΕΠ του πλανήτη.
Στην Κίνα, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής αύξησαν τις δημόσιες δαπάνες για να αντισταθμίσουν την αδυναμία της ιδιωτικής ζήτησης.
Ωστόσο ο σχεδιασμός αυτός ατόνησε με αποτέλεσμα την επιβράδυνση της ανάπτυξης, αυξάνοντας τον κίνδυνο ο τρέχον ανοδικός κύκλος να τελειώσει νωρίς.
Στο σύνολό της, η παγκόσμια ανάπτυξη είναι πιθανό να παραμείνει κάτω από τις εκτιμήσεις για λίγο ακόμα και οι κίνδυνοι της ύφεσης κατά πάσα πιθανότητα να παραμείνουν στο ζενίθ.
www.bankingnews.gr
Κατά την Morgan Stanley, ο τρέχων οικονομικός κύκλος είναι τόσο διαφορετικός από τους προηγούμενους ενώ η παγκόσμια ανάπτυξη είναι πιθανό να παραμείνει υποτονική και το παγκόσμιο σύστημα να εγκλωβιστεί σε χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Αυτός ο κύκλος ήταν μοναδικός.
Αν ήταν ένας τυπικός οικονομικός κύκλο, οι συζητήσεις θα επικεντρώνονταν στο αν η παγκόσμια οικονομία υπερθερμαίνεται. Αντ 'αυτού, η πιθανότητα μιας παγκόσμιας ύφεσης όλο και αυξάνεται.
Η συμπεριφορά και οι τάσεις του ιδιωτικού τομέα είναι η βασική αιτία της μοναδικότητας του τρέχοντος οικονομικού κύκλου. Μεταξύ των κορυφαίων οικονομιών του πλανήτη το χρέος του ιδιωτικού τομέα σε 12 από τις 20 οικονομίες είναι πάνω από 200% του ΑΕΠ.
Το σοκ από την οικονομική κρίση έχει αφήσει σημάδια τόσο στον ιδιωτικό τομέα όσο και στον χρηματοπιστωτικό τομέα που προσπαθεί να αποκαταστήσει την υγεία των ισολογισμών.
Μάλιστα το σύστημα έφθασε στο σημείο να ρίχνει το βάρος στην ποιότητα των ισολογισμών και όχι τόσο στην μεγιστοποίηση του κέρδους.
Παράλληλα ο ιδιωτικός τομέας δεν έχει συνδράμει στην νομισματική τόνωση που συντελείται μέσω των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης με όσο σθένος θα αναμενόταν.
Επιπλέον, οι νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές δεν έχουν χρησιμοποιηθεί συνδυαστικά τα τελευταία πέντε χρόνια.
Οι ανησυχίες ότι οι κρατικές δαπάνες τείνουν να είναι λιγότερο παραγωγικές σε σχέση με τις ιδιωτικές δαπάνες, σε συνδυασμό με τα υψηλά επίπεδα του δημόσιου χρέους θα περιορίσουν τις μακροπρόθεσμες προοπτικές οικονομικής ανάπτυξης.
Το καθαρό αποτέλεσμα είναι μια παγκόσμια οικονομία που συνεχίζει να επηρεάζεται από το πρόβλημα της πολύ χαμηλής ζήτησης και των κινδύνων αποπληθωρισμού.
Η εμπειρία της Ιαπωνίας κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες είναι διδακτική.
Στη δεκαετία του 1990, η δημοσιονομική πολιτική εστιαζόταν στην αύξηση της συνολικής ζήτησης, αλλά οι αποπληθωριστικές πιέσεις επέμειναν, ενώ και η νομισματική πολιτική ήταν πάρα πολύ σφιχτή - τα πραγματικά επιτόκια ήταν πολύ υψηλά σε σχέση με την αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ -.
Η αλλαγή στην κατεύθυνση της νομισματικής πολιτικής ήρθε το 2013, όταν η Κεντρική Τράπεζα της Ιαπωνίας προσδιόρισε τα πραγματικά επιτόκια σε αρνητικό έδαφος.
Οι κινήσεις εκείνης της περιόδου βελτίωσαν τον αποπληθωριστή του ΑΕΠ, ο οποίος κινείται κάτω από 1% μετά από 22 χρόνια.
Ωστόσο, οι υπεύθυνοι χάραξης της πολιτικής με επίκεντρο μια αυστηρότερη δημοσιονομική πολιτική πρόωρα το 2014 την εγκατέλειψαν, με αποτέλεσμα μια νέα άνοδο στην αποταμίευση του ιδιωτικού τομέα, η οποία επανέφερε τις προκλήσεις της ασθενούς ανάπτυξης και αποπληθωριστικές πιέσεις.
Οι επιπτώσεις από την εμπειρία της Ιαπωνίας είναι διττές:
1)οι νομισματικές και δημοσιονομικές πολιτικές πρέπει να χρησιμοποιηθούν προκειμένου να αντιμετωπιστεί πλήρως η ανεπαρκής ζήτησης και
2)Οι πολιτικές αυτές θα πρέπει να διατηρηθούν έως ότου ο ιδιωτικός τομέας εξυγιάνει τους ισολογισμούς των εταιριών και όταν οι πληθωριστικές προσδοκίες σταθεροποιηθούν.
Η ανάκαμψη της δυναμικής του ιδιωτικού τομέα είναι το κλειδί για την αναζωογόνηση της αύξησης της παραγωγικότητας.
Ο ιδιωτικός τομέας σε πολλά μέρη του κόσμου έχει παραμείνει σε κατάσταση απομόχλευσης, μειώνοντας το ειδικό βάρος στην παγκόσμια ανάπτυξη.
Το χρέος του ιδιωτικού τομέα έχει μειωθεί στη ζώνη του ευρώ, την Ιαπωνία και το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά έχει διατηρηθεί υψηλά στις ΗΠΑ.
Η επιβράδυνση του ρυθμού αύξησης του χρέους του ιδιωτικού τομέα αντανακλάται και στις δαπάνες, όπου η ανάπτυξη των κεφαλαιουχικών δαπανών ήταν χαμηλότερες.
Ενώ καταγράφεται μια ανάκαμψη από το 2 τρίμηνο του 2016 διεθνώς και μετά, οι κίνδυνοι για τις προοπτικές παραμένουν.
Η δυναμική ανάπτυξη του χρέους του ιδιωτικού τομέα και η επίδραση των νομισματικών και δημοσιονομικών πολιτικών θα είναι το κλειδί για τον προσδιορισμό των προοπτικών ανάπτυξης. Στην Ιαπωνία, όπου η αύξηση του ιδιωτικού χρέους έχει επιβραδυνθεί περισσότερο από τις οικονομίες G4, φορείς χάραξης πολιτικής έχουν ανακοινώσει πρόσφατα την πρόθεσή τους να αναβάλουν την επιβολή φόρου κατανάλωσης, που είχε αρχικά προγραμματιστεί για το 2017.
Η Ευρώπη έχει ήδη ακολουθήσει μια μέτρια επεκτατική δημοσιονομική πολιτική και οι δαπάνες για την προσφυγική κρίση θα μπορούσαν να προσφέρουν μια ισχυρή δημοσιονομική ώθηση σε σχέση με τις αρχικές εκτιμήσεις.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, περιμένουμε μόνο μια ήπια αύξηση του δημοσιονομικού ελλείμματος, αλλά θα χρειαστούν δυναμικές δημοσιονομικές πολιτικές.
Στις ΗΠΑ, η δυναμική του ιδιωτικού τομέα ήταν σχετικά υγιής και οι πρόσφατες ενδείξεις δείχνουν αύξηση των καταναλωτικών δαπανών.
Το 2016 δεν θα πρέπει να αναμένεται δυναμική αύξηση στο ΑΕΠ του πλανήτη.
Στην Κίνα, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής αύξησαν τις δημόσιες δαπάνες για να αντισταθμίσουν την αδυναμία της ιδιωτικής ζήτησης.
Ωστόσο ο σχεδιασμός αυτός ατόνησε με αποτέλεσμα την επιβράδυνση της ανάπτυξης, αυξάνοντας τον κίνδυνο ο τρέχον ανοδικός κύκλος να τελειώσει νωρίς.
Στο σύνολό της, η παγκόσμια ανάπτυξη είναι πιθανό να παραμείνει κάτω από τις εκτιμήσεις για λίγο ακόμα και οι κίνδυνοι της ύφεσης κατά πάσα πιθανότητα να παραμείνουν στο ζενίθ.
www.bankingnews.gr
Σχόλια αναγνωστών