Τελευταία Νέα
Αναλύσεις – Εκθέσεις

Gavekal Dragonomics: Μήπως τελικά η δημοκρατία έχει αποτύχει; - Έρχονται μεγάλες αλλαγές

tags :
Gavekal Dragonomics: Μήπως τελικά η δημοκρατία έχει αποτύχει; - Έρχονται μεγάλες αλλαγές
Άλλα 50 χρόνια έχουν περάσει τώρα και ο κόσμος στοιχειώνεται από τους φόβους σχετικά με την αποτυχία της δημοκρατίας.
Μήπως τελικά η δημοκρατία έχει αποτύχει;
Με αυτό τον ομολογουμένως περίεργο τίτλο η Gavekal Dragonomics προειδοποιεί ότι βρισκόμαστε σε μια μεταβατική φάση, ένα βαθύ προαίσθημα αρχίζει να κυριαρχεί ότι το σύστημα που γνωρίζουμε θα διαλυθεί και κάτι νέο έρχεται…
Ο Anatole Kaletsky επικεφαλής οικονομολόγος και συνδιοκτήτης της Gavekal Dragonomics αναφέρει σε άρθρο του στο project syndicate ότι σε όλο τον κόσμο σήμερα, υπάρχει αίσθηση για το τέλος εποχής, ένα βαθύ  προαίσθημα ότι κάτι θα συμβεί που θα αλλάξει την δομή των κοινωνιών.
Τον Ιανουάριο του 1919, δύο μήνες μετά το τέλος του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου πολλοί είχαν ενστικτωδώς αισθανθεί ότι η ειρήνη σύντομα θα χαθεί στον φαύλο κύκλο μεγαλύτερης φρίκης....του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου.
Σχεδόν 50 χρόνια αργότερα, το 1967, ο Αμερικανός δοκιμιογράφος Τζόαν Ντίντιον σε βιβλίο του προέβλεψε ότι θα συμβούν μεγάλες αλλαγές….
Μετά από 12 μήνες από την δημοσίευση του βιβλίου, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο Ρόμπερτ Κένεντι δολοφονήθηκαν, στις Ηνωμένες Πολιτείες ξέσπασαν ταραχές και διαδηλωτές στην Γαλλία ειδικά φοιτητές οδήγησαν σε παραίτηση τον πρόεδρο Σαρλ ντε Γκωλ ένα χρόνο αργότερα.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970, η Αμερική είχε χάσει τον πόλεμο του Βιετνάμ.
Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, η Weather Underground, ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός είχαν πλήξει την εικόνα της Ευρώπης.
Ο Πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον των ΗΠΑ είχε αναφέρει ότι η δυτική δημοκρατία αποτελούσε περίγελο.
Άλλα 50 χρόνια έχουν περάσει από τότε και τώρα ο κόσμος στοιχειώνεται από τους φόβους σχετικά με την αποτυχία της δημοκρατίας.
Μπορούμε να αντλήσουμε ορισμένα διδάγματα από τις προηγούμενες περιόδους της υπαρξιακής αμφισβήτησης και αυτοαμφιβολίας;
Στη δεκαετία του 1920 και του 1930, όπως στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και του 1970 αλλά και σήμερα, η απελπισία για την πολιτική συνδέθηκε με απογοήτευση για τα αποτυχημένα οικονομικά συστήματα.
Στην περίοδο του Μεσοπολέμου, ο καπιταλισμός φαινόταν καταδικασμένος λόγω των ανισοτήτων, του αποπληθωρισμού και της μαζικής ανεργίας.
Στη δεκαετία του 1960 και του 1970, ο καπιταλισμός φαινόταν να καταρρέει για τους αντίθετους λόγους.
Το μοτίβο των επαναλαμβανόμενων κρίσεων δεν σηματοδοτεί ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός καταρρέει κάθε 50 ή 60 χρόνια.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ο δημοκρατικός καπιταλισμός είναι ένα εξελισσόμενο σύστημα που ανταποκρίνεται στις κρίσεις και στις αλλαγές των οικονομικών σχέσεων και πολιτικών θεσμών.
Έτσι θα πρέπει να δούμε τη σημερινή αναταραχή ως προβλέψιμη απάντηση στην εξέλιξη ενός συγκεκριμένου μοντέλου του παγκόσμιου καπιταλισμού του 2008.
Κρίνοντας από την εμπειρία του παρελθόντος, ένα πιθανό αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι μια δεκαετία ή και περισσότερο ενδοσκόπησης και αστάθειας, οδηγώντας τελικά σε κάτι νέο.
Η περίοδος της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Ρόναλντ Ρίγκαν ήταν ορόσημο και οδήγησαν σε μεγάλες αλλαγές κοινωνικές και πολιτικές.
Στο παρελθόν η Μεγάλη Ύφεση οδήγησε στην κεϋνσιανή επανάσταση στην οικονομία, παράλληλα με το New Deal στην πολιτική.
Οι πληθωριστικές κρίσεις της δεκαετίας του 1960 και του 1970 προκάλεσαν μονεταριστική αντεπανάσταση του Milton Friedman, ο οποίος ενέπνευσε την Θάτσερ και τον Ρέιγκαν.
Ως εκ τούτου, φαίνεται λογικό να περιμένουμε την κατάρρευση του  απελευθερωμένου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού για να προκληθεί μια τέταρτη σεισμική αλλαγή  τόσο στην πολιτική όσο και οικονομική σκέψη.
Αλλά αν ο παγκόσμιος καπιταλισμός πραγματικά εισέρχεται σε μια νέα εξελικτική φάση, ποια είναι τα χαρακτηριστικά του;
Το μεταβατικό στάδιο που χαρακτήριζε τις φάσεις του παγκόσμιου καπιταλισμού σχετίζεται μεταξύ των ορίων της οικονομίας και της πολιτικής.
Στον κλασικό καπιταλισμό του δέκατου ένατου αιώνα, η πολιτική και η οικονομία ήταν δύο αλληλοσυμπληρούμενες έννοιες
Στη δεύτερη, κεϋνσιανή εκδοχή του καπιταλισμού, οι αγορές αντιμετωπίζονταν με καχυποψία, ενώ η κυβερνητική παρέμβαση ήταν υποτίθεται σωστή.
Στην τρίτη φάση, που κυριαρχείται από την πολιτική της Θάτσερ και Ρέιγκαν, αυτές οι υποθέσεις είχαν αντιστραφεί: ο κρατικός παρεμβατικός ήταν συνήθως λάθος και η αγορά είχε πάντα δίκιο.
Η τέταρτη φάση μπορεί να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι οι κυβερνήσεις και οι αγορές μπορούν και οι δύο να είναι καταστροφικά λάθος.
Αναγνωρίζοντας ένα τόσο ριζικό λάθος η επίδραση στο πολιτικό σύστημα θα είναι μεγάλη.
Αν ο κόσμος είναι πάρα πολύ περίπλοκος και απρόβλεπτος είτε για τις αγορές ή τις κυβερνήσεις για την επίτευξη των κοινωνικών στόχων, τα νέα συστήματα που καθορίζουν τον έλεγχο και τις ισορροπίες πρέπει να σχεδιάζονται έτσι ώστε η λήψη πολιτικών αποφάσεων να μπορεί να περιορίσει τα οικονομικά κίνητρα και το αντίστροφο.
Αν ο κόσμος χαρακτηρίζεται από ασάφεια και έλλειψη προβλεψιμότητας, τότε οι οικονομικές θεωρίες θα πρέπει να αναθεωρηθούν.
Επιπλέον, οι πολιτικοί πρέπει να επανεξετάσουν ένα μεγάλο μέρος της ιδεολογικής δομής της αγοράς που στηρίζεται σε φονταμενταλιστικές υποθέσεις.
Αυτό περιλαμβάνει όχι μόνο οικονομική απορρύθμιση, αλλά και θέματα ανεξαρτησίας της κεντρικής τράπεζας, το διαχωρισμό των νομισματικών και δημοσιονομικών πολιτικών.
Επίσης οι ανταγωνιστικές αγορές απαιτούν να μην υπάρχει καμία κυβερνητική παρέμβαση στην κατανομή του εισοδήματος, την προώθηση της καινοτομίας, την εξασφάλιση των αναγκαίων υποδομών και την παροχή δημόσιων αγαθών.
Είναι προφανές ότι η νέα τεχνολογία και η ένταξη των δισεκατομμυρίων των πρόσθετων εργαζομένων στις παγκόσμιες αγορές έχουν δημιουργήσει ευκαιρίες που θα πρέπει να οδηγήσουν σε μεγαλύτερη ευημερία στις επόμενες δεκαετίες σε σχέση με την πρόσφατη κρίση.
 Ωστόσο, "υπεύθυνοι" πολιτικοί ότι έρχεται η περίοδος μιας  "νέας φυσιολογικής» στάσιμης ανάπτυξης.
Οι πολίτες αισθάνονται ότι οι ηγέτες τους έχουν ισχυρά οικονομικά εργαλεία που θα μπορούσαν να ενισχύσουν το βιοτικό επίπεδο.
Οι πολίτες πιστεύουν ότι νέα χρήματα θα μπορούσαν να τυπωθούν και να διανεμηθούν απευθείας στους πολίτες.
Οι κατώτατοι μισθοί θα μπορούσαν να αυξηθούν για τη μείωση των ανισοτήτων.
Οι κυβερνήσεις θα μπορούσαν να επενδύσουν περισσότερο στις υποδομές και την καινοτομία με μηδενικό κόστος.
Αλλά η ανάπτυξη τέτοιων ριζοσπαστικών πολιτικών θα οδηγούσε σε απόρριψη των θεωριών που έχουν κυριαρχήσει στην οικονομία από το 1980, μαζί με τις θεσμικές ρυθμίσεις όπως η Συνθήκη του Μάαστριχτ στην Ευρώπη
Λίγοι υπεύθυνοι άνθρωποι είναι ακόμα πρόθυμοι να αμφισβητήσουν την προ κρίσης οικονομική ορθοδοξία.
Ο λαϊκισμός κυριαρχεί αλλά το.... θηρίο είναι έτοιμο να ξυπνήσει.

www.bankingnews.gr

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης