Τελευταία Νέα
Αναλύσεις – Εκθέσεις

Bruguel: Η Ευρώπη πρέπει να εκμεταλλευτεί το momentum της ανάπτυξης

tags :
Bruguel: Η Ευρώπη πρέπει να εκμεταλλευτεί το momentum της ανάπτυξης
αυτόχρονα, οι αστοχίες στη βρετανική και την αμερικανική πολιτική, χρησιμεύουν ως χρήσιμη υπενθύμιση ότι «εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει πραγματικά να πάρουμε τη μοίρα στα χέρια μας»
Καθώς η Ευρωπαϊκή Ένωση απολαμβάνει μια περίοδο ανάπτυξης και σχετικής σταθερότητας, υπάρχει τελικά περιθώριο για την πραγματοποίηση των μεταρρυθμίσεων που χρειάζονται εδώ κι πολύ καιρό, θέτει το ερώτημα το ινστιτούτο Bruguel.
Μετά από χρόνια απογοήτευσης, υπάρχει μία νέα και θετική αύραστην Ευρώπη.
Με τους Γάλλους να εκλέγουν τον Emmanuel Macron και την ευρεία ανάκαμψη στην ευρωζώνη, οι ηγέτες στις Βρυξέλλες και στις χώρες της ΕΕ, έχουν την ευκαιρία να προωθήσουν τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται πολύ καιρό.
Ταυτόχρονα, οι αστοχίες στη βρετανική και την αμερικανική πολιτική, χρησιμεύουν ως χρήσιμη υπενθύμιση ότι «εμείς οι Ευρωπαίοι πρέπει πραγματικά να πάρουμε τη μοίρα στα χέρια μας», όπως πρόσφατα το έθεσε η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel.
Είναι όμως ζωτικής σημασίας να γίνουν ενέργειες σύντομα και να τεθούν προτεραιότητες, υποστηρίζει στην ανάλυσή του το ινστιτούτο, υποστηρίζοντας όμως πως υπάρχουν τρεις πυλώνες μεταρρυθμίσεων στον ορίζοντα για τους επόμενους μήνες: η ολοκλήρωση μιας ισχυρής ευρωζώνης.
Η συμπαγής εξωτερική πολιτικής της ΕΕ.
Η αξιοποίηση των δυνατοτήτων της ενιαίας αγοράς, για ισχυρή και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη.

Πρώτος πυλώνας: ένα ισχυρό ευρώ για τις καλές και τις κακές περιόδους

Ενώ η ευρωζώνη τελικά ακολουθεί μια αξιοπρεπή οικονομική ανάκαμψη, θα ήταν λάθος να μένουμε εφησυχασμένοι.
Το ενιαίο νόμισμα παραμένει ευάλωτο στη θεσμική του δομή και αντιμετωπίζει πολλά ανεπίλυτα προβλήματα σε εθνικό επίπεδο.
Πρώτα απ 'όλα, η δράση της εθνικής πολιτικής, πρέπει να συνεχίσει να επικεντρώνεται στην αντιμετώπιση των ανισορροπιών και των αδυναμιών που μπορούν να υπονομεύσουν το ευρώ.
Για παράδειγμα, η υπόθεση Banco Popular στην Ισπανία, έδειξε ότι το πλαίσιο εγγύησης της ΕΕ μπορεί να λειτουργήσει, όταν εφαρμοσθεί αποτελεσματικά.
Έτσι, τα επόμενα τραπεζικά προβλήματα, θα πρέπει να αντιμετωπιστούν ταχέως, καθώς αυτά τα ζητήματα στον χρηματοπιστωτικό τομέα επιβαρύνουν την ανάπτυξη.
Η ανεπαρκής παραγωγικότητα, η έλλειψη καινοτομίας και οι ανεπαρκείς επενδύσεις, δημιουργούν επίσης σοβαρές ανισορροπίες και χρειάζονται σαφή διαρθρωτική και δημοσιονομική πολιτική από τις εθνικές κυβερνήσεις.
Είναι όμως εξίσου σημαντικό να ολοκληρωθεί η θεσμική δομή της ευρωζώνης.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η ευρωζώνη θα πρέπει να γίνει μία ομοσπονδία, και σίγουρα όχι ένα εντελώς συγκεντρωτικό κράτος.
Κάτι τέτιοι δεν πρόκειται να συμβεί.
Ωστόσο, η Συνθήκη του Μάαστριχτ έχει αποδειχθεί μη βιώσιμη και ασταθής.
Μια κοινή νομισματική πολιτική χωρίς μια κοινή μακροοικονομική στρατηγική, αποδείχθηκε ανεπαρκής για να αποτρέψει μια παρατεταμένη περίοδο πολύ χαμηλής ανάπτυξης και πληθωρισμού.
Υπάρχει και το ενδιάμεσο μεταξύ της πλήρους "πολιτικής ένωσης" και του τρελού μοντέλου του Μάαστριχτ.
Αυτή είναι η μόνη επιλογή που μπορεί και πρέπει να επιδιώξει η ευρωζώνη.
Οι εταίροι της ευρωζώνης, θα πρέπει να διερευνήσουν αυτό το «ενδιάμεσο» και να αρχίσουν να εργάζονται συγκεκριμένα .
Μια προφανής προτεραιότητα είναι η ελλιπής τραπεζική ένωση.
Πρέπει να προχωρήσουμε στη μείωση του κινδύνου και στην κατανομή των κινδύνων στον τραπεζικό τομέα της ευρωζώνης.
Από τη μία, αυτό σημαίνει περιορισμό και διαφοροποίηση του κρατικού χρέους στους ισολογισμούς των τραπεζών, για να σπάσει την τοξική σχέση μεταξύ τραπεζών και κυβερνήσεων.
Από την άλλη πλευρά, πρόκειται για την οικοδόμηση ενός σημαντικού κοινού φορολογικού συστήματος, για παράδειγμα με τη δημιουργία ενός «Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου» με βάση τον σημερινό Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM).
Η Γαλλία και η Γερμανία εξακολουθούν να διαφωνούν για την σειρά των διαφόρων βημάτων, συμπεριλαμβανομένου του εάν χρειάζεται ή όχι κάποιας μορφής ένα "ασφαλές περιουσιακό στοιχείο".
Αυτή η συζήτηση θα πρέπει να επιλυθεί το συντομότερο δυνατόν, διότι η ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης είναι επείγουσα για τη σταθερότητα της ευρωζώνης.
Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα για την ευρωζώνη, είναι η ουσιαστική ολοκλήρωση της κεφαλαιαγοράς.
Οι βαθύτερες διασυνοριακές κεφαλαιαγορές είναι απαραίτητες, για την απορρόφηση του κινδύνου στη ζώνη του ευρώ και τη μακροπρόθεσμη σύγκλιση μεταξύ των χωρών. Μέχρι στιγμής, οι προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν έδωσαν καμία ώθηση. Όμως, το Brexit αύξησε την ανάγκη να προχωρήσει μια φιλόδοξη ατζέντα, συμπεριλαμβανομένης της κοινής εποπτείας των αγορών.
Μια τελευταία επείγουσα ερώτηση για την ευρωζώνης είναι πώς θα επιδιορθωθεί το αναξιόπιστο φορολογικό πλαίσιο.
Εδώ ορισμένα από τα θέματα είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενα.
Για παράδειγμα, αμφιβάλλουμε ότι οι διαφωνίες μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας σχετικά με τη δημοσιονομική θέση για τη ζώνη του ευρώ, μπορούν να ξεπεραστούν εύκολα. Ωστόσο, μια ισχυρότερη ευρωπαϊκή τραπεζική ένωση, η οποία τελικά σπάει τον φαύλο κύκλο μεταξύ τραπεζών και δημοσίου, θα επιτρέψει την πρόοδο στο ακανθώδες ζήτημα του μη βιώσιμου δημόσιου χρέους.
Ο λόγος είναι ότι θα μειώσει τις παράπλευρες ζημιές από πιθανή κρατική αδυναμία πληρωμής και συνεπώς την ανάγκη διάσωσης.
Οι γερμανικές ανησυχίες σχετικά με τη διάσωση και τον ηθικό κίνδυνο που δημιουργούν είναι υπαρκτές.
Πρέπει να απαντηθούν με ισχυρότερη εθνική ευθύνη για το μη βιώσιμο χρέος.
Όσο περισσότερο αποδέχεται αυτή η λογική, τόσο λιγότερο λειτουργικό θα είναι το ευρωπαϊκό δημοσιονομικό πλαίσιο, καθώς οι χώρες θα πρέπει να αναλάβουν τις συνέπειες του φτωχού δημοσιονομικού σχεδιασμού τους.
Ωστόσο, η μεγαλύτερη δημοσιονομική ευθύνη σε εθνικό επίπεδο (με πιθανότητα αθέτησης) πρέπει να συμβαδίζει με κάποια μορφή στήριξης σε επίπεδο ευρωζώνης.
Αυτό θα μπορούσε, για παράδειγμα, να είναι ο προϋπολογισμός της Ευρωζώνης για πρόσθετες επενδύσεις, όπως τα δίκτυα υποδομών.
Στην πραγματικότητα πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη ευθύνη όσον αφορά το εθνικό χρέος, προκειμένου να αποφευχθεί η εμφάνιση νέων χρηματοπιστωτικών ατυχημάτων.

Δεύτερος πυλώνας: η ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική

Τα όνειρα μιας ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής υπάρχουν εδώ και χρόνια, αλλά η παγκόσμια γεωπολιτική βρίσκεται σε περίοδο αναταραχής και η Ευρώπη πρέπει να βρει έναν τρόπο ανταπόκρισης.
Πιστεύουμε ότι η ΕΕ, χρειάζεται μια βαθιά μεταρρύθμιση ώστε να είναι σε θέση να ανταποκριθεί επαρκώς στις προκλήσεις που υπάρχουν, με ένα νέο πνεύμα στενής συνεργασίας.
Θέμα όπως η διαχείριση της δραματικής εισροής προσφύγων, η δημιουργία μιας κοινής μεταναστευτικής πολιτικής και η δημιουργία ενός πιο αποτελεσματικού και ολοκληρωμένου συστήματος για τον έλεγχο και την ασφάλεια των συνόρων.
Εξάλλου, η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια δύσκολη χώρα όπως οι ΗΠΑ, η οποία μπαίνει στον πειρασμό, από τον προστατευτισμό και την ελευθερία στο θέμα του κλίματος, ενώ η Κίνα και άλλες αναδυόμενες οικονομίες χρησιμοποιούν την οικονομική τους ανάπτυξη για να ασκήσουν εμπόριο, επενδύσεις και εξουσία.
Είναι καιρός να ξανασκεφτούμε τη στρατηγική εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ και εντοπίζουμε δύο προτεραιότητες.
Πρώτον, η ΕΕ πρέπει να βελτιώσει την αξιοπιστία της στις διαπραγματεύσεις για το εμπόριο και τις επενδύσεις, οι οποίες υπέστησαν σοβαρές ζημίες από τις δυσκολίες επικύρωσης της συμφωνίας με τον Καναδά.
Οι εμπορικές και επενδυτικές συμφωνίες θα πρέπει να διαπραγματευθούν και να συμφωνηθούν από την ΕΕ ως ένα μπλοκ.
Ωστόσο, η ΕΕ δεν πρέπει να είναι αφελής, όταν αντιμετωπίζει πιο επιθετικές εμπορικές πολιτικές παγκοσμίως.
Η Ευρώπη θα πρέπει να κάνει ισχυρή χρήση του πλαισίου της πολιτικής ανταγωνισμού, έναντι ξένων κρατικών επιχειρήσεων που εισέρχονται στις αγορές μας και να βρει τρόπους για την παρακολούθηση και τον έλεγχο των άμεσων ξένων επενδύσεων, σε τομείς στρατηγικού ενδιαφέροντος.
Τα μεμονωμένα κράτη δεν διαθέτουν τα εργαλεία και το βάρος, για να αντιμετωπίσουν μόνα τους αυτές τις προκλήσεις, επομένως για το εμπόριο και τις επενδύσεις η μόνη αποτελεσματική λύση είναι η ευρωπαϊκή λύση.
Δεύτερον, η ΕΕ πρέπει να αναβαθμίσει τη στρατηγική της ικανότητα, να παρεμβαίνει στο εξωτερικό και να αμύνεται.
Ως εκ τούτου, χαιρετίζουμε την πρωτοβουλία να προχωρήσουμε στην αμυντική συνεργασία.
Η πρόοδος των κοινών προμηθειών, θα μπορούσε να ενισχύσει την αποτελεσματικότητα των στρατιωτικών δαπανών της ΕΕ και η κοινή έρευνα της ΕΕ μπορεί επίσης να βοηθήσει σε αυτό το θέμα.
Οι κοινές αμυντικές δαπάνες είναι επίσης το είδος συγκεκριμένου πολιτικού και φορολογικού σχεδιασμού, που μπορεί να ενισχύσει την ευρωζώνη.
Σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο δεν πρέπει να οδηγεί σε σκέψεις, υποβάθνισης τουλάχιστον προς το παρόν του ΝΑΤΟ.

Τρίτος πυλώνας: η αξιοποίηση της (ψηφιακής) ενιαίας αγοράς για την ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς

Το ΑΕΠ και η αύξηση της παραγωγικότητας ήταν απογοητευτικά σε πολλά κράτη μέλη της ΕΕ εδώ και αρκετό καιρό.
Ωστόσο, η ενιαία αγορά απέχει πολύ από την ολοκλήρωσή της και εξακολουθούν να υπάρχουν μεγάλα οφέλη από την ένταξη των 27 κρατών μελών της ΕΕ.
Συγκεκριμένα, ορισμένοι κλάδοι υπηρεσιών, εξακολουθούν να είναι χαλαρά ενσωματωμένοι και οι ψηφιακές τεχνολογίες έχουν τη δυνατότητα να διασπάσουν τα οικονομικά σύνορα.
Ωστόσο, πρέπει να θυμόμαστε ότι η οικονομική ολοκλήρωση, αυξάνει την παραγωγικότητα και τη μέση ευημερία μέσω μιας διαδικασίας δημιουργικής «καταστροφής’, η οποία επίσης δημιουργεί χαμένους.
Αυτοί οι πολίτες που αισθάνονται ότι χάνουν, θα αντιταχθούν ορθολογικά σε οποιαδήποτε άλματα προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, εκτός αν υποστηρίζονται και αποζημιώνονται όπως πρέπει.
Ως εκ τούτου, η φορολογική και κοινωνική συνεργασία, πρέπει να αναβαθμιστεί ώστε τα κράτη μέλη να έχουν την εξουσία να εφαρμόζουν πολιτικές που μετριάζουν τον αρνητικό αντίκτυπο της οικονομικής ολοκλήρωσης.
Μία κοινή ευρωπαϊκή φορολογική βάση για την αποθάρρυνση της αλλαγής του κέρδους, μια φιλόδοξη στρατηγική κατά της φοροδιαφυγής, η προώθηση της διπλής επαγγελματικής κατάρτισης και μια σύγχρονη στρατηγική κατά της κοινωνικής απάτης για την υποστήριξη των εκτοπισθέντων εργαζομένων, είναι κάποιες από τις λύσεις.
Κατά την άποψή μας, οι στρατηγικές αυτές πρέπει να επικεντρώνονται κυρίως στις δεξιότητες και την κινητικότητα των ευρωπαίων εργαζομένων.

Ώρα να δράσουμε


Τέλος, η Ευρώπη έχει μια στιγμή ευκαιρίας.
Δεν πρέπει όμως να αναλωθεί σε θεωρητικά επιχειρήματα σχετικά με τον "τελικό στόχο" της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Η ΕΕ θα παραμείνει μια οντότητα με δική της υπόσταση, ούτε μια ομοσπονδία, ούτε απλά μια χαλαρή συνεργασία κρατών.
Οι ηγέτες δεν πρέπει να χάσουν αυτή την ευκαιρία, για μια συστηματική αναθεώρηση, αλλά πρέπει επίσης να προωθήσουν συγκεκριμένα προγράμματα που θα προσφέρουν στους Ευρωπαίους πολίτες.
Απαιτείται ανοικτή και σοβαρή συζήτηση για όλες τις επιλογές.
Τότε είναι καιρός για δράση.
Εάν γίνει, οι πιθανότητες για μια ισχυρότερη Ευρώπη είναι καλύτερες από ότι εδώ και πολύ καιρό


www.bankingnews.gr

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης