Τελευταία Νέα
Αναλύσεις – Εκθέσεις

Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς Ιταλίας: Οι αγορές δεν λένε ψέματα - Φοβούνται διάλυση του ευρώ

tags :
Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς Ιταλίας: Οι αγορές δεν λένε ψέματα - Φοβούνται διάλυση του ευρώ
Τι δείχνουν να νέα CDS για τις μεγάλες οικονομίες της Ευρωζώνης
Οι χρηματοπιστωτικές αγορές γνωρίζουν πολύ καλά ότι τους επόμενους μήνες θα μπορούσε να είναι καθοριστική για το μέλλον της Ευρωζώνης.
Τον Απρίλιο, η Γαλλία θα ψηφίσει στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών.
Η Marine Le Pen, η οποία αναμένεται επί του παρόντος να περάσει στο δεύτερο γύρο, έχει δηλώσει ότι αν κερδίσει τη γαλλική προεδρεία θα αφιερώσει τους πρώτους έξι μήνες της θητείας της για να οδηγήσει τη χώρα έξω από το ενιαίο νόμισμα.
Η Ιταλία είναι ένας άλλος πιθανός κίνδυνος, ακόμη και αν δεν υπάρχει κίνδυνος άμεσων εκλογών.
Η χώρα έχει επιβαρυνθεί με υψηλά επίπεδα δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, πενιχρές προοπτικές ανάπτυξης και επίμονη πολιτική αστάθεια.
Το ενιαίο νόμισμα είναι βαθύτατα αντιδημοφιλές στην Ιταλία, με μόνο το 41% των Ιταλών να το θεωρεί "καλό" για τη χώρα τους, σε σύγκριση με το 47% που νομίζουν ότι είναι "κακό", σύμφωνα με την τελευταία έρευνα του Ευρωβαρόμετρου.
Την ίδια ώρα, η Γερμανία συνεχίζει τη «σταυροφορία» της για τη δημοσιονομική αρετή.
Αυτή είναι η εικόνα που μεταφέρει ο Marcello Minenna, επικεφαλής ανάλυσης της Consob (Commissione Nazionale per le Società e la Borsa), της ιταλικής επιτροπής κεφαλαιαγοράς, ο οποίος επισημαίνει ότι ήδη η Angela Merkel υποστήριξε μια «Ευρώπη πολλών ταχυτήτων».
Ταυτόχρονα, η δέσμευση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να υπερασπιστεί τη μη αναστρεψιμότητα του ευρώ βασίζεται τόσο πολύ στις απειλές και στις θετικές υποσχέσεις.
Ο Mario Draghi δήλωσε πρόσφατα ότι αν μια χώρα θέλει να εγκαταλείψει το ευρώ, θα πρέπει πρώτα να εξοφλήσει πλήρως το Target2 στο υπόλοιπο του Ευρωσυστήματος.
Η Ιταλία, για παράδειγμα, θα πρέπει να πληρώσει περισσότερα από 360 δισ. ευρώ - ποσό που είναι ισοδύναμο ενός (μεγάλου) πολεμικού χρέους, όπως εκείνο που επιβλήθηκε στη Γερμανία πριν από έναν αιώνα.
Αλλά εκείνες ήταν διαφορετικές χρονικές στιγμές, και μια διαφορετική Ευρώπη!
Την ίδια ώρα, οι χρηματοπιστωτικές αγορές έχουν αρχίσει να κατανοούν τους κινδύνους του "Italexit" και "Frexit", ακόμη και αν η πιθανότητα για κάθε περίπτωση εξακολουθεί να κρίνεται ότι είναι χαμηλή.
Αυτό μπορεί να φανεί στα δεδομένα σχετικά με τα credit default swaps (CDS), τα οποία προσφέρουν προστασία σε περίπτωση ενός credit event, δηλαδή ενός πιστωτικού γεγονότος.
Το διευρυνόμενο χάσμα των τιμών μεταξύ των διαφόρων τύπων συμβάσεων CDS αντανακλά τον αυξανόμενο κίνδυνο ότι ορισμένα κυρίαρχα χρέη της ζώνης του ευρώ μπορούν να μετατραπεί σε νέα νομίσματα, εξέλιξη που κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσει σε πραγματικές απώλειες για τους επενδυτές.
Για να ερμηνεύσει κανείς σωστά τα στοιχεία για τις τιμές των CDS, χρειαζόμαστε μια γρήγορη αναδρομή στο 2012, άλλη μια χρονιά μεγάλης έντασης για το ενιαίο νόμισμα.
Ενώ στο επίκεντρο της κρίσης ήταν το ελληνικό δημόσιο χρέος και ο ισπανικός τραπεζικός τομέας, οι θεσμικοί επενδυτές είχαν ήδη αρχίσει να σκέφτονται πώς να προστατεύουν τον εαυτό τους από τον κίνδυνο της συνολικής διάλυσης του ευρώ, η οποία θα μπορούσε να προκληθεί από την έξοδο μιας μεγάλης χώρας όπως η Ιταλία ή η Γαλλία.
Τότε, υπήρχαν δεν υπάρχουν καλές επιλογές. Αγοράζοντας ένα CDS δεν βοηθούσε ιδιαίτερα τους επενδυτές, διότι στο πρότυπο συμβόλαιο εξαιρούντααν ρητά η μετατροπή του χρέους σε άλλο νόμισμα, εφόσον ο εκδότης ήταν μέλος του G7 ή ενός επενδυτικού βαθμού.
Δύο χρόνια αργότερα, τα νέα πρότυπα της ISDA τέθηκαν σε ισχύ: οι συμβάσεις που έγιναν από το 2014 προστατεύουν από το γεγονός οι χώρες της Ευρωζώνης να μετατρέψουν το χρέος τους σε νέα εθνικά νομίσματα.
Με άλλα λόγια, είναι ακόμα δυνατό να επαναπροσδιοριστεί το χρέος σε διαφορετικό νόμισμα χωρίς να πυροδοτηθεί πιστωτικό γεγονός, αλλά αυτό λειτουργεί μόνο αν το χρέος είναι ενεργοποιημένο σε ένα αποθεματικό νόμισμα: πχ το δολάριο ΗΠΑ, το καναδικό δολάριο, τη βρετανική λίρα, το ιαπωνικό γιεν, ή το ελβετικό φράγκο.
Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί η ενεργοποίηση ενός πιστωτικού γεγονότος είναι αν η μετάβαση στο νέο νόμισμα δεν έχει ως αποτέλεσμα την απώλεια για τον επενδυτή: «καμία μείωση στο επιτόκιο ή την ποσότητα των τόκων, κεφαλαίου ή το καταβλητέο ασφάλιστρο».
Από το 2014, ως εκ τούτου, δύο είδη κρατικών CDS συνυπάρχουν: το παλιό (ISDA 2003) και το νέο (ISDA 2014).
Το δεύτερο πάντα διαπραγματεύεται με ευρύτερο spread από το πρώτο, αλλά η διαφορά είναι γενικά μικρή: 15-20 μονάδες βάσης για την Ιταλία, 8-12 μονάδες βάσης για την Ισπανία, 2-4 μονάδες βάσης για τη Γαλλία, και 1 -2 μονάδες βάσης για τη Γερμανία.
Το εύρος της διαφοράς μεταξύ των δύο τύπων των CDS - βάση ISDA - αντανακλά τόσο την αντίληψη του κινδύνου μετατροπής και, επιπλέον, τη δυνατότητα για αποσβέσεις σε περίπτωση επιστροφής σε εθνικό νόμισμα.
Αυτό το έτος, όμως, κάτι έχει αλλάξει.
Από τα τέλη Ιανουαρίου, η βάση της ISDA έχει εκτοξευτεί προς τα πάνω στις μεγάλες οικονομίες της Ευρωζώνης, υποδεικνύοντας ότι οι επενδυτές αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει μεγαλύτερος κίνδυνος για τη μετατροπή από ό, τι πριν.
Τα υπόλοιπα είναι καθαρή φυσιολογία των χρηματοπιστωτικών αγορών: ένας μεγαλύτερος κίνδυνος αυξάνει τη ζήτηση για προστασία η οποία, με τη σειρά του, οδηγεί σε ανατίμηση των νέων CDS, που είναι το πιο κατάλληλο μέσο για να εξομαλύνει τυχόν ζημίες που προκύπτουν από την αλλαγή του νομίσματος πληρωμής της σύμβασης.
Το παρακάτω γράφημα δείχνει το φαινόμενο στην περίπτωση της Ιταλίας.
Τον Φεβρουάριο, η διαφορά μεταξύ των CDS-2014 και CDS-2003 έχει διπλασιαστεί από 20 έως 40 μονάδες βάσης:



Για τη Γαλλία, το φαινόμενο είναι ακόμη πιο εντυπωσιακο.
Τον Φεβρουάριο η βάση ISDA αυξήθηκε από 3 έως 24 μονάδες βάσης.
Ενώ το επίπεδο αυτής της βάσης εξακολουθεί να είναι σχετικά μικρή σε απόλυτους αριθμούς, οι traders θεωρούν ότι ο κίνδυνος έχει αυξηθεί κατά περίπου οκτώ φορές λόγω των επερχόμενων εκλογών:



Περαιτέρω πληροφορίες προέρχονται από την αύξηση του ποσού των συμβάσεων CDS που συνδέονται με τη Γαλλική Δημοκρατία.
Από τα μέσα Ιανουαρίου, το ποσό της προστασίας που αγοράζονται έναντι ενός πιστωτικού γεγονότος τα γαλλικά CDS έχουν αυξηθεί κατά περίπου 320 δισ. ευρώ, ή περίπου 5%.



Ένα "Frexit" θα έχει πολύ πιο καταστροφικές συνέπειες από το "Brexit" σχετικά με την ανθεκτικότητα της Ευρώπης, και ιδιαίτερα για την ακεραιότητα της ζώνης του ευρώ.
Η επίδραση της μετάδοσης είναι ένα από τα κύρια συστατικά της διεύρυνσης των CDS και για την Ιταλία.
Αλλά κανείς δεν είναι εντελώς απρόσβλητος από τις πιθανές συνέπειες μιας γαλλικής απόσχισης.
Ακόμη και στη Γερμανία, τα CDS εμφανίζουν παρόμοιες τάσεις με εκείνες που εμφανίζονται στη Γαλλία και την Ιταλία, ιδιαίτερα όταν προβάλλονται ως ποσοστιαία αύξηση. (Σε απόλυτους όρους εξακολουθεί να είναι μικρή, γύρω στις 5 μονάδες βάσης).
Η διαφορά μεταξύ των CDS-2014 και CDS-2003 έχει, επίσης, διευρυνθεί στην Ισπανία, αν και λιγότερο από ό, τι σε άλλες χώρες.
Τα επόμενα δύο διαγράμματα συγκρίνουν τις τάσεις της διεύρυνσης quanto και ISDA για την Ιταλία:



Και για τη Γαλλία:



Οι αγορές δεν ψεύδονται.
Οι θεσμικοί επενδυτές μπορούν να ελπίζουν ότι θα πάρουν ειδικές προσφορές από τη Le Pen.
Οι Γερμανοί, ταραγμένοι από αναθέρμανση της οικονομίας, μπορεί να μην θέλουν να αυξήσουν το μέγεθος των υποχρεώσεών τους στο πλαίσιο του Target2 και απαιτούν τη διακοπή της ποσοτικής χαλάρωσης.
Αναρωτιέμαι αν η ηγεσία μας θα ανταποκριθεί στην πρόκληση, καταλήγει ο Minenna.

www.bankingnews.gr

Ρoή Ειδήσεων

Σχόλια αναγνωστών

Δείτε επίσης